ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 863

เมื่อเห็นหมาจรจัดกลุ่มนั้นถูกจวินมู่เยว่ล่อไปแล้ว ซูจื่ออวี๋จึงตะโกนอย่างร้อนใจ

“เร็ว รีบไปช่วยเขาก่อน ไม่ต้องสนใจข้า!”

ป๋ายหลี่เชียนซางขมวดคิ้ว

“แต่ข้าอยากสนใจแค่เจ้า คนอื่นจะเป็นหรือตาย เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย?”

ซูจื่ออวี๋ลุกขึ้นยืน อยากจะเดินไปหาหันหรูเฟิงที่อยู่ในหอเวินเซียงอวี้หยวนซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก แต่เมื่อเท้าของนางย่ำลงไป ความเจ็บปวดได้ถูกส่งมาจากข้อเท้า ที่แท้เมื่อครู่ตอนที่ล้มลงข้อเท้าของนางพลิก

“ซี้ด...” ซูจื่ออวี๋ปวดจนต้องร้องออกมา แล้วเกือบจะหกล้มอีกครั้ง

ป๋ายหลี่เชียนซางเห็นดังนั้น จึงรีบเข้าไปประคองนาง

“เอาล่ะ เอาล่ะ ข้ายอมช่วยแล้วพอใจหรือยัง? เจ้าเข้าไปพักในร้านของข้าก่อน!”

ป๋ายหลี่เชียนซางพยุงซูจื่ออวี๋เข้าไปในร้านของตัวเอง เตรียมหันหลังพร้อมจากไป แต่ซูจื่ออวี๋รีบยื่นขวดยาให้เขา

“เอานี่ไปด้วย เมื่อหมาพวกนั้นได้กลิ่นนี้จะไปเอง บอกให้ท่านอ๋องแปดโยนผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นทิ้งเสีย!”

เมื่อครู่สถานการณ์ชุลมุนมาก ดังนั้นซูจื่ออวี๋จึงไม่ทันได้เอายาไล่หมาขวดนี้ออกมา ตอนนี้จึงต้องมอบให้ป๋ายหลี่เชียนซางนำไปด้วย

ป๋ายหลี่เชียนซางรับเอายาไป แล้วถอนหายใจ

“ข้าคงจะติดหนี้เจ้าสินะ!” เมื่อสิ้นเสียง เขาหันหลังตามออกไปทันที

——

ขณะเดียวกัน จวินมู่เยว่วิ่งไปยังจุดที่มีผู้คนสัญจรไปมาน้อย จนเผลอวิ่งออกนอกเมืองไปโดยไม่รู้ตัว

โชคดีที่วิชาตัวเบาเขาไม่เลว มนุษย์สองขาคนหนึ่ง จึงยังไม่ถูกหมาสี่ขาไล่กวดจนอยู่ในระยะประชิด

ทว่าขณะที่กำลังหนีอยู่นั้น กลับเห็นฉู่อวิ๋นฉิงวิ่งตามมาด้วย

จวินมู่เยว่มองนางด้วยความสงสัย อยากจะเอ่ยถามบางอย่างแต่กลับพูดไม่ออก

ฉู่อวิ๋นฉิงตำหนิอย่างโมโห

“เจ้าเป็นคนโง่หรือ? ไม่ได้ยินพระชายาอ๋องฉินบอกหรือว่าผ้าเช็ดหน้ามีปัญหา ยังไม่รีบโยนทิ้งอีก!”

จวินมู่เยว่วิ่งไปด้วย พลางเอ่ยถามเสียงหอบ

“เจ้ามาช่วยข้าหรือ? หรือว่ามาสมน้ำหน้ากันแน่?”

ฉู่อวิ๋นฉิงกัดฟันกรอด

“ข้ามาสมน้ำหน้าเจ้านะสิ ข้าแทบอยากจะให้หมาทั่วเมืองกัดกินเจ้าให้ได้!”

จวินมู่เยว่หยุดฝีเท้าแล้วหันมองหมาด้านหลังที่มากมายนับไม่ถ้วน แล้วยิ้มเจื่อน

“มีแต่เคยพูดกันว่าคนไล่หมาให้จนตรอก คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะถูกหมาไล่จนมาถึงหน้าผา”

ฉู่อวิ๋นฉิงระวังตัวจากพวกหมาจรจัดที่น้ำลายไหลยืดไปด้วย พลางตำหนิเสียงอ่อน

“ยังไม่โยนทิ้งไปอีก เจ้านี่มันคนบ้าชัดๆ”

จวินมู่เยว่หันมองฉู่อวิ๋นฉิง แล้วตอบอย่างขึงขัง

“ไม่โยน นี่เป็นสิ่งที่เจ้าให้ ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี ข้าล้วนแต่รับไว้!”

จวินมู่เยว่ยัดผ้าเช็ดหน้าไว้ในอกอย่างดื้อดึง ทันใดนั้นเขากระโดดขึ้นบิน แล้วพุ่งไปที่หมาพวกนั้น เห็นได้ชัดว่าต้องการล่อพวกมันไปจากที่เดิม

ฉู่อวิ๋นฉิงแทบจะไม่ต้องคิด นางรีบตามไปทันที เพื่อต่อสู้เคียงข้างเขา

ทว่าน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ พวกเขาทั้งสองไม่อาจต่อกรกับเหล่าหมาจรจัดที่ล้อมหน้าล้อมหลังอยู่ในตอนนี้

เมื่อเห็นฉู่อวิ๋นฉิงเกือบจะได้รับบาดเจ็บ จวินมู่เยว่โผเข้าไปหานาง พร้อมกับผลักให้นอนลงบนพื้น แล้วปกป้องนางไว้ใต้ร่าง

ก่อนที่จวินมู่เยว่จะโอบกอดนางเอาไว้ ฉู่อวิ๋นฉิงมองเห็นมาจรจัดมากมายโผเข้ามา ทำให้น้ำตาของฉู่อวิ๋นฉิงไหลพรากทันที ในใจเต็มไปด้วยความเสียใจและความคับแค้น