ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 598

ตอนที่พี่น้องหนานเจียงมาถึงเมืองหลวงตงโจว พวกเขาได้นำของขวัญสามชิ้นไปให้ฮ่องเต้จ้าวเหวินแห่งตงโจว

หนึ่งในนั้นคือไม้จันทน์อายุร้อยปี และเพื่อขโมยไม้จันทน์อายุร้อยปี ชู่ซีจึงมีปัญหากับเยาเตา

ในตอนนั้นชู่ซีรับภารกิจไม้จันทน์อายุร้อยปีมา บอกว่าเพื่อเงิน เพื่อรักษาเสี่ยวอวี๋

เช่นนั้นครั้งนี้เข้ามาในวังหลวงเพื่อขโมยยางสน มันเพื่ออะไรกันล่ะ?

ซูจื่ออวี๋เอ่ยถามว่า “เจ้ารับภารกิจมาอีกแล้วหรือ? เพื่อเงินงั้นหรือ?”

ชู่ซีพยักหน้าอย่างเฉยชา

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้ว แล้วถามว่า “ใครให้มอบภารกิจให้เจ้ากันแน่?” คนผู้นี้ตอนแรกก็แอบขโมยไม้จันทน์ร้อยปี ต่อมาก็แอบยางสน ซูจื่ออวี๋เชื่อว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

คนที่ที่อยู่เบื้องหลังชู่ซี เห็นได้ชัดว่าต้องการเจ็ดเครื่องหอม

แบละคนที่มุ่งเป้ามาที่เจ็ดเครื่องหอม เป็นไปได้ที่สุดว่าต้องเกี่ยวข้องกับพิษประหลาดบนตัวของจวินมู่เหนียน

แต่คำตอบของชู่ซีนั้นกลับทำให้ซูตื่ออวี๋ผิดหวัง

ชู่ซีตอบกลับ “เจ้านาย”

เจ้านาย?

ซูจื่ออวี๋นึกสักครู่ วันนั้นเยาเตาพูดบางอย่างที่หอแปดสมบัติว่าชู่ซีเป็นนักฆ่าจากหอล่าจันทรา เช่นนั้นเจ้านายของชู่ซีก็คือเจ้าหอล่าจันทรางั้นหรือ?

ซูจื่ออวี๋ไม่อยากจะเป็นศัตรูกับชู่ซี แต่ถ้าชู่ซีมีเจตนาขโมยเจ็ดเครื่องหอม เช่นนั้นพวกเขาอาจจะไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้อีกแล้ว

ซูจื่ออวี๋คิดแล้วก็พูดว่า “ถ้าเจ้าขโมยยางสนไม่ได้ มันจะเป็นอันตรายกับชีวิตหรือไม่?”

ชู่ซีส่ายหัวแล้วกล่าวว่า “แค่ไม่ได้เงินเท่านั้น”

เมื่อได้ยินชู่ซีกล่าวเช่นนั้นแล้ว ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่แท้ชู่ซีก็ต้องการแค่เงิน

อยู่ๆ ซูจื่อก็คลำดูตัวเอง เพราะนึกได้ว่า วันนี้เข้าวังมางานเลี้ยง นางไม่ได้พกเงินมาด้วย ซูจื่ออวี๋ก็เอ่ยว่า “เจ้ารีบไปจากวังหลวงเถอะ ต่อไปถ้าเจ้าลำบากเรื่องเงินก็ไปที่เวินเซียงอวี้หยวน ไปขอความช่วยเหลือขากหันหรูเฟิง บอกว่าข้าให้เจ้าไป”

นางช่วยหันหรูเฟิงหาเงินได้มากขนาดนั้น เจียดให้ชู่ซีหน่อยก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ชู่ซีเอ่ยอย่างสงสัย “มีธุระอะไรหรือ?”

แน่นอนว่ายังมีธุระ นางจำเป็นต้องสืบข้อมูลจากตัวชู่ซีว่าใครกันแน่ที่ต้องการขโมยเจ็ดเครื่องหอม

ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดแล้วเอ่ยว่า “สรุปแล้วข้าจะช่วยเจ้า เจ้าต้องการหมอไม่ใช่หรือ ข้าเป็นหมอ ข้ายังรู้จักหมอเทวดาด้วย เจ้าเคยเห็นหมอเทวดาโม่แล้ว เจ้าอยากจู่ๆ หายไปอีก ต้องรอข้าออกไปดีไหม?”

ชู่ซีครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วพยักหน้ายอมรับ

ทางนี้ขณะที่ชู่ซีหายตัวไปได้ไม่นาน กององครักษ์ลาดตระเวนก็เดินผ่าน โชคดีที่ฮวาเชียนเจียวและซูจื่ออวี๋หลบอยู่ในที่มืด จึงไม่ถูกเจอตัว

......

วันต่อมา

วันต่อมาในขณะที่ท้องฟ้ากำลังสว่างสลัวๆ จวินมู่เหนียนก็ตื่นขึ้น เขาสับสนมากจนจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้

หลังจากเขาได้สติหลายแล้ว ถึงได้นึกถึงซูจื่ออวี๋ขึ้นมาอย่างฉับพลัน เขารีบลุกขึ้น แต่กลับรู้สึกว่าแขนหนักเล็กน้อย เขาเงยหน้ามองไปก็เห็นว่าซูจื่ออวี๋นั่งอยู่บนพื้น แล้วฟุบอยู่ข้างเตียง นอนทับแขนของเขาอยู่