ยอดหมอหญิงปีศาจพลิกฟ้า นิยาย บท 5

กู้ชิงฮวนดูเหมือนจะยิ้มแย้มแจ่มใส แต่ในแววตาของนางไร้อารมณ์ ราวกับว่ากลายเป็นก้อนน้ำแข็งไปแล้ว

น่าเสียดายที่มู่หรงเจ๋อมองไม่ออก

เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้กำลังยั่วยวนเขา อย่างไร้ยางอาย

กุลสตรีจากตระกูลใหญ่ แต่ก็เป็นเพียงผู้หญิงที่พยายามยั่วยวนดึงดูดความสนใจของผู้ชายราวกับดอกไม้ข้างทาง

ไม่รู้เพราะความขยะแขยงของเขาหรือเขาต้องการระงับความประหลาดใจ เขาผลักนางไปชนกับผนังเกี้ยวอย่างแรงจนส่งเสียงดัง "ปั้ง"

"เจ้าควรรู้ตัวด้วยว่าเจ้าเป็นใคร อย่าเพ้อเจ้อหวังในสิ่งที่ไม่ใช่ของเจ้า!" ดวงตาของเขามืดมน น้ำเสียงของเขาเหยียดหยาม

กู้ชิงฮวนเจ็บปวดจากการโดนกระแทก แต่นางกลับยิ้มอย่างมีความสุข "ดังนั้น ท่านจึงใช้พิธีแต่งพระชายาเอกเพื่อต้อนรับหลิงซู่เข้ามาเพื่อแอบเปลี่ยนตำแหน่งใช่หรือไม่"

ความขี้ขลาดของนางเป็นสิ่งที่ทุกคนรู้กันหมด มู่หรงเจ๋อคาดการณ์ว่านางจะไม่กล้าคัดค้าน เขาเลยกล้าที่จะทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้

คนดีมักโดนรังแก

มู่หรงเจ๋อรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่สมควรแล้ว

ทำเช่นนี้ไม่เพียงรักษาหน้าตาของราชวงศ์เท่านั้น แต่ยังเป็นการทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับภรรยาน้อยด้วย

น่าเสียดายที่เขาไม่รู้ว่า กู้ชิงฮวนคนปัจจุบันไม่ใช่ก้อนแป้งนุ่ม ๆ ที่คนอื่นจะปั้นให้แบนได้อีกต่อไป

ใครรังแกนางแม้เพียงปลายนิ้ว นางจะเอาคืนเป็นร้อยเท่า

"ท่านอ๋องลองฟังดูให้ดี ด้านนอกคนกำลังพูดถึงพวกเราอยู่นะ"

เล็บที่ถูกทาสีเอาไว้เคาะลงที่ผนังเกี้ยว นิ้วของนางเรียวยาวและได้รูปสวย

ดวงตาของมู่หรงเจ๋อตกตะลึง

ว่ากันว่ากู้ชิงฮวนไม่ใช่คนหน้าตาสวย เขาเองก็ไม่เคยเห็นนางใกล้ ๆ เช่นนี้มาก่อน ในอดีตเมื่อใดก็ตามที่เขาต้องไปพบนาง เขาจะหาเหตุผลต่าง ๆ นานาเพื่อหลีกเลี่ยงไม่พบหน้านาง

เมื่อได้เห็นตอนนี้แล้ว นางก็ไม่ได้ขี้เหร่อย่างที่คิด

ขณะที่มู่หรงเจ๋ออยู่ในความงุนงง ก็มีเสียงกรอบแกรบดังมาจากข้างนอก

"จุ๊ ๆ คนหนุ่มสาวช่างร้อนแรงเสียจริง เวลาเพียงครู่เดียวก็รอไม่ไหวแล้ว ยังไม่ทันจะคำนับฟ้าดิน ก็ร้อนแรงกันขนาดนี้เสียแล้ว" น้ำเสียงของคนพูดนั้นเป็นคนหัวโบราณ

ตราบใดที่เข้าประตูจวนอ๋องตวนไปแล้ว ภายในพื้นที่ของเขามีเวลาอีกมากที่จะจัดการกับผู้หญิงคนนี้

เขาพยายามข่มกลั้น สุดท้ายก็ระงับความโกรธแค้นลงไปได้และลงจากเกี้ยวไปด้วยสีหน้ามืดมน

หลังจากนั้น กู้ชิงฮวนก็เดินออกไปทันที

เสื้อผ้าสีแดงไสว เครื่องประดับระยิบระยับหรูหราสวยงาม

แม้ว่าชาวบ้านจะมองไม่เห็นใบหน้าของนาง แต่พวกเขารู้สึกว่าได้ว่านางเป็นสาวงามที่หาใครเทียบไม่ได้ ด้วยท่วงท่าที่พริ้วไหวสง่างามของนางราวกับนางฟ้าที่เดินย่ำลงบนเกลียวคลื่น

"นางเป็นคนที่สวยงามจริง ๆ"

"ความงามล่มเมือง!"

ใบหน้าของมู่หรงเจ๋อหมองหม่นขึ้น

กู้ชิงฮวนไม่ได้พูดอะไรเลย เพียงเดินเข้าไปในจวนโดยมีโหรวฮุ่ยคอยประคอง

“คุณหนู ระวังธรณีประตูด้วยเพคะ” น้ำเสียงของสาวใช้แผ่วเบา ราวกับว่านางกำลังอัดอั้นใจบางอย่าง