ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 933

อาจเพราะแสงในยามโพล้เพล้อบอุ่นเกินไป อาจเพราะกลิ่นหอมบนตัวจวินมู่เหนียนเย้ายวนเกินไป หรืออาจจะเป็นเพราะใบหน้าที่มีรอยยิ้มจางๆของเขาช่างน่าหลงใหลเกินไป

ชั่วขณะนั้น ซูจื่ออวี่ถึงได้ถูกความรู้สึก ที่ไม่รู้จะบรรยายอย่างไรควบคุมจิตใจ

นางมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยน แล้วเลียริมฝีปากโดยไม่รู้สึกตัว จวินมู่เหนียนเห็นดังนั้น จึงก้มหน้าลง แล้วจูบนางอย่างอ่อนโยน

การจูบเป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์มาก จูบแบบแข็งกร้าวดุดันก็มีข้อดีของการจูบอย่างนี้ จูบอย่างอ่อนโยนนุ่มนวมก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ

การจูบอย่างเอาแต่ใจอยู่ฝ่ายเดียวก็มีความสะใจอยู่ในที การจูบแบบรับส่งกันก็มีความลงตัวอย่างพอดี

จวินมู่เหนียนค่อยๆพรมจูบริมฝีปากของนาง คล้ายนายพรานที่ไม่รีบร้อนชื่นชมเหยื่อของตัวเอง เขานำทางนาง หลอกล่อนาง และค่อยๆสอนนาง ทำให้ซูจื่ออวี๋ค่อยๆจมลงไปในความรู้สึก

การจูบที่อ่อนโยนและยาวนาน ทำให้ซูจื่ออวี๋หลับตาลงโดยไม่รู้ตัว มือที่ดันอยู่บนบ่าของจวินมู่เหนียน ไม่รู้ว่าคล้องอยู่บคอของเขาตั้งแต่เมื่อใด

พัวพันพัลวัน ความรักท่วมท้น

แม้จวินมู่เหนียนจะเคยลิ้มลองความหอมหวานของซูจื่ออวี๋มาแล้ว แต่ทุกครั้งที่จูบนาง เขามักจะพบสิ่งใหม่ๆ

นางที่เคยดิ้นรนต่อสู้ ทำให้เขาอยากจะสยบ

นางที่ครวญครางเสียงอ่อนในตอนนี้ ทำให้เขาอยากทะนุถนอม

จวินมู่เหนียนรู้สึกว่าเลือดลมทั่วร่างพลุ่งพล่านเพราะซูจื่ออวี๋ เขาไม่พอใจกับการจูบเพียงเล็กน้อยและมือก็ไม่พอใจจะหยุดอยู่ตรงเอวคอด

นิ้วมือเรียวยาวปลดสายผูกเสื้อของซูจื่ออวี๋ออกอย่างช่ำชอง มือที่อุ่นร้อนสัมผัสกับผิวของนางโดยไม่รู้ตัว

ซูจื่ออวี๋ถูกจูบจนมึนงง ไม่รู้ว่าตอนนี้คือที่ใดเวลาใด คล้ายความรู้สึกนึกคิดของตัวนางถูกชายตรงหน้าควบคุมเอาไว้ทั้งหมด

จนกระทั่งด้านหน้าของร่างกายเกิดความรู้สึกซาบซ่าน ซูจื่ออวี๋ถึงได้ลืมตาโพลง แล้วดันจวินมู่เหนียนออกตามสัญชาตญาณ ทว่าจวินมู่เหนียนเหมือนคาดการณ์ไว้แล้ว เขาจูบนางไปด้วย พลางใช้สองนิ้วบิดอย่างแผ่วเบา แรงทั้งหมดของซูจื่ออวี๋ถูกขับออกไปทันที

“อือ อือ...”

ซูจื่ออวี๋ยื่นมือไปกอดหัวของเขาที่อยู่ตรงหน้าอก รู้สึกว่าการป้องกันตัวเองในมโนสำนึกค่อยๆเลือนหายไป นางใกล้จะรักษาร่างกายเอาไว้ไม่ได้ และใกล้จะรักษาใจตัวเองไว้ไม่ได้เช่นกัน

จวินมู่เหนียนรับรู้ถึงภาษากายของซูจื่ออวี๋ ทันใดนั้นเขาจึงยื่นมือไปที่หัวกางเกงที่ผูกไว้ทันที

เพียงผ่านขั้นตอนสุดท้ายนี้ไปได้ นางจะกลายเป็นคนของเขาตลอดไป

จวินมู่เหนียนลนลาย มือของเขาสั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้ กระนั้นมือที่สั่นไหวนี้เอง ทำให้เขาพลาดโอกาสสำคัญไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก !

เสียงเคาะประตูที่ร้อนรน ได้ทำลายบรรยากาศชื่นมื่นภายในห้อง ทำให้ชายหนุ่มหญิงสาวที่ตกอยู่ในภวังค์ ดึงสติกลับมาแล้วชะงักอยู่ที่เดิม

ซูจื่ออวี๋รีบดันตัวจวินมู่เหนียนออก แล้วเอามือปิดหน้าอก เขินอายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี