ยอดหมอหญิงปีศาจพลิกฟ้า นิยาย บท 4

ทันใดนั้นเกี้ยวเจ้าสาวก็สั่นไหวและยกตัวสูงขึ้น

กู้ชิงฮวนรู้สึกเพียงแค่มีอะไรบางอย่างผ่านหน้านางไป จากนั้นก็ไม่เห็นชายคนนั้นอีกแล้ว

นางสัมผัสตรงที่ที่นางถูกรัดคอเมื่อกี้ และรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

ก็แค่กุญแจอายุยืน นางไม่ได้สนใจเท่าไหร่ แต่นางกลัวว่าอีกฝ่ายจะค้นพบตัวตนของนางโดยการติดตามจากสิ่งนี้ และนั่นจะกลายเป็นปัญหาใหญ่

"ถ้ารู้แต่แรกคงไม่เข้าไปยุ่งเรื่องนี้ด้วยหรอก คนไม่รู้จักคนจิตใจดี"

"คุณหนู กำลังพูดอยู่รึคะ?

เสียงบ่นของนางอาจจะดังเกินไปหน่อย ทำเอาโหรวฮุ่ยที่อยู่ข้างนอกถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

กู้ชิงฮวนเม้มปาก ก่อนที่จะพูดว่า "เปล่า"

"อ่อ คุณหนูคงจะเบื่อที่จะรอข้างในแล้วกระมัง? อีกเดี๋ยวก็จะถึงจวนอ๋องตวนแล้วเจ้าค่ะ"

คำพูดเหล่านี้ต้องการทำให้กู้ชิงฮวนมีกำลังใจดีอย่างไม่ต้องสงสัย

นางรีบลืมเรื่องผู้ชายน่ารังเกียจคนเมื่อครู่นี้ทันที

ตอนนี้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าต่างหากคือเรื่องสำคัญ

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงดนตรีก็ดังขึ้นพร้อมกัน

ถึงจวนอ๋องตวนแล้ว

“เจ้าบ่าวถีบประตูเกี้ยว!” เสียงแม่สื่อกล่าวขึ้นอย่างยินดี

ประตูเก้าอี้เกี้ยวยังไม่ทันขยับ แต่กลับมีคนพูดขึ้นอย่างแจ่มใสว่า "เชิญพระชายาเข้าจวน!!"

พระชายาเข้าไปในจวน แต่นางยังอยู่บนเกี้ยว

ที่แท้นางกลายเป็นอนุไปเสียแล้ว

กู้ชิงฮวนถอดผ้าคลุมหน้าลงอย่างไม่รีบร้อน จากนั้นจึงบิดขี้เกียจ

การเคลื่อนไหวของนางเป็นไปอย่างสบาย ๆ ไม่มีการสงวนท่าทีอย่างคุณหนูชั้นสูง แต่กลับมีเสน่ห์ในแบบสบาย ๆ

ในขณะที่นางกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี ประตูเกี้ยวก็ถูกถีบจนเปิดออกอย่างแรง

ในตอนนั้นเอง โลกทั้งใบก็หยุดนิ่ง

"……"

เมื่อมองผ่านมงกุฎหงส์ที่มีดิ้นทองระย้าลงมา นางเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตู

"เจ้าคิดว่าเจ้ามาถึงที่จวนอ๋องตวนแล้วข้าจะทำอะไรเจ้าไม่ได้หรือ? เจ้าเชื่อหรือไม่ว่า ขอแค่ข้าต้องการ ข้าสามารถหย่ากับเจ้าได้ต่อหน้าประชาชนทั้งเมืองเซิ่งจิงได้เลย!"

ร่างกายสูงใหญ่กดนางไว้ที่มุมเกี้ยว อากาศภายในเกี้ยวหนาวเย็นน่าขนลุก

"แค่ก...แน่นอนว่าข้าเชื่อ ท่านอ๋องขึ้นชื่อเรื่องความกล้าหาญ......ทุกคนในเมืองเซิ่งจิงไม่มีใครไม่รู้เรื่องนี้ ข้าก็เช่นกัน...ตอนนี้ข้าได้สัมผัสมันอย่างเต็มที่แล้ว"

คำพูดพวกนี้ฟังดูเหมือนคำชม แต่จริง ๆ แล้วกำลังบอกว่าเขารังแกผู้อ่อนแอกว่า

มู่หรงเจ๋อไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้แทบจะหายใจไม่ออกแล้ว ทำไมถึงยังมีท่าทางนิ่งเฉยแบบนี้

ดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายเสียยิ่งกว่ามงกุฎหงส์เคลือบทองเสียอีก

กู้ชิงฮวนรู้สึกว่ากรามของนางแทบจะโดนเขาดึงหลุดออกมาแล้ว แต่นางก็ยังกัดฟันและพูดต่อไปว่า "ท่านอ๋องไม่ต้องไปคารวะฟ้าดินหรือ? อยู่บนเกี้ยวเจ้าสาวมานานขนาดนี้ เกรงว่าคนรักของเจ้าจะเข้าใจผิดเอาได้”

ตอนนั้นมู่หรงเจ๋อถึงจะเข้าใจได้ เขาหันมามองขวับและพูดอย่างเย็นชา "ซู่ซู่ จะไม่ขี้อิจฉาคนอื่นเหมือนเจ้า!"

"ถ้าอย่างนั้น..." ดวงตาใสเป็นประกายของกู้ชิงฮวนกลอกไปมา ส่องแสงระยิบระยับ อย่างมีความหมายลึกซึ้ง

ทันใดนั้นนางก็เอื้อมมือไปจับคอเขา

“ข้าได้ยินมาว่าเวลาแต่งงาน เจ้าบ่าวต้องอุ้มเจ้าสาวลงจากเกี้ยวเจ้าสาว ในเมื่อแม่นางหลิงซู่มีจิตใจกว้างขวาง เช่นนั้นขอรบกวนท่านอ๋องให้อุ้มข้าลงไปจากเกี้ยวด้วยเพคะ”