ยอดหมอหญิงปีศาจพลิกฟ้า นิยาย บท 3

เสียงหัวเราะกังวานที่ออกมาจากในเกี้ยวเจ้าสาวนั้นไพเราะและน่าฟัง

ราวกับไม่ได้ถูกใครบังคับอยู่

ผู้หญิงที่ถูกโจรจับตัวเอาไว้คงไม่จะอยู่ในอาการที่ผ่อนคลายแบบนี้

"แต่...แค่ก..." พูดไปได้ครึ่งเดียว นางก็ไอออกมาอย่างไม่ค่อยถูกเวลานัก

ตอนนั้นหัวใจของทุกคนหยุดเต้น

ตั้งท่าจะพูดบางอย่าง ตอนนั้นกลับได้ยินเสียงของนางเจือเสียงหัวเราะแล้วพูดว่า "เสียมารยาทแล้ว เมื่อเช้าข้ายุ่งมาก จนถึงตอนนี้ยังไม่ได้ดื่มน้ำเลยสักหยด น่าขายหน้าท่านเจ้าพนักงานแย่แล้ว"

ทุกคนในที่นั้นจึงโล่งใจ

คำพูดของนางกล่าวออกมาอย่างชัดเจนและมีเหตุมีผล

แม่นมหลิวอดคิดกับตัวเองไม่ได้ว่านี่คือคุณหนูรองจอมขี้ขลาดของตระกูลกู้จริง ๆ หรือ เรื่องนี้มีอะไรผิดพลาดตรงไหนหรือไม่?

ระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั้น กู้ชิงฮวนก็เอ่ยขึ้นว่า "หากท่านเจ้าพนักงานยังมีข้อสงสัย ท่านสามารถตามข้าไปถึงที่บ้านสามีของข้าได้ ถึงตอนนั้นจะได้เชิญทุกท่านร่วมดื่มสุรามงคลร่วมกันไปด้วยเลย "

เมื่อประตูรถถูกเปิด ความจริงก็จะปรากฏเอง

แค่ว่าหากพวกเขาตามไปถึง คนที่พวกเขาตามหาก็จะหายตัวไปแล้ว

เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับงานสำคัญ ไม่อาจปล่อยให้เสียเวลาได้

อีกฝ่ายคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจว่า "วันนี้ทำให้แม่นางเสียฤกษ์ไป นับว่าต้องขอโทษเป็นอย่างยิ่ง วันหน้าข้าจะหาโอกาสไปขอโทษ"

ในที่สุดเสียงฝีเท้าอันวุ่นวายก็ค่อย ๆ ไกลออกไป

หลังจากนั้นกู้ชิงฮวนถึงจะเอนหลังพิงเก้าอี้และถอนหายใจอย่างโล่งอก

"กลัวหรือ?" มีเสียงเบา ๆ ดังลอยเข้ามาในหู "ในเมื่อเจ้ากลัว เหตุใดเจ้าจึงไม่ขอความช่วยเหลือล่ะ เจ้ารู้ไหม คนผู้นั้นคือลู่ไป๋ ขุนนางแห่งศาลต้าหลี่แคว้นตงหลิง เขาเป็นคนที่มีความสามารถเป็นเลิศและมีชื่อเสียงไปทั่วเมืองหลวง ดีกว่าสามีของเจ้าหลายเท่า”

นิ้วมือหยาบกร้านลูบอยู่ที่คอราวกับกำลังครุ่นคิด

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เสียงหัวเราะกังวานที่มีเสน่ห์นั้นยังคงก้องอยู่ในหูของเขา

ทั้ง ๆ ที่นางเป็นเพียงหญิงสาวตัวเล็ก ๆ แต่นางกลับมีเสน่ห์มากกว่า

เขาโน้มตัวลง ลมหายใจอุ่นๆ ผ่านผ้าคลุมหน้าเข้ามา ซึ่งทำให้กู้ชิงฮวนขนลุกไปทั้งตัว

นางคิดว่าอีกฝ่ายกำลังจะข้ามแม่น้ำแล้วพังสะพาน นางจึงรีบยื่นมือไปขวางไว้

แต่นางไม่คาดคิดว่าผ้าคลุมหน้าจะถูกเปิดลงมา

นางเห็นว่าชายคนนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร

เขาปกปิดใบหน้าของเขาเอาไว้ เผยให้เห็นเพียงดวงตาที่สวยงามและคมกริบพร้อมความเสน่ห์ยวนใจ

สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือตอนที่เขามองดูนาง... ราวกับว่าเขากำลังจ้องมองเหยื่อ

กู้ชิงฮวนขนลุกซู่ทั้งตัว ราวกับว่านางตกลงไปในน้ำแข็งเป็นเวลาสามหรือเก้าวันแล้ว จนทั่วทั้งร่างของนางแข็งทื่อไปหมด

นางรีบปกปิดใบหน้าของนางอย่างมิดชิดโดยสัญชาตญาณ

“เจ้าเป็นเพียงเด็กผู้หญิงจริง ๆ” เขาไม่ได้ดึงมือนางออก แต่ดึงสร้อยคอที่คล้องคอของนางออก แล้วพูดว่า “ลาก่อน แม่นางน้อย”