ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 612

ซูจื่ออวี๋ไม่รู้ว่าตัวเองนอนอีท่าไหน เสื้อตัวในสีขาวหายไปแล้ว และเสื้อเอี๊ยมชั้นในม้วนขึ้นไปถึงคอ มีลูกบอลนุ่มหยุ่นสองลูกเกาะอยู่บนแขนแข็ง ๆ ของจวินมู่เหนียนโดยไร้ซึ่งผ้าคลุมใด ๆ ในขณะที่นางกำลังหลับอยู่ นางเหมือนโคอาล่าที่กอดเอวของจวินมู่เหนียนและเอาขาพาดเขาเอาไว้

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ซูจื่ออวี๋ก็แทบจะกรี๊ดลั่นออกมา

เมื่อคืนนางยังคงคลุมโปงไม่ให้แตะตัว เหตุใดเช้านี้ถึงได้กลับกลายเป็นกอด?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเสื้อชั้นในตัวน้อยม้วนขึ้นไป การสัมผัสแนบเนื้อเช่นนี้ช่างน่าละอายยิ่งนัก!

ซูจื่ออวี๋ค่อย ๆ ดึงมือและเท้าออกจากร่างของจวินมู่เหนียน จากนั้นจัดชั้นในตัวน้อยของนางด้วยความลุกลี้ลุกลนและกังวลใจ ก่อนจะสวมเสื้อด้านในอีกครั้ง

หัวใจของนางแทบจะกระเด้งออกมา นางลุกลี้ลุกลนมากจนไม่สามารถผูกเชือกเสื้อด้านในของนางให้เรียบร้อย

ซูจื่ออวี๋กลัวว่าจวินมู่เหนียนจะตื่นขึ้นมา นางจึงสงบใจไว้และวิ่งออกไปนอกประตูโดยหอบเสื้อผ้าไว้ในอ้อมแขน ภาพเมื่อครู่มันน่าตื่นเต้นเกินไป นางหวังเพียงว่าเมื่อคืนจวินมู่เหนียนจะไม่เห็นอะไรทั้งนั้น อย่าเห็นสภาพนางที่“เปลือยเปล่า”เถอะนะ!

แต่มันจะเป็นไปได้หรือ?

ฉินอ๋องจวินมู่เหนียนอยู่ในสนามรบมาตลอดทั้งปีและได้พัฒนานิสัยการนอนแบบตื้นเขินของเขามานานแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ซูจื่ออวี๋ที่แต่งตัวและวิ่งหนีออกไป แม้แต่ภาพที่ซูจื่ออวี๋ถอดชุดด้านในของนางออกเมื่อคืนเพราะความร้อนก็ไม่อาจรอดสายตาของจวินมู่เหนียนได้

จวินมู่เหนียนทำอะไรไม่ถูกมองดูสาวน้อยที่เขาชอบถอดชุดชั้นใน ทั้งยังสะลึมสะลือม้วนเสื้อเอี๊ยมชั้นในขึ้นไว้บนคอต่อหน้าเขา

เมื่อก้อนแป้งขาวอวบอ้วนคู่นั้นปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา เขาแทบจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้

แต่ฉินอ๋องก็คือฉินอ๋อง ความยับยั้งชั่งใจที่มีสูงส่งจนน่าตกใจ มันทำให้เขาไม่ได้ทำอะไรเกินเลย เพียงแต่ซูจื่ออวี๋หลับไป เขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงที่จะถนอมร่างกายของนางได้

เขาชอบมากจนไม่อาจปล่อยวางได้!

เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋วิ่งเตลิดหนีไป จวินมู่เหนียนเม้มริมฝีปากแล้วมองที่ฝ่ามือของตัวเอง เขาอดไม่ได้ที่จะนึกในใจว่า “ที่แท้มันน่าสัมผัสมาก”

กระแสความร้อนไหลไปทั่วทั้งกายจนผ้าห่มผืนบางก็นูนขึ้นมาเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าซูจื่ออวี๋ไม่ได้พูดเสวี่ยเฉิงอันจึงถามด้วยความสงสัย “พระชายา?”

ซูจื่ออวี๋กลับมารู้ตัวอย่างรวดเร็ว นางพูดว่า “อ๋อ ได้ เจ้า...เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

เสวี่ยเฉิงอันฝืนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “เมื่อคืนพระชายาพักผ่อนสบายไม่เพียงพอหรือ?”

หัวใจของซูจื่ออวี๋เต้นรัว นางรู้แก่ใจว่าเสวี่ยเฉิงอันจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างนางกับจวินมู่เหนียน แต่นางก็ยังรู้สึกร้อนตัวเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

ซูจื่ออวี๋กล่าวว่า “ไม่ ไม่มีอะไร เจ้าทำไปเถอะ ข้า...ข้าจะรอเจ้าอยู่ข้างนอก!” ห้องนั้นอึดอัดมากจริง ๆ แก้มของนางเห่อร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

หลังจากที่ซูจื่ออวี๋พูดจบ นางก็ออกไปด้วยความลุกลี้ลุกลน ทันทีที่นางหันออกไป เสวี่ยเฉิงอันก็มองเห็นรอยจูบบนคอของซูจื่ออวี๋อย่างชัดเจน

เมื่อนึกถึงท่าทางที่เหม่อลอยของซูจื่ออวี๋เมื่อครู่นี้ ดวงตาของเสวี่ยเฉิงอันก็มืดลง และเขายกยิ้มจาง ๆ “ขอรับ ข้าจะทำมันให้เร็วที่สุด”