ยอดหมอหญิงปีศาจพลิกฟ้า นิยาย บท 11

ไม่รู้ว่ากู้ชิงฮวนลุกขึ้นยืนเมื่อใด นางถอดผ้าคลุมและมงกุฎหงส์ออกทั้งหมด เผยให้เห็นใบหน้าที่อ่อนเยาว์และเครื่องสำอางหนาเตอะของนาง

ใสซื่อและงดงาม

ความงามสุดขั้วทั้งสองประการรวมไว้ที่ร่างกายของนางอย่างพอเหมาะ

เจี่ยหวยหยุดชั่วขณะ จากนั้นความโกรธก็พลุ่งพล่านขึ้นในใจของเขา

เขาเป็นใครกัน เด็กสาวปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม กล้าตำหนิทักษะทางการแพทย์ของเขาหรือ?

นี่คือตำรับยาของหมอเทวดาซ่งซีหัวทิ้งเอาไว้!

“แม่นางเข้าใจวิชาแพทย์ด้วยหรือ?” น้ำเสียงของเขาดูแคลน

"พอเข้าใจบ้าง"

“อย่างนั้นช่วยบอกข้าหน่อยว่าตำรับยานี้มีอะไรผิดปกติ?”

"ยาต้มดอกโบตั๋นสมุนไพรเป็นยาระบาย ซึ่งมีผลในการขับของเสีย ขจัดความเหนื่อยล้า และลดอาการบวม ส่วนใหญ่จะใช้เพื่อรักษาลำไส้อักเสบในระยะต้นและกลุ่มอาการร้อนในช่วงแรก แต่ตอนนี้พี่เลี้ยงสวี่ปวดจนหมดสติไปแล้ว อาการเข้าขั้นรุนแรง ใช้วิธีการเช่นนี้เกรงว่าจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่นัก"

นางพูดเข้าประเด็นสำคัญ

เจี่ยหวยโมโหจนเหงื่อแตกทั้งตัว

เขาเองก็รู้ว่าอาการป่วยของพี่เลี้ยงสวี่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและกะทันหัน ตอนนี้นางกำลังจะตาย แต่การที่เขาถูกผู้หญิงคนหนึ่งตำหนิต่อหน้าคนจำนวนมากนั้น เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนี้มาสร้างปัญหาชัด ๆ!

"แล้วตามความเห็นอันเลอค่าของเจ้า เจ้าคิดว่าควรใช้ตำรับยาไหน"

“ไม่มีตำรับยาใด” กู้ชิงฮวนกะพริบตา

"...อะไรนะ?" เจี่ยหวยชะงัก

เขาไม่คิดว่านางจะให้คำตอบเช่นนี้

มู่หรงเจ๋อโกรธมากจนอยากจะฉีกนางออกเป็นชิ้น ๆ

“ไม่มีตำรับยา ยังกล้าขัดขวางการรักษาของหมอหลวงอีกรึ! เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าแตะต้องเจ้ารึ”

“ในเมื่อเจ้าไม่มีตำรับยา เจ้าก็รีบถอยไปซะ อย่าขัดขวางการรักษาของข้าที่นี่!” เจี่ยหวยไม่ชอบให้สาวน้อยที่พูดจาไร้สาระเช่นนี้กระชากหน้าของตน

กู้ชิงฮวนกะพริบตาและพูดว่า "ข้าไม่มีสูตรยา แต่ข้ามีวิธีการรักษาคนไข้"

ระหว่างที่นางพูดไปได้ครึ่งหนึ่ง นางก็หยุดพูด ดวงตาของนางกวาดตามองทุกคนด้วยประกายใสแจ๋ว

เมื่อเอาความขี้ขลาดและชอบหลบสายตาแบบเมื่อก่อนออกไป ดวงตาคู่นั้นกลับมีพลังวิเศษบางอย่างที่ทำให้ผู้คนไม่สามารถละสายตาออกได้

อาจเป็นเพราะท่าทางของนางที่เต็มไปด้วยความมั่นใจและสงบนิ่งของนาง ทำให้ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอยู่พักหนึ่ง

“อะไรนะ?” มู่หรงเจ๋อใช้เวลานานกว่าจะเอ่ยตอบออกมา

“ข้าแค่ไม่รู้ว่าท่านอ๋องจะยอมให้ข้าลองช่วยรักษาหรือไม่?” นางเดินมาอยู่ตรงหน้ามู่หรงเจ๋อด้วยสายตาแน่วแน่ “หากไม่ช่วยนาง เกรงว่าคงหมดทางรอด แต่หากให้ข้าช่วยก็อาจพอมีทางรอด ท่านอ๋องจะยอมอนุญาตหรือไม่"

"เจ้า......มีวิธี......จริง ๆ เหรอ?" เขาลังเล

นางโยนปัญหายากให้กับมู่หรงเจ๋อ

ไม่มีใครเชื่อว่ากู้ชิงฮวนจะมีความรู้ด้านการแพทย์ พวกเขาคิดว่าพี่เลี้ยงสวี่จะต้องตายอย่างแน่นอน

แต่ถ้าไม่ให้นางรักษาก็ต้องตาย ถ้าให้นางรักษา บางทีอาจจะเอาการตายของพี่เลี้ยงสวี่ให้เป็นความผิดของนางแทนก็ได้

นี่คือสิ่งที่หลาย ๆ คนอยากให้เป็นเช่นนั้น

มู่หรงเจ๋อก็คิดเหมือนกัน

แต่เขาไม่คาดคิดว่านางจะเข้ามายุ่ง และเป็นฝ่ายเสนอขึ้นมาเอง

นี่คือความมั่นใจหรือความโง่เขลา? หรือว่าตาบอดกันแน่...ที่อยากจะสมหวังกับเขา?

เขาไม่กล้าคิดเรื่องนี้ต่อไปอีก

นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้

"ไร้สาระ! จิตใจของแม่นางน้อยนั้นสูงส่ง แต่อย่าเอาชีวิตคนมาล้อเล่นจะดีกว่า!" เจี่ยหวยไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง

เขาฝึกฝนวิชาแพทย์มาหลายสิบปี เขาจะเก่งไม่เท่าเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้เชียวหรือ?

โรคที่เขาไม่สามารถรักษาได้ เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะทำได้หรือ?

ยิ่งไปกว่านั้น นางไม่มีแม้กระทั่งสูตรยา!

พี่เลี้ยงสวี่เป็นคนของชูไท่เฟย ถ้านางตายอย่าว่าแต่กู้ชิงฮวนที่เป็นคนรักษานางเลย เขาซึ่งเป็นหมอหลวงที่มีส่วนในการรักษาด้วยก็ไม่สามารถหลีกหนีความรับผิดชอบพ้น!

“ได้ยินมาว่าพี่สาวเป็นหลานสาวของหมอเทวดาซ่ง บางที......นางอาจจะมีความรู้ดี ๆ ก็ได้?” จู่ ๆ หลิงซู่ก็พูดแทรกขึ้น

"ทักษะทางการแพทย์ของ หมอเทวดาซ่งนั้นน่าทึ่งมาก ข้าเองก็ชื่นชมเช่นกัน แต่นี่เป็นสองเรื่องที่แตกต่างกัน นางเป็นเพียงเด็กสาว นางจะเข้าใจวิชาการแพทย์ได้อย่างไร"