ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 962

เมื่อสิ้นเสียง จวินมู่เหนียนก้มลงไปจูบทันที เขาจะกลืนกินเสียงหัวเราะที่ทำให้รู้สึกกระอักกระอ่วนลงท้องไปให้หมด

“อือ...” ซูจื่ออวี๋ส่งเสียงอู้อี้ตามสัญชาตญาณทันที

เมื่อเจอสัมผัสใกล้ชิดกะทันหัน ทำให้ซูจื่ออวี๋ทั้งแปลกใจและเขินอาย สองมือของนางดันอยู่ตรงหัวไหล่ของเขา อยากผลักเขาออกแล้วพูดคุยกันดีๆ

ทว่าแรงแค่นั้นของนางในสายตาจวินมู่เหนียน ไม่เป็นผลแม้แต่น้อย หากจะพูดว่าปฏิเสธเขา กลับกลายเป็นการเชื้อเชิญมากกว่า

จูบที่ดุดันและเอาแต่ใจ ทำให้อากาศและเรี่ยวแรงทั่วร่างของซูจื่ออวี๋ถูกดูดไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อรู้สึกว่าหญิงสาวในอ้อมกอดค่อยๆอ่อนปวกเปียก จวินมู่เหนียนถึงได้คลายริมฝีปากที่ถูกเขากัดจนแดงออก ทั้งสองคนหายใจหอบถี่และสบตากัน

เมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำของซูจื่ออวี๋ ในที่สุดจวินมู่เหนียนก็ไม่ค่อยกระอักกระอ่วนแล้ว

ซูจื่ออวี๋ก้มมองคอเสื้อตัวเองที่ถูกบีบนวดจนยุ่งเหยิง อายจนรีบเอามือปิดหน้าอกเอาไว้ พร้อมตำหนิเสียงอ่อน

“ท่านอ๋องช่างไร้เหตุผลเหลือเกิน ท่านบอกให้ข้าอย่ากลั้นขำ พอข้าหัวเราะออกมา ท่านอ๋องก็มาทำเช่นนี้อีก...”

จวินมู่เหนียนเม้มปากอย่างหน้าเสีย พร้อมกับยื่นมือไปผูกสายกระโปรงของซูจื่ออวี๋ พลางเอ่ยปาก

“ยัยเด็กแล้งน้ำใจ หากไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าคงไม่อับอายเพียงนี้”

ซูจื่ออวี๋อดไม่ได้อยากหัวเราะอีกครั้ง เมื่อเห็นมือที่กำลังผูกสายกระโปรงของเขาชะงักไป นางรีบปิดปาก แล้วกลืนเสียงหัวเราะกลับไป

จวินมู่เหนียนถอนหายใจพร้อมส่ายหน้า แอบคิดในใจ ชื่อเสียงที่ดีงามของเรา ต้องมาป่นปี้เพราะเจ้าซื่อบื้อสองตัวนั่น

เมื่อเห็นเสื้อผ้าของตัวเองถูกจวินมู่เหนียนจัดการอย่างเรียบร้อย ซูจื่ออวี๋ถึงได้ลุกออกจากอ้อมกอดของเขา แล้วไปนั่งอยู่ด้านข้าง จากนั้นนางเอียงหัวแล้วยิ้มจ้องเขา

“ความจริงท่านอ๋องใส่อะไรก็งามไปหมด เพียงแต่สิ่งที่ข้าชอบมากที่สุด คือท่าทางที่ปล่อยใจปล่อยกายให้สบายของท่านอ๋อง โดยไม่จำเป็นต้องเสแสร้ง”

จวินมู่เหนียนชะงักไป จากนั้นยักคิ้วถาม

“เจ้าว่า...เจ้าชอบข้าหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ชะงักไปทันที นางเองก็ตะลึงกับคำพูดที่ตัวเองได้พูดออกมา นาง...นางพูดอย่างนั้นออกไปจริงหรือ?

ซูจื่ออวี๋รีบเอ่ยขึ้น

“ข้า...ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ข้าแค่...”

จวินมู่เหนียนยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี จากนั้นเอ่ยขึ้น

“ซ้อเจ็ดมีของดีอะไรจะให้ข้าหรือ?”

ซูจื่ออวี๋หันมองจวินมู่เยว่ จากนั้นหันมองขบวนรถม้า แล้วเอ่ยถาม

“พวกท่านปลอมเป็นพ่อค้าหรือ?”

จวินมู่เยว่พยักหน้า

“ถูกต้อง ปลอมเป็นพ่อค้าชา”

ซูจื่ออวี่พยักหน้า

“อย่างนี้ก็ดี จะได้อำพรางตน”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ซูจื่ออวี๋มอบขวดกระเบื้องให้จวินมู่เยว่สามขวด พร้อมกำชับต่อ

“ขวดสีแดงเป็นยาห้ามเลือด ไว้ใช้ภายนอก ขวดสีขาวเป็นยาแก้พิษ ใช้ได้กับพิษทั่วไป หากเจอพิษร้ายแรงก็สามารถลดความรุนแรงของพิษได้ ขวดสีดำร้ายกาจที่สุด สามารถช่วยให้ท่านหลบหนีได้”

จวินมู่เยว่กำลังจะเปิดฝาขวดสีดำออก เพื่อดูว่าด้านในคือสิ่งใด กลับถูกซูจื่ออวี๋จับมือเอาไว้