ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 805

ซูจื่ออวี๋หันมองหันหรูเฟิง พร้อมทำสายตาไม่หวังดี

“พวกเจ้าทำอะไรกัน? บังคับหญิงสาวหรือ?”

หันหรูเฟิงทั้งส่ายหัวทั้งโบกมือ รีบอธิบายว่า

“เปล่านะ เปล่านะ ไม่ได้ทำเช่นนั้นแน่นอน! ข้าน้อยมิกล้า!”

เคร้ง! ปังปัง! แกรก!

ระหว่างที่ทั้งสองพูดคุยกัน ด้านบนมีเสียงต่อสู้กันดังขึ้น

หัวใจซูจื่ออวี๋กระตุกวาบ หันหรูเฟิงน่าจะไม่โกหก แม่นางในหอเวินเซียงอวี้หยวน จะกล้าลงมือกับจวินมู่เยว่เช่นนี้ได้อย่างไร?

ซูจื่ออวี๋จึงบอกว่า

“รีบขึ้นไปดูเร็ว!”

ทุกคนรีบพุ่งขึ้นไปที่ชั้นสาม หันหรูเฟิงซัดประตูให้เปิดออกในฝ่ามือเดียว จึงเห็นฉู่อวิ๋นฉิงที่ใส่เพียงเสื้อตัวใน กำลังถือกระบี่ของจวินมู่เยว่ชี้ไปที่อีกฝ่าย

สีหน้าจวินมู่เยว่เคร่งเครียด เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ตั้งตัวกับการโจมตีของนาง

จวินมู่เยว่เห็นคนมากมายพุ่งเข้ามา พร้อมทั้งเห็นซูจื่ออวี๋ จึงเอ่ยขึ้นอย่างเขินอาย

“เจ้า...เจ้าเป็นบ้าอะไรของเจ้า เจ้าเป็นคนปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเอง จะให้ข้าเชยชมเจ้าให้ได้ เจ้าลืมหมดแล้วหรือ?”

ฉู่อวิ๋นฉิงน้ำตานองหน้าแล้วจ้องจวินมู่เยว่ มือที่ถือกระบี่เล่มยาวเริ่มสั่นเทา ภาพที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเริ่มปะติดปะต่อกัน แล้วรวมกันผุดขึ้นในหัวนาง

นางเป็นคนปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเอง นางเป็นคนไปจับมือเขามาวางบนร่างกายตัวเอง นางเป็นคนราวีเขา กอดเขา ขอร้องให้เขาเชยชมตัวเอง

จะเป็นนางไปได้อย่างไร?

ฉู่อวิ๋นฉิงร้องไห้เสียงดัง

“เจ้า เจ้าจงใจทำร้ายข้า เจ้าวางยาอะไรก็ไม่รู้ใส่ข้า ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย ข้าต้องฆ่าเจ้าให้ได้!”

ฉู่อวิ๋นฉิงยกกระบี่แล้วฟันไปที่จวินมู่เยว่ จวินมู่เยว่วิ่งรอบโต๊ะแล้ววิ่งหนีไป เขาขมวดคิ้ว

“ร้องทำไมกัน อย่างมากข้าก็แค่สู่ขอเจ้า ข้า...ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเป็นครั้งแรกของเจ้าสักหน่อย!”

ครั้งแรกหรือ?

สายตาของซูจื่ออวี๋มองไปบนเตียง บนผ้าปูเตียงลายดอกไม้ มีรอยเลือดสีแดงติดอยู่

จวินมู่เยว่ขมวดคิ้ว

“อยู่ให้โง่นะสิ หญิงสาวอย่างเจ้าไร้เหตุผลสิ้นดี”

เมื่อฉู่อวิ๋นฉิงเห็นว่าจับตัวจวินมู่เยว่ไม่ได้ ซ้ำยังขายหน้าต่อหน้าคนมากมาย คิดไม่ออกไปชั่วขณะ จึงทาบกระบี่ไปที่ลำคอตัวเอง

ทุกคนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ซูจื่ออวี๋ตะโกนเสียงดัง

“อย่านะ!”

จวินมู่เยว่ที่อยู่ใกล้ที่สุด รีบเข้าไปจับคมกระบี่เอาไว้ ทำให้เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากฝ่ามือของเขาทันที

ฉู่อวิ๋นฉิงเห็นดังนั้นหัวใจกระตุกวาบ คิดไม่ถึงว่าจวินมู่เยว่จะยอมเจ็บตัวเพื่อช่วยนาง

จวินมู่เยว่เอ่ยขึ้นอย่างหัวเสีย

“เจ้าเป็นบ้าอะไรไป? ข้าบอกหรือว่าจะไม่รับผิดชอบ? เมื่อคืนเจ้าเป็นฝ่ายขอร้องข้าก็สนองให้เจ้าแล้ว วันนี้ข้ารับปากว่าจะรับผิดชอบ แต่เจ้ากลับไม่ยอม ตกลงเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไรกันแน่?”

ฉู่อวิ๋นฉิงร้องไห้อย่างน่าสงสาร จ้องมองจวินมู่เยว่ด้วยสายตาสับสน นางชอบพอเขาอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ถึงขั้นอยากจะถวายตัวให้

ตอนนี้นางเกลียดเขามาก แต่ก็ทำใจฆ่าเขาไม่ได้