ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 994

ฉู่อวิ๋นหยางสีหน้าเยือกเย็น เอ่ยอย่างโมโห

“หมายความว่าอย่างไร? วันนี้ไปไม่ได้หรือ?”

พ่อบ้านอวิ๋นพยักหน้า

“นายท่านบอกว่า พรุ่งนี้จะคิดหาวิธีส่งแขกออกไป จึงต้องลำบากองค์รัชทายาทสักหนึ่งคืน”

ฉู่อวิ๋นหยางกัดฟันกรอด เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจมาก แต่เขาไม่อยากเปิดเผยร่องรอยของตัวเอง

โดยเฉพาะเขาไม่อยากให้จวินมู่เหนียนรู้ว่าการปล้นเงินของทางการเกี่ยวข้องกับเขา ไม่อย่างนั้นพวกเขาสองพี่น้อง คงไม่สามารถออกจากตงโจวอย่างราบรื่น

หลังจากตรึกตรองข้อดีข้อเสียแล้ว ฉู่อวิ๋นหยางจึงพยักหน้า เมื่อเห็นพ่อบ้านอวิ๋นเตรียมจากไป ฉู่อวิ๋นหยางเอ่ยถาม

“แขกที่มาในวันนี้มีผู้ใดบ้าง?”

พ่อบ้านอวิ๋นไม่คิดปิดบัง จึงตอบว่า

“เป็นน้องชายของนายท่าน น้องชายฮูหยิน และยังมีโม่ซุนหมอเทวดาที่มีชื่อเสียง”

สีหน้าของฉู่อวิ๋นหยางเปลี่ยนไปทันที โม่ซุนมาที่สำนักฉีหลินทำไม? หรือว่าร่องรอยของพวกเขาเปิดเผยแล้ว?

ฉู่อวิ๋นหยางรีบเอ่ยถาม

“โม่ซุนมาได้อย่างไร? เขาพาใครมาอีกหรือไม่?”

พ่อบ้านอวิ๋นเอ่ยขึ้น

“องค์รัชทายาทไม่ต้องตกใจ นายท่านของข้าเคยเชิญท่านหมอโม่ซุนหลายครั้งเขาถึงจะยอมมา หนำซ้ำไม่มีองครักษ์มาด้วย มีเพียงเด็กรับใช้หน้าดำคนเดียวเท่านั้น”

ฉู่อวิ๋นหยางครุ่นคิด อวิ๋นหมิงลูกชายของอวิ๋นลู่ชิงเป็นโรคร้ายจริงๆ

เมื่อคิดได้แบบนั้น เขาจึงโล่งอก และเชื่อในสิ่งที่พ่อบ้านอวิ๋นบอก

ในเมื่อโม่ซุนอยู่ที่นี่ เขายิ่งปรากฏตัวไม่ได้ ฉู่อวิ๋นหยางจึงเอ่ยปาก

“ไปบอกอวิ๋นลู่ชิง ไม่ว่าอย่างไร คืนพรุ่งนี้ข้าต้องออกเดินทางให้ได้”

พ่อบ้านอวิ๋นพยักหน้า

“ได้ ได้ ได้ขอรับ ข้าน้อยจะนำความไปแจ้งนายท่าน”

หลังจากพ่อบ้านอวิ๋นจากไป ซูจื่ออวี๋ได้นั่งอยู่ข้างกำแพงครู่หนึ่ง

นางมองความสูงของกำแพงอย่างละเอียด คิดในใจว่าเรือนแห่งนี้ใหญ่โตไม่น้อย เกรงว่าด้านในคงเต็มไปด้วยทหารของเป๋ยฉู่

นางกับโม่ซุนบุกเข้าไป เกรงว่าไม่มีทางช่วยใครออกมาได้ หากต้องแหวกหญ้าให้งูตื่นแล้วเป็นอันตรายต่อจวินมู่เยว่ สู้อยู่อย่างสงบไปก่อน รอให้กำลังเสริมจากจวนอ๋องมาถึงค่อยว่ากัน

“เสี่ยวชี รีบมานี่ อย่าไปเดินเพ่นพ่านอีก”

น้ำเสียงของโม่ซุนกำลังตำหนิ แต่แววตาคือความกังวล เมื่อครู่ตอนที่ซูจื่ออวี๋จากไป ใจเขาตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม แม้แต่ตัวอักษรบนตำรับยาก็แทบจะอ่านไม่รู้เรื่อง ยังดีที่ซูจื่ออวี๋กลับมาอย่างปลอดภัย!

ซูจื่ออวี๋เดินไปข้างกายโม่ซุนอย่างว่าง่าย แล้วมองเขาอย่างปลอบประโลม ต่อมาทุกคนไปที่หอคุณธรรมพร้อมกัน

——

หอคุณธรรม

เมื่อทุกคนเข้ามานั่งประจำตำแหน่งในหอคุณธรรม ท้องฟ้าได้มืดสนิทแล้ว

เจ้าสำนักอวิ๋นลู่ชิงรินเหล้าให้โม่ซุน แล้วเอ่ยถามอาการของอวิ๋นหมิงอย่างห่วงใย

โม่ซุนตอบเขา

“ขอพูดตามตรง หากดูจากชีพจรเพียงอย่างเดียว ข้าน้อยรู้สึกว่าคุณชายใหญ่แค่ร่างกายอ่อนแอเท่านั้น ไม่ได้มีสิ่งใดผิดปกติ”

อวิ๋นลู่ชิงชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นเอ่ยถามต่อ

“ท่านหมายความว่าอวิ๋นหมิงไม่ได้ป่วยหรือ?”