ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 641

จวินมู่เยว่เอ่ยต่อว่า “ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง เมื่อวานนี้ฉู่อวิ๋นหยางนำของขวัญไปที่จวนของพี่รอง วันนี้หนานหยวนหรัวออกจากจวน สายสืบของพวกเราที่อยู่ในจวนพี่รองไม่มีโอกาสตามออกไป ไม่รู้ว่าเรื่องสองเรื่องนี้เกี่ยวข้องกันหรือไม่”

จวินมู่เหนียนเอ่ยอย่างไม่สนใจ “พวกเขาดูเหมือนจะเป็นเพื่อนเก่ากัน ตอนนี้คนหนึ่งติดอยู่ในจวนอ๋องไร้ความช่วยเหลือ คนหนึ่งก็ทำอะไรได้ลำบาก พวกเขาก็อาจจะหาทางร่วมมือกันอยู่ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องขัดขวางอย่างตั้งใจ เป้าหมายของฉู่อวิ๋นหยางไม่ใช่คนของเรา”

จวินมู่เยว่พยักหน้าแล้วพูดว่า “พี่เจ็ดพูดถูก”

จวินมู่เหนียนก็พูดต่อว่า “ข้าคิดจะออกจากเมืองหลวงสักพัก เรื่องที่เมืองหลวงก็ต้องมอบให้ท่านจัดการแล้ว ถ้าเสด็จพ่อถาม ท่านก็บอกว่า...”

จวินมู่เหนียนก็พูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “บอกว่าไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กับอาซ้อน้อย”

จวินมู่เหนียนกลอกตามองไปที่จวินมู่เยว่ แล้วเอ่ยว่า “แล้วบอกว่าเรื่องไปช่วยฉินอวี้สืบคดีสังหารข้าจะทำเอง” เขาไม่อยากจะเปิดเผยเรื่องไปเขาลั่วเสีย

จวินมู่เยว่ก็ตอบตกลง ตอนนี้พี่รองยังไม่รู้ พวกเขาไม่เพียงแต่ไม่ซ่อนร่องรอย แต่ยังจะไปอย่างเปิดเผย

......

วันต่อมา

ซูจื่ออวี๋กำลังเก็บสัมภาระในห้อง เมื่อคืนจวินมู่เหนียนบอกว่าพรุ่งนี้ต้องออกเดินทางไปที่เขาลั่วเสีย

จากเมืองหลวงไปยังเขาลั่วเสีย ถ้าเที่ยวเดียวก็ใช้เวลาเจ็ดแปดวัน แต่ถ้าไปกลับก็ใช้เวลาครึ่งเดือน แล้วอยู่ในเขาลั่วเสียอีกหลายวัน อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสองสามเดือน

มันเป็นช่วงกลางฤดูร้อนที่มีฝนตกบ้าง ซูจื่ออวี๋ยังห่วงเรื่องสุขภาพของจวินมู่เหนียน นางต้องเตรียมสมุนไพรที่มีประโยชน์ทั้งหมดและเข็มเงินที่ใช้บ่อยๆ ไปด้วย ตอนพิษกำเริบก็ไม่สามารถรอหยิบออกมาจากหยกเจี๋ยจื่อได้

ทุกสิ่งที่นำออกมาเป็นพิษและจำเป็นต้องล้างพิษก่อนจึงจะนำไปใช้ได้ และมันก็ใช้เวลานานเกินไป

อย่างที่สองการใช้หยกเจี๋ยจื่อบ่อยๆ ไม่ค่อยดี เพราะหากให้คนอื่นเห็นก็แย่แล้ว

ซูจื่ออวี๋ก็เดินเข้าไปแล้วถามว่า “ชิวขุยไปชงชามาสิ”

ชิวขุยตอบรับแล้วก็จากไป

ซูจื่ออวี๋ผลักรถเข็นจวินมู่เหนียนไปที่ห้อง เดินไปแล้วถามว่า “ท่านอ๋อง เกิดเรื่องอะไรงั้นหรือ?”

จวินมู่เหนียนเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น “ฉู่อวิ๋นหยางจะไปล่าสัตว์ที่เขาลั่วเสีย และจะไปดูการฝึกฝนของพวกทหารในค่ายจูเชว่ด้วย เสด็จพ่อทรงอนุญาตแล้ว บอกว่าให้ค่ายจูเชว่แสดงให้ดี เพื่อประกาศความสง่างามของทหารตงโจวเรา”

ซูจื่ออวี๋ก็เอ่ยขึ้นมาอย่างประหลาดใจ “ฉู่อวิ๋นหยางจะไปที่เขาลั่วเสียงั้นหรือ? นี่มันบังเอิญไปหรือไม่? หรือว่าพวกเขามีเป้าหมายอื่น? เพื่อกำยานร้อยปีหรือ? หรือว่าเพราะฉินฝานรั่ว?”

จวินมู่เหนียนเห็นท่าทางตึงเครียดของซูจื่ออวี๋ ก็ยืนขึ้นไปปิดประตู แล้วดึงซูจื่ออวี๋ไปที่นั่งลงที่เตียง แล้วเอ่ยว่า “ไม่ใช่ ข้าไปสืบมาแล้ว วันนี้เขาไปที่จวนของอ๋องสี่แต่เช้า จากนั้นก็เข้าวังไปขอราชโองการกับเจ้าสี่ ข้าเดาว่า เขาจะไปล่าสัตว์จริงๆ และเป้าหมายของเขาไม่ใช่กำยานร้อยปีและไม่ใช่ฉินฝานรั่ว แต่เป็นน้องสิบเอ็ด”