ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 820

ซูจื่ออวี๋เอ่ยว่า “น่าจะเป็นกลิ่นของสิ่งนี้ พวกเรากลับไปก่อนเถอะ ต้องใช้เวลาในการตัดสินใจหน่อยว่าของสิ่งนี้กับพิษของฝ่าบาทมีส่วนเกี่ยวข้องกันไหม”

โม่ซุนพยักหน้าแล้วเดินออกจากตำหนักเฉิงหมิงพร้อมกับซูจื่ออวี๋ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังตำหนักหลงเถิง

พวกเขาทั้งสองกำลังเดินอยู่บนถนน โม่ซุนก็เอ่ยว่า “ข้าจะพาเจ้าไปที่โถงด้านข้างของตำหนักหลงเถิง เจ้าก็เปลี่ยนชุดด้านในนั้นให้เรียบร้อย จากนั้นข้าจะไปแจ้งท่านอ๋องให้เขาไปรับเจ้า เจ้าไม่ต้องกลับเข้างานเลี้ยงแล้ว”

ซูจื่ออวี๋ก็โม่ซุนด้วยรอยยิ้ม “หมอเทวดาโม่เองก็ดูออกว่าข้าสร้างศัตรูเอาไว้มากมายเหมือนกันหรือ?”

โม่ซุนก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ต้นไม้ที่โดดเด่นในป่ามักถูกลมโค่น แม่นางซูไม่ว่าจะความสามารถหรือรูปโฉมก็ล้วนโดดเด่นในหมู่ผู้คน ย่อมถูกคนอื่นริษยาได้”

ซูจื่ออวี๋เอียงศีรษะมองโม่ซุน แล้วพูดติดตลกว่า “หมอโม่ยังรู้จักยกย่องผู้อื่นอีกหรือ? ข้าก็นึกว่าท่านรู้แต่อ่านตำราแพทย์เท่านั้น”

โม่ซุนตกตะลึงเล็กน้อย หูของเขาพลันแดงเรื่อขึ้นมา เขาชมคนอื่นไม่ค่อยเก่ง แต่เมื่ออยู่กับซูจื่ออวี๋กลับทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย ถึงได้พูดออกมาหลายประโยค

โม่ซุนกำลังจะขอโทษ แต่อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากข้างหลัง ผู้หญิงคนนั้นพูดว่า “สิบเอ็ด นั่นเจ้าหรือ? สิบเอ็ด”

ฝีเท้าของซูจื่ออวี๋ก็หยุดชะงักไป ก่อนจะหันกลับไปมองด้วยความประหลาดใจ โม่ซุนเหมือนจะไม่ได้ยิน เขาเดินไปข้างหน้าไม่หยุด

ซูจื่ออวี๋หันกลับมา ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นคุณหนูใหญ่แห่งสำนักเย่าหวาง เสวี่ยชิงหัน

สิบเอ็ด? นางกำลังเรียกใคร?

ซูจื่ออวี๋ได้สติกลับมา ไม่คิดจะสนใจนางอีก แต่อยู่ๆ เสวี่ยชิงหันกลับมาโผล่ตรงหน้ายืนขวางทางซูจื่ออวี๋และโม่ซุน

นางมีวรยุทธ์ด้วย

ซูจื่ออวี๋ก็เริ่มระมัดระวังตัวขึ้นมา ก่อนจะเดินไปข้างหน้าครึ่งก้าวปกป้องโม่ซุนไว้ข้างหลัง

โม่ซุนหรี่ตาลงมองซูจื่ออวี๋ ในใจก็เริ่มซับซ้อนขึ้นมา

หลังจากที่เสวี่ยชิงหันยืนอยู่ตรงหน้าทั้งสองคนแล้ว นางไม่ได้มองซูจื่ออวี๋ที่แต่งตัวของเด็กจัดยาแต่มองไปที่โม่ซุนแล้วเอ่ยว่า “สิบ...”

ถ้านางเดาไม่ผิด โม่ซุนก็คือสิบเอ็ดที่เสวี่ยชิงหันพูดถึง

คนปกติจะต้องหันกลับไปเมื่อถูกคนเรียก ต่อให้จะไม่ใช่ชื่อของตัวเอง ก็ต้องหันกลับมา

แต่เมื่อครู่นี้ โม่ซุนไม่เพียงแต่ไม่หันกลับมามอง ทว่ากลับนิ่งเร่งฝีเท้า เห็นได้ชัดว่าเขาปฏิเสธคนผู้นี้และเสียงที่นางเรียก

ซูจื่ออวี๋ก็ค่อยๆ ถอดเสื้อตัวนอกออก ขณะที่ถอดก็คิดอย่างสงสัยว่าโม่ซุนเกี่ยวข้องอะไรกับสำนักเย่าหวาง?

เหตุใดเขาเห็นเสวี่ยเฉิงอันแล้วถึงเต็มไปด้วยความเป็นปรปักษ์ พอเห็นเสวี่ยชิงหันแล้วกลับทำได้เพียงหลีกเลี่ยง?

ซูจื่ออวี๋ก็ถอดเสื้อตัวนอกออก ด้านในเป็นกระโปรงยาวที่นางสวมวันนี้ มันไม่ได้ลำบากเกินไป แต่ทรงผมกลับต้องใช้แรงเล็กน้อย

ตอนที่นางหวีผมอย่างไรก็ไม่เรียบนั้น เสียงของชายชั่วร้ายก็ดังขึ้นในห้อง “นี่ ทำไมถึงได้ชักช้าจริง งั้นแบบนี้ข้าก็รอนานขนาดนี้เก้อแล้วสิ”