ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 13

เซี่ยฟูเหรินพูดอย่างเฉยเมย “ฝากขอบคุณเหล่าฟูเหรินแทนข้าที”

จากนั้น ก็พบกับเจ้าของร้านโจว “ขอรับ!”

เจ้าของร้านโจวยิ้มและพูดว่า “ฟูเหรินขออภัยนะขอรับ”

เขาแสดงท่าทางให้ช่างตัดเสื้อมาข้างหน้า เพื่อวัดตัวของเซี่ยฟูเหริน แล้วพูดว่า “คราวนี้เอาผ้าไหมและเอามาสองสามผืน หลังวัดเสร็จ ฟูเหรินก็เลือกลายทิ้งชอบเอาไว้ ส่วนอันที่ไม่ชอบข้าน้อยจะนำกลับไป”

“เรียบง่ายหน่อยก็จะดี” เซี่ยฟูเหรินกล่าว

จื่ออานออกจากประตูไปอย่างเงียบ ๆ ส่วนเซี่ยฉวนตามนางไปเมื่อเห็นการเคลื่อนไหว

เขามองไปรอบ ๆ สักครู่แล้วพูดกับจื่ออานว่า “คุณหนูจะต้องกลับไปรับใช้ที่บ้านของเหล่าฟูเหรินไม่ใช่หรือ ขอรับ? ทำไมยังไม่ไปอีก”

จื่ออานพิงราวจับด้วยท่าทางเซไปมา “ข้าจะกลับไปทีหลัง ข้าอยากให้เจ้าของร้านโจวตัดเสื้อผ้าให้ข้าด้วยเช่นกัน”

เซี่ยฉวนมองหน้าเธอ รู้สึกว่าคุณหนูแตกต่างจากเมื่อก่อนมาก สมัยก่อนคุณหนูมักจะหลบตา ไม่กล้าพูดเสียงดังเมื่อเจอผู้คน แต่ตอนนี้มีตาของนางดุดัน ร่างกายเหมือนมีหนามปกคลุม นางจึงไม่อนุญาตให้เข้าถึงได้ง่าย ๆ

เซี่ยฉวนเดินผ่านเธอไป และสั่งคนที่เฝ้าประตูหน้าสองสามคน “พวกเจ้าไปค้นดูรอบ ๆ ให้ทั่วทุกที เพื่อดูว่ามีแมวป่าหรือไม่”

“รับทราบขอรับ” ข้ารับใช้ตอบ แล้วกระจายกันไปเพื่อค้นหา

เซี่ยฉวนมั่นใจว่ายังมีคนอยู่ในเซี่ยจื่อหยวน เพราะทางเข้าด้านหน้ามีการรักษาเฝ้าระวังอย่างดี ส่วนประตูหลังก็ไม่ได้อยู่ในเซี่ยจื่อหยวน ยกเว้นทางเข้าด้านหน้าที่สามารถกระโดดข้ามกำแพงเข้ามาได้เท่านั้น

เฉินเอ้อร์ที่ถูกทำให้หมดสติไปคนนั้น ในเซี่ยจือหยวนไม่มีใครแข็งแรงและมีพละกำลังมาก เขาถูกนำตัวออกไปได้อย่างไรกัน?

แปลกมากทีเดียว ทำไมคุณหนูจึงกลับมา? แม้ว่าเธอจะเข้าใจแผนการของเหล่าฟูเหริน แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยปลุกฟูเหรินให้ตื่นขึ้นได้ แต่ฟูเหรินกลับยังมึน ๆ งง ๆ จากกลิ่นหอมของการวางยา

ตอนที่พาเฉินเอ้อร์มาที่นี่ ฟูเหรินก็ถูกวางยาไปแล้ว เขาสำรวจด้วยตัวเอง เขาตื่นได้อย่างไร ธูปหอมยังไม่ทันหมดเลย?

ยิ่งไปกว่านั้น ก็มีคนเฝ้าประตูอยู่ คุณหนูเข้ามาได้ยังไง?

เขาเองพาคนเดินไปสำรวจทั่ว พบว่าหญ้าตรงมุมกำแพงมีรอยถูกเหยียบ เป็นไปได้ไหมว่าคุณหนูเข้ามาทางกำแพง?

เซี่ยฉวนครุ่นคิด แต่รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ เพราะกำแพงสูง ขนาดผู้ชายยังกระโดดโดยไร้รอยเท้าไม่ได้ นับประสาอะไรกับผู้หญิงที่อ่อนแอ?

ห้องของจื่ออานก็ถูกค้นเช่นกัน ดังนั้นจื่ออานจึงเข้าไปอ่านหนังสือ เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาแตะต้องหนังสืออย่างไม่ได้รับอนุญาต

การกระทำของข้ารับใช้ป่าเถื่อนมาก พวกเขาค้นหาจากห้องด้านนอกไปยังห้องด้านใน สำรวจทุกมุมแล้วก็ยังไม่พบ

“นี่ อย่ามายุ่งกับของของฉันข้า” จื่ออานหงุดหงิดทันที เมื่อข้ารับใช้เปิดตู้ของหล่อน และโยนเสื้อผ้าของหล่อน

ข้ารับใช้คนนี้ไม่เข้าตาจื่ออานเอาเสียเลย เขาพูดอย่างเย่อหยิ่ง “ขอภัย คุณหนู ข้าได้รับคำสั่งให้ค้นหา”

“จะค้นหาอะไร” จื่ออานพูดอย่างเย็นชา

“จริง ๆ แล้วให้ค้นหาแมวป่า เกรงว่าแมวป่าจะมาข่วนคุณหนู เซียงแหยจึงให้พวกเรามาจัดการ” คนรับใช้คนนั้นพูดอย่างเย็นชา

พวกเขาไม่สนใจจื่ออานสักนิด ในความคิดของพวกเขา แม้ว่าเซี่ยจื่ออานจะเป็นลูกสาวคนโตของเซียงแหย แต่ก็ไม่มีความแตกต่างทางสถานะระหว่างสถานะนางกับข้ารับใช้

โดยเฉพาะวันนี้ พวกเขารู้เรื่องราวภายในมากขึ้น หยวนซื่อ และเซี่ยจื่ออานไม่มีวันหนีพ้น จะต้องรักษาหน้านางไปเพื่ออะไรกัน?”

จื่ออานพูดอย่างเย็นชา “รู้ว่ากำลังค้นหาแมวป่า แต่ที่ไม่รู้ว่าคือนึกว่ากำลังค้นหาของล้ำค่าอะไร ตู้ของข้าใหญ่มาก เป็นไปได้อย่างนั้นรึ ว่าแมวป่าจะซ่อนตัวอยู่ในเสื้อผ้าของข้า?”