ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 948

ฮองเฮาก็มองซูจื่ออวี๋ด้วยความแน่วแน่ หลังจากนั้นก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มเย็นชา “เจ้าที่ใช้คุณธรรมแก้แค้น คงไม่ได้อยากจะเกลี้ยกล่อมให้ข้าปล่อยหนทางรอดให้กับลั่วกุ้ยเฟยใช่หรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋ปฏิเสธ “เสด็จแม่ ข้าไม่เคยคิดที่จะปล่อยฮูหยินซูไป ไม่เพียงแต่ข้าไม่อยากปล่อยนางไปเท่านั้น แต่ข้ายังจะหาหนทางแก้แค้นนางด้วย ดังนั้นข้าไม่มีทางให้เสด็จแม่ปล่อยลั่วกุ้ยเฟยไป”

ฮองเฮาขมวดคิ้วราวกับว่านางไม่เข้าใจ

ซูจื่ออวี๋ก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “คนตายไปแล้ว ก็ไม่รู้เรื่องหลังจากนั้น และไม่มีความเจ็บปวดอะไร ฮูหยินซูสร้างความลำบากใจให้แม่ของข้าและข้า จะปล่อยให้นางตายไปง่ายๆ เช่นนั้นได้อย่างไรเพคะ? ข้าอยากกำจัดสิ่งที่นางห่วงใยมากที่สุด ทำลายความฝันที่นางต้องการมากที่สุด และพรากสิ่งที่นางโหยหามานานที่สุด เฝ้ามองนางใช้ชีวิตอยู่ในความกลัวไปตลอดชีวิต อยู่ในชีวิตที่ผิดหวัง รอคอยความตายวันแล้ววันเล่าแต่ไม่สามารถตายได้ ดิ้นรนเอาชีวิตรอด แต่ก็เอาตัวไม่รอด นี่ถึงจะเป็นการแก้แค้นเพคะ ”

ทันใดนั้นฮองเฮาก็รู้สึกว่าซูจื่ออวี๋เป็นคนแปลก นางถึงขั้นเปิดเผยความคิดชั่วร้ายกลับนางง่ายๆ เช่นนี้

ฮองเฮาก็ถามว่า “เจ้าใจร้ายเช่นนี้ ไม่กลัวว่าเข้าจะลงโทษเจ้าหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ก็ยิ้มเล็กน้อย แล้วเอ่ยว่า “เสด็จแม่ ใครก็ตามที่ทำร้ายผู้อื่น ย่อมต้องถูกทำร้ายกลับ สวรรค์ไม่ลงโทษนาง เช่นนั้นข้าก็จะทำเอง หากการแก้แค้นคือความเลวร้าย เช่นนั้นโลกนี้ก็ไม่มีเหตุผลแล้วเพคะ”

ฮองเฮาเอ่ยถามต่อว่า “ในเมื่อเจ้ารู้ว่าการแก้แค้นไม่นับว่าเป็นเรื่องโหดร้าย แล้วทำไมเจ้าถึงยังอยากให้ข้าหยุด?”

ซูจื่ออวี๋กล่าวว่า “เพราะการตายง่ายๆ ของลั่วกุ้ยเฟย ไม่สามารถปลดเปลื้องความเกลียดชังในใจของเสด็จแม่ในภายหลังได้ และยังทำให้ฮ่องเต้เกิดความไม่พอใจต่อเสด็จแม่อีกด้วย จากนี้ไป ลั่วกุ้ยเฟยที่ตายไปจะกลายเป็นแสงจันทร์ขาวในใจของเสด็จพ่อ ไม่ว่าเสด็จแม่จะดีต่อเสด็จพ่อมากแค่ไหน ก็เป็นเพียงเลือดยุงที่ไม่สะดุดตา”

ซูจื่ออวี๋ก็ตอบว่า “เสด็จแม่ ข้าไม่ได้ช่วยลั่วกุ้ยเฟย แต่กำลังช่วยฝ่าบาทเพคะ ไม่ว่าใครก็ตามที่ต้องการทางออก ล้วนสามารถคุกเข่าขอความกรุณากับเขาได้ แต่เขาจะขอการให้อภัยกับผู้ใด? ฝ่าบาทไม่สามารถสังหารลั่วกุ้ยเฟยลงได้ คดีนี้จึงได้ยืดเยื้อ เสด็จแม่ต้องการความสุขชั่วคราวจากการได้สังหารศัตรู แต่ขณะเดียวกันก็เสียคนที่รักไปด้วยหรือเพคะ?”

ฮองเฮามองซูจื่ออวี๋อย่างตะลึงงัน ไม่คิดว่านางอายุยังน้อยแต่กลับฉลาดขนาดนี้ มีมีดจ่ออยู่บนหัว แต่กลับอดทนเอาไว้

ฮองเฮากัดฟันแล้วเอ่ยว่า “ก็ได้ ข้ารับปากเจ้า ไม่ว่าฝ่าบาทจะตัดสินอย่างไร ข้าก็จะไม่เอ่ยแม้แต่คำเดียว”

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจอย่างโล่งอก รีบคุกเข่าทำความเคารพ “จื่ออวี๋ขอบพระทัยเสด็จแม่เพคะ”