ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 825

ทุกคนต่างก็พากันกลั้นหายใจพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย แล้วมองไปที่จวินมู่เหนียนอย่างตั้งใจ

แต่สีหน้าของจวินมู่เหนียนกลับดูนิ่งเฉยมากไม่ต้องพูดถึงความเจ็บปวดและอาการคัน ดูเหมือนเขาจะไม่มีความรู้สึกเลยด้วยซ้ำ

แน่นอนว่าอานเป่ยเยว่คิดว่าจวินมู่เหนียนแค่แกล้งเท่านั้น แต่ในความเป็นจริงแล้ว จวินมู่เหนียนไม่ได้รู้สึกอะไรเลย นอกจากความเย็นเล็กน้อยและเวลาที่นิ้วของซูจื่ออวี๋ทาอยู่บนขาของตนก็รู้สึกคันเล็กน้อย แทบจะไม่มีความทรมานตรงไหนเลย

จวินมู่เหนียนก็ประหลาดใจเช่นกัน เขารู้ดีว่าขาของเขาไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ทำไมเขาถึงไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ต่อยานี้เลยล่ะ?

จวินมู่เหนียนก็มองไปที่ซูจื่ออวี๋และเห็นนางค่อยๆ ทาขี้ผึ้งลงบนขาของเขา หลังจากทาขี้ผึ้งครบสองข้างแล้ว ซูจื่ออวี๋ก็ลุกขึ้นยืนแล้วถามว่า “ไม่ทราบว่าขี้ผึ้งของคุณหนูใหญ่เสวี่ยจะต้องทานานเท่าไหร่?”

เสวี่ยชิงหันก็มองไปที่จวินมู่เหนียนด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็มองไปที่ซูจื่ออวี๋ ไม่นานก็เอ่ยว่า “ไม่จำเป็นต้องอยู่นาน น่าจะมีปฏิกิริยาทันทีที่ทา ตอนนี้ดูเหมือนว่าขาทั้งสองข้างของท่านอ๋องฉินจะไม่รู้สึกจริงๆ”

ฮ่องเต้เจาเหวินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่ลูกชายที่เขาไว้ใจที่สุดไม่ได้หลอกลวงเขา

ซูจื่ออวี๋ก็เอ่ยว่า “ทหาร เอาน้ำมา” ก็คือจะเอามาล้างให้จวินมู่เหนียน

แต่เมื่ออานเป่ยเยว่เห็นดังนั้นก็รีบเดินออกจากที่นั่ง แล้วมาหาซูจื่ออวี๋ก่อนจะพูดด้วยความโกรธว่า “ช้าก่อน เหตุใดเจ้าถึงได้รีบร้อนขนาดนี้ ไม่แน่ว่ายาอาจจะยังไม่ออกฤทธิ์ก็ได้”

เมื่อเสวี่ยชิงหันเห็นเช่นนั้นก็พูดขึ้นมาอย่างเป็นธรรม “ท่านหญิงอานเป่ยเยว่ ขี้ผึ้งนี้จะมีผลทันทีหลังจากทา ไม่ต้อง...”

อานเป่ยเยว่พูดด้วยความโกรธ “หุบปาก เจ้าเป็นใคร? เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาพูดตรงนี้?”

เสวี่ยชิงหันก็ตะลึงงัน จากนั้นก็ถอยไปด้านข้างด้วยรอยยิ้มขมขื่น

อานเป่ยเยว่ก็มองไปที่ขี้ผึ้งเต็มขาทั้งสองข้างของจวินมู่เหนียนแล้วเอ่ยว่า “ห้ามล้าง อย่างน้อยก็รอให้ครบหนึ่งถ้วยชา”

ซูจื่ออวี๋ก็เริ่มโกรธขึ้นมาทันที นางเทขี้ผึ้งที่เหลือในขวดใส่ฝ่ามือแล้วตบไปบนหน้าอานเป่ยเยว่ ก่อนจะพูดด้วยความโกรธว่า “เจ้าก็มาลองดูเองว่ามันเจ็บหรือไม่?”

อานเป่ยเยว่คิดไม่ถึงว่าซูจื่ออวี๋อยู่ๆ จะสร้างความลำบากใจแบบนี้ ไม่ทันได้สังเกตจึงหลบไม่ทัน

สายตาของจวินมู่เหนียนก็จับจ้องไปที่ใบหน้าของซูจื่ออวี๋ ความรักอันลึกซึ้งของเขาแทบจะทำให้คนจมน้ำตาย

ใครก็ตามที่เห็นฉากนี้ย่อมคิดว่าพวกเขาสองสามีภรรยารักใคร่กันอย่างลึกซึ้ง

……

ฉู่อวิ๋นหยางเห็นดังนั้นก็เบ้ปาก เอ่ยกับฉู่อวิ๋นชิงเสียงต่ำ “เห็นรึยัง? จวินมู่เหนียนไม่แต่งงานกับเจ้าหรอก”

ฉู่อวิ๋นชิงก็เอ่ยอย่างไม่แยแส “ข้าไม่ได้สนใจ”

ฉู่อวิ๋นหยางก็เอ่ยด้วยความสงสัย “งั้นเมื่อครู่นี้เหตุใดถึงได้เอ่ยบ้าๆ เช่นนั้นออกมา?”

ฉู่อวิ๋นหยางเอ่ยเสียงต่ำ “พี่ใหญ่ ข้าไม่ได้จะแต่งเข้าจวนอ๋องฉินไปรับความโกรธ ข้าต้องการให้อ๋องฉินแต่งงานเข้าเป๋ยฉู่ของพวกเรา ให้เขาเป็นราชบุตรเขยขององค์หญิง”