ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 600

ความคิดของทุกคนในตอนนี้กลับไปที่งานเลี้ยงแล้ว จี้หยกนี้เป็นของที่ฮ่องเต้จาวเหวินำพกติดตัว ต่อมาเพื่อทำพิธีอาทรของซูจื่ออวี๋ นางจึงได้ยืมฮ่องเต้เจาเหวินไป แล้วมัดไม้ที่ศีรษะของตน

ซึ่งก็หมายความว่า หยกนี้น่าจะอยู่ที่ตัวของซูจื่ออวี๋ แต่เหตุใดถึงมาอยู่ที่มือของฉู่อวิ๋นหยางได้?

มือของจวินมู่เหนียนที่วางไว้บนพนักวางแขนก็กำหมัดแน่น ในใจก็คิดว่าจะแก้ตัวให้ซูจื่ออวี๋อย่างไรดี

ฉู่อวิ๋นหยางก็ยิ้มออกมาอย่างเจตนาร้าย แล้วเอ่ยว่า “ทูลฝ่าบาท หากกระหม่อมจำไม่ผิด ของสิ่งนี้น่าจะเป็นของที่ติดตัวฝ่าบาทมาใช่หรือไม่?”

ไม่รอให้ฮ่องเต้เจาเหวินตอบ จวินมู่ฉยงก็กลอกตาแล้วเอ่ยถามว่า “เหตุใดถึงไปอยู่ที่มือของเจ้าได้? ต้องไปอยู่ที่มือของพระชายาถึงจะถูกไม่ใช่หรือ?”

ฉู่อวิ๋นหยางก็ยิ้ม “ของสิ่งนี้ ข้าเก็บได้”

ทันทีที่ได้ฟังเช่นนั้น ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา แม้ว่าจะทำของพระราชทานตกหล่นแล้วถือเป็นโทษ แต่ก็ดีกว่าพระชายาอ๋องฉินไปยุ่งเกี่ยวกับรัชทายาทเป๋ยฉู่

แต่ประโยคถัดจากนั้นของฉู่อวิ๋นหยางกลับทำให้ทุกคนตกใจจนหน้าซีด

ฉู่อวิ๋นหยางเอ่ยต่อ “ทูลฝ่าบาท ของสิ่งนี้ กระหม่อมเก็บได้ในบ่อน้ำพุร้อนทางเหนือของสวนผิงหูพ่ะย่ะค่ะ นี่แปลกมาก ของที่อยู่บนตัวของพระชายาอ๋องฉิน เหตุใดถึงได้มาตกอยู่ที่สวนผิงหูได้? หรือว่าจะพกมาอาบน้ำในบ่อน้ำพุร้อน...”

อะไรนะ? ซูจื่ออวี๋ไปที่สวนผิงหูงั้นหรือ? แถมยังไปที่บ่อน้ำพุร้อนอีก?

ทุกคนต่างก็ตกตะลึง จวินมู่หลานก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? เจ้าจะบอกว่าซูจื่ออวี๋เคยไปที่บ่อน้ำพุร้อนมาก่อนอย่างนั้นหรือ?”

ฉู่อวิ๋นหยางหัวเราะออกมาแล้วกล่าวว่า “พระชายาอ๋องฉินช่างเป็นคนดีจริงๆ อ๋องฉินยังไม่ได้เอ่ยปากถาม ท่านอ๋องรองกลับอดไม่ได้ก่อนเสียแล้ว?”

ความหมายอื่นในคำพูดนี้ของฉู่อวิ๋นหยางคือต้องการจะบอกว่าซูจื่ออวี๋ยุ่งกับพวกเขาสองพี่น้อง

จวินมู่เหนียนเอ่ยว่า “ทูลเสด็จพ่อ เมื่อวานนี้ลูกเมาทั้งคืน อวี๋เอ๋อร์ก็ดูแลอยู่ข้างๆ ตลอด บางทีระหว่างทางอาจจะเผลอทำของตก แล้วคนอื่นเก็บไป ลูกขอประทานอภัยแทนอวี๋เอ๋อร์ด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้จาวเหวินก็เอ่ยว่า “ไม่เป็นไร ของชิ้นหนึ่งเท่านั้น”

เมื่อเห็นว่าหัวข้อนี้กำลังจะผ่านพ้นไปอย่างสบายๆ แต่ฉู่อวิ๋นหยางจะยอมได้อย่างไร “ฝ่าบาท ท่านอ๋องฉิน ของสิ่งนี้ไปตกอยู่ในพื้นที่ของบุรุษ ซ้ำยังเป็นบ่อน้ำพุร้อน หรือว่าไม่ควรถามพระชายาหน่อยหรือ? หรือไม่ก็ควรจะตรวจสอบให้ละเอียดก่อน ไม่แน่อาจจะรู้สาเหตุว่าทำไมของสิ่งนี้ถึงไปตกไกลขนาดนั้นได้?”

จวินมู่เหนียนแค่นเสียงเย็นชาเบาๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่แยแส “มีอะไรให้สืบ มีคนไม่หวังดีเก็บของได้แล้วเอาไป บางทีอาจมีคนโลภมากเอาไปขาย บางทีอาจจะมีคนมีเจตนาไม่ดีถือโอกาสหยิบฉวยของชาวบ้านติดมือไปก็ได้ ต้องให้ข้าตรวจสอบอย่างละเอียดหรือไม่?”

จวินมู่เหนียนเอ่ยเช่นนี้ แทบจะเป็นการพูดตรงๆ ฉู่อวิ๋นหยางมีเจตนาไม่ดี ถือโอกาสหยิบฉวยของชาวบ้านติดมือไป

ฉู่อวิ๋นหยางเอ่ยด้วยความโกรธว่า “ท่านอ๋องฉินหมายความว่าอย่างไร? ท่านคิดว่าข้าเอาของสิ่งนี้ไปงั้นหรือ ทั้งที่ข้าเก็บได้เนี่ยนะ”