ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 610

ประการที่สามครั้งถือว่าเป็นการตอบแทนความมีน้ำใจของเสวี่ยเฉิงอันที่ได้ช่วยเหลือนางที่สวนผิงหู และจากนี้ทั้งสองไม่ติดค้างกันแล้ว

เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ทำอะไรกับเสวี่ยเฉิงอันแต่เมื่อนางกลับไปที่เรือนไป๋ลู่และเห็นจวินมู่เหนียนกึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียงของนาง ซูจื่ออวี๋ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกร้อนตัวขึ้นมา

จวินมู่เหนียนกึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียงโดยถือหนังสือทางการแพทย์ของซูจื่ออวี๋อยู่ในมือ เขากำลังอ่านมันอยู่ เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋เดินเข้ามา จวินมู่เหนียนจึงวางหนังสือลงแล้วถามว่า “เขาฟื้นแล้ว?”

ซูจื่ออวี๋รู้ว่าจวินมู่เหนียนกำลังถามถึงเสวี่ยเฉิงอัน

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าและตอบว่า “เขาฟื้นแล้ว เขาได้รับบาดเจ็บภายใน แต่ไม่อันตรายถึงชีวิต”

จวินมู่เหนียนตอบรับว่าอืมอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะพูดว่า “ไปอาบน้ำเถอะ”

“เออ...” ซูจื่ออวี๋ยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้น นางไม่รู้ว่าควรจะอาบน้ำหรือไม่ ที่อาบน้ำอยู่ตรงห้องเล็ก ถึงแม้จะมีผนังกั้นออกจากห้องนอนนี้ แต่ก็มีประตูเชื่อมไว้ด้วย

จวินมู่เหนียนนอนอยู่ที่นี่ และนางกำลังอาบน้ำอยู่ข้าง ๆ ไม่ว่าจะคิดยังไงมันก็รู้สึกแปลก ๆ

เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋ลังเล จวินมู่เหนียนก็ได้เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “อยากให้ข้าช่วย?”

ซูจื่ออวี๋อ้ำอึ้งและพูดอย่างรวดเร็วว่า “ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ต้อง ไม่เอา!”

จวินมู่เหนียนถอนตาออกและอ่านหนังสือต่อไปอย่างใจเย็น ก่อนจะเร่งเร้า “ถ้าเช่นนั้นยังไม่รีบไปอีก”

ซูจื่ออวี๋เม้มปากและถามด้วยความสงสัย “คืนนี้ท่านอ๋องจะอยู่ที่นี่หรือ?”

จวินมู่เหนียนตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบทั้งที่ยังไม่ละสายตา “เจ้าอยากไปที่เรือนของข้าหรือ? เช่นนั้นก็ได้” กล่าวอีกนัยหนึ่งเราต้องนอนด้วยกัน

มุมปากของซูจื่ออวี๋กระตุก ดูเหมือนว่านางจะไม่สามารถขับไล่รูปปั้นนี้ออกไปได้ ดังนั้นนางจึงต้องยอมรับชะตากรรม และไปอาบน้ำที่ห้องเล็ก

เพราะจวินมู่เหนียนอยู่ข้างๆ ๆ ซูจื่ออวี๋จึงกังวลมากจึงรีบอาบน้ำ ยังไม่ทันหมดก้านธูปนางก็อาบน้ำเสร็จแล้ว

เส้นกล้ามเนื้อชัดเจนแต่กลับไม่ระเกะระกะ ผิวขาวประกายผุดผ่องเป็นยองใย ใช่แล้ว ผิวของชายผู้นี้ค่อนข้างขาว ชิชิชิ มันทำให้ผู้หญิงอิจฉาจริง ๆ

ซูจื่ออวี๋พับแขนเสื้อขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น นางยื่นมือไปที่หน้าอกของจวินมู่เหนียน พยายามเปรียบเทียบว่าใครขาวกว่ากัน

เมื่อมองอย่างละเอียดแล้ว ซูจื่ออวี๋ก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจเมื่อเห็นว่าผิวของนางขาวและละเอียดอ่อนมากกว่า

และก่อนที่รอยยิ้มจะจางลง นางก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาดังขึ้นมา “อยากสัมผัสหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ตกใจมากจนร้องอุทานโดยไม่รู้ตัว “ว้าย?!”

หลังจากส่งเสียงอุทานด้วยความตกใจแล้ว ซูจื่ออวี๋ได้ชักมือของนางกลับ แต่ความเร็วของนางจะไปเทียบกับจวินมู่เหนียนได้อย่างไร

จวินมู่เหนียนคว้าข้อมือของนาง และกดมือเล็ก ๆ ของซูจื่ออวี๋ไว้บนหน้าอกของเขา!