ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 832

จวินมู่เหนียนจูบใบหูของซูจื่ออวี๋อย่างแผ่วเบา ทำให้นางตัวสั่น พร้อมกับบอกว่า

“อานเป่ยเยว่ ข้าเก็บไว้ให้เจ้าจัดการเอง นางยังไม่คู่ควรให้ข้าต้องลงมือเอง”

ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดแล้วหันหลังทันที นางเผชิญหน้ากับจวินมู่เหนียนแล้วอุทาน

“ท่านอ๋องคิดเล่นงานอานชินอ๋องหรือ?”

มือของจวินมู่เหนียนลูบไล้ไปมาบนเอวของซูจื่ออวี๋ เขาเอ่ยวาจาดึงดูดความสนใจของนางไปด้วย พลางค่อยๆปลดสายผูกเอวของนางออก

จวินมู่เหนียนเอ่ยปาก

“อานเป่ยเยว่ลงมือลอบทำร้ายเจ้าอยู่บ่อยครั้ง เพราะถือว่ามีอำนาจของจวนอ๋องอานคอยหนุนหลัง แต่ครั้งนี้ ข้าจะทำให้จวนอ๋องอานเจ็บหนักปางตาย ทำให้อานเป่ยเยว่ไม่กล้าก่อเรื่องขึ้นมาอีก”

ซูจื่ออวี๋เข้าใจความหมายของจวินมู่เหนียน เขากำลังบอกนางว่า ต่อให้นางเล่นงานอานเป่ยเยว่ไม่ได้ แต่ต่อไปอานเป่ยเยว่คงไม่กล้าล้างแค้นนาง

ซูจื่ออวี๋เอ่ยถามอย่างสงสัย

“ท่านอ๋องทำสิ่งใดหรือ?”

มือของจวินมู่เหนียนได้สอดเข้าไปด้านในจากชายเสื้อของซูจื่ออวี๋ ภายใต้ฝ่ามือคือแผ่นหลังที่นุ่มลื่นของซูจื่ออวี๋ ทว่าซูจื่ออวี๋กลับไม่รู้สึกตัวสักนิด ในใจคิดแค่อยากจะรู้ว่าจวินมู่เหนียนจะทำสิ่งใดกับจวนอ๋องอาน

จวินมู่เหนียนนึกขัน

“อยากรู้เพียงนี้เชียว?” เขาพูดไปด้วย พลางเลื่อนฝ่ามือขึ้นไปด้านบน จากนั้นหาสายชุดชั้นในที่อยู่ด้านหลังเจออย่างง่ายดาย

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“อยากรู้แน่นอนสิเจ้าคะ บอกไม่ได้หรือ?”

จวินมู่เหนียนกระตุกสายเสื้อชั้นในเบาๆ แล้วดึงเสื้อชั้นในของซูจื่ออวี๋ออกมาจากเสื้อตัวบางที่สวมอยู่โดยที่นางไม่ทันตั้งตัว ตอนนี้ซูจื่ออวี๋รู้สึกตัวแล้ว นางรีบจับเสื้อผ้าตัวเองเอาไว้ แต่กลับถูกจวินมู่เหนียนกอดเอาไว้แน่น

จวินมู่เหนียน

“เจ้าให้ประโยชน์แก่ข้าสักนิด ข้าจะบอกเจ้าเอง”

ซูจื่ออวี๋เขินอายแทบตาย จึงตำหนิดอย่างโมโห

“จวินมู่เหนียน เจ้า...เจ้ามันต่ำทราม! เอามือออกไปเดี๋ยวนี้!”

จวินมู่เหนียนยักคิ้ว

“ยังไม่ทันได้จับเลย จะให้เอาออกไปแล้วหรือ? ทำเช่นนั้นไม่ได้หรอก”

ซูจื่ออวี๋กัดฟัน

“เจ้า...เหตุใดเจ้าจึงหน้าด้านเช่นนี้ กลางวันกับกลางคืน ต่างกันราวคนละคน ประสาทเจ้าแยกส่วนหรือ!”

จวินมู่เหนียนก้มหน้าจูบหน้าผากของซูจื่ออวี๋ พร้อมพูดเสียงอ่อนโยน

“ความหมายของเจ้าคือ หลังจากมีเมียแล้วจะกลายเป็นคนซื่อบื้อหรือ?”

เทียนชิงชะงักไป จากนั้นหัวเราะอย่างอดไม่ได้

“เจ้ารู้สึกว่าท่านอ๋องกลายเป็นคนซื่อบื้อหรือ?”

เซวียนชางสะดุ้ง รีบส่ายหน้า

“ไม่ไม่ไม่ ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ข้ารู้สึกว่า...ตอนท่านอ๋องหัวเราะ ดูซื่อบื้อดี!”

เทียนชิงเงี่ยหูแล้วตั้งใจฟังเสียงหัวเราะของจวินมู่เหนียน จากนั้นอดเอามือปิดหน้าไม่ได้ ซื่อบื้อจริงๆด้วย!

——

รุ่งขึ้น

วันนี้เป็นวันที่ตำรารักใต้จันทราเล่มครึ่งหลังวางจำหน่าย ซูจื่ออวี๋เตรียมจะไปดูความครึกครื้นที่หอเวินเซียงอวี้หยวน เพียงแต่นางนึกไม่ถึง ว่าวันนี้กลับได้เจออุบัติเหตุขึ้นระหว่างทาง

ซูจื่ออวี๋กำลังเดินอยู่บนถนนเซวียนอู่ ทันใดนั้นมีม้าที่ผูกรถลากเอาไว้วิ่งมาด้วยความเร็วสูง ด้านหลังมีคนขับที่วิ่งตามมาจากด้านหลัง พร้อมกับตะโกนเสียงดัง

“หลีกไป รีบหลีกไป ม้าตกใจ ม้ากำลังตกใจ!”

ซูจื่ออวี๋เตรียมจะวิ่งหนี แต่ระหว่างนั้น กลับมีเด็กชายคนหนึ่งหกล้มอยู่กลางถนน นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น ภายในเสี้ยววินาที ซูจื่ออวี๋ไม่มีเวลาคิดสิ่งใด วิ่งออกไปช่วยคนทันที...