ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 923

จวินมู่เหนียนพยักหน้า

“เจ้าจึงรู้สึกว่าคนที่วาดงูเติมขาคือเสด็จแม่หรือ?”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“ความจริงข้าเองก็ไม่แน่ใจ เป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น เพราะท่านอ๋องเคยบอกว่า จ้าวหลงขุยเป็นคนของท่านอ๋อง ดังนั้นในฐานะคนของท่านอ๋อง จ้าวหลงขุยจึงรับฟังคำสั่งของจวงเสียนเฟยด้วยหรือไม่? เพราะในสายตาของคนนอก จวงเสียนเฟยกับท่านอ๋องถึงจะเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ”

สีหน้าของจวินมู่เหนียนไม่ค่อยสบอารมณ์นนัก เพราะเขารู้สึกว่าสิ่งที่นางพูดมาถูกต้อง ไม่แน่ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาอาจรู้สึกว่าพวกเขาสองแม่ลูกคิดเหมือนกัน ในขณะที่รับคำสั่งจากเขาก็อาจจะรับคำสั่งจากจวงเสียนเฟยด้วย

จวินมู่เหนียนเอ่ยขึ้น

“ข้าต้องคุยกับจ้าวหลงขุย”

ซูจื่ออวี๋รีบเอ่ยปากห้ามปราม

“จะคุยก็คุยตอนนี้ไม่ได้เจ้าค่ะ ใต้เท้าจ้าวได้รับคำสั่งให้สืบความจริงในคดีนี้ ตอนนี้ใครที่ใกล้ชิดกับเขา อาจนำหายนะมาสู่ตัวเอง รอให้เรื่องนี้ผ่านไปก่อนค่อยว่ากัน”

จวินมู่เหนียนพยักหน้า

“ได้ ฟังที่เจ้าพูด”

ซูจื่ออวี๋โล่งอก แล้วใช้มือเท้าใบหน้าเอาไว้ พร้อมทำหน้าสงสัยและพูดต่อ

“ความจริงมีอีกเรื่องที่ข้าคิดไม่ตก”

จวินมู่เหนียนเอ่ยถาม

“เรื่องใดหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้ว

“แม้หลักฐานแน่นหนา สามารถยืนยันได้ว่าลั่วกุ้ยเฟยคือคนที่วางยาพิษ แต่ข้าคิดว่าคำพูดของจวินมู่หลานพูดไว้ไม่ผิด ฝ่าบาทคือที่พึ่งที่ลั่วกุ้ยเฟยจะทำตัวอันธพาลในวังหลังได้ หากฝ่าบาทสิ้นพระชนม์ ไม่เป็นผลดีสำหรับลั่วกุ้ยเฟยเลย”

เมื่อซูจื่ออวี๋พูดมาถึงตรงนี้ เห็นจวินมู่เหนียนขมวดคิ้วเล็กน้อย จึงรู้ว่าด้านนอกฝนตกหนักแล้ว นางรีบเข้าไปจับข้อมือของเขา แล้วเอ่ยถามอย่างห่วงใย

“ทรมานมากหรือ?”

จวินมู่เหนียนฝืนยิ้มอย่างปลอบโยน

“ไม่เป็นไร เจ้าพูดต่อสิ สามารถเบี่ยงเบนความสนใจของข้าได้”

ซูจื่ออวี๋ตาลุกวาว รีบถือชายกระโปรงแล้ววิ่งไปที่ห้องรับแขกทันที

เมื่อซูจื่ออวี๋มาถึงห้องรับแขก ผมของจวินมู่เยว่มีแต่หยดน้ำ ร่างกายเปียกปอนไปหมดทั้งตัว เสื้อผ้าของเขา คือชุดที่ใส่ไปร่วมงานเลี้ยงเมื่อตอนกลางวัน

น่าแปลก เวลาผ่านไปทั้งวันแล้ว เขาไม่ได้กลับไปเปลี่ยนชุดที่จวนหรือ?

จวินมู่เยว่เห็นซูจื่ออวี๋เดินเข้ามา จึงรีบเข้าไปหา พร้อมเอ่ยถามอย่างกังวล

“ซ้อเจ็ด พี่เจ็ดของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง เขานอนหลับไปแล้ว แต่เจ้านะสิ ทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้? ตากฝนมาหรือ?”

ซูจื่ออวี๋หันมองด้านนอกเรือน ฝนยังคงตกอยู่ แต่จวินมู่เยว่คงไม่ได้ตากฝนมาตลอดทางหรอกนะ? แล้วรถม้าล่ะ?”

จวินมู่เยว่ได้ยินสิ่งที่ซูจื่ออวี๋ถาม แต่เขาไม่รีบร้อนตอบ กลับก้มหน้าก้มตาพูดเสียงต่ำ

“ข้าไม่เป็นไร ข้าแค่เป็นห่วงพี่เจ็ด หากพี่เจ็ดไม่เป็นไรแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน”