ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1007

“ไม่มีใครได้เข้าไปในวังมาหลายปีแล้ว คนเช่นพระชายาเส้า ฮองเฮาเว่ยและพระสนมฮุ่ยล้วนแต่เป็นดอกไม้ในวันวาน! ทว่าเจ้าแตกต่างออกไป เจ้ายังสาวอยู่! เจ้าสามารถใช้สิ่งนี้เพื่อเหยียบพวกนางทั้งหมดไว้ใต้ฝ่าเท้าของเจ้าได้!”

“เมื่อถึงเวลาเจ้ากลายเป็นสนมคนโปรดขององค์จักรพรรดิแล้วองค์หญิงหกจะยังกล้าทำให้เจ้าอับอายหรือ? ข้าเกรงว่าหากเจ้าพูดหนึ่ง นางก็จะมิกล้าพูดสองแล้ว!”

เพื่อช่วยให้ลูกสาวของนางตั้งหลักในวังได้อย่างรวดเร็ว ฮูหยินเถาจึงสอนทุกสิ่งที่นางได้เรียนรู้มาตลอดชีวิตเกี่ยวกับวิธีทำให้บุรุษมีความสุขและวิธีปรนนิบัติบุรุษ...

เพียงข้ามคืน เถาลี่ก็กระโดดออกจากความคิดที่เรียบง่ายของสตรีวัยเยาว์ไปสู่ความคิดของสตรีที่เป็นผู้ใหญ่ พลังงานทั้งหมดในร่างกายของนางก็กลายเป็นความทะเยอทะยานอันแรงกล้าแล้ว...

เมื่อเผชิญกับความอับอายขององค์หญิงหก ภายนอกเถาลี่ก็ดูเหมือนจะยอมจำนน นางรู้ว่าตอนนี้ตนต้องทนทุกข์ทรมานก่อนที่นางจะกลายเป็นสตรีขององค์จักรพรรดิ!

กระทั่งวันหนึ่งที่นางจะได้ผงาดขึ้นเป็นนางพญา นางจะทำให้องค์หญิงหกต้องชดใช้สำหรับการทำให้นางอับอายในวันนี้!

เจียงอวี้กับเถาลี่คุกเข่าอยู่ทั้งคืน กระทั่งรุ่งสางขาของพวกนางก็ชาไปหมดแล้ว เมื่อกลับไปที่ห้องของตนเพื่อเปลี่ยนอาภรณ์ เถาลี่ก็บ่นองค์หญิงหก

เจียงอวี้ก็ก่นด่าไปด้วยเช่นกัน ผลก็คือได้ยินเถาลี่เอ่ยอย่างชั่วร้าย “ปล่อยให้นางภูมิใจไปสักพักหนึ่งก่อน เมื่อองค์จักรพรรดิชื่นชอบข้า ข้าจะให้นางชดใช้!”

เจียงอวี้ตกใจกับคำพูดของนาง ยังคิดว่าตนได้ยินผิดไป นางจึงถามหยั่งเชิงดู

“เถาลี่ เจ้า… เจ้าชอบองค์จักรพรรดิหรือ? เจ้าเต็มใจที่จะได้รับความโปรดปรานจากองค์จักรพรรดิหรือ?”

เถาลี่เม้มปาก พลางเอ่ยเรียบ ๆ “เจียงอวี้ เข้ามาในวังเช่นนี้แล้ว เจ้าอย่าได้เอ่ยคำโง่เขลาเช่นนี้ออกมาเลย! ชอบมิชอบอะไรนั่นอย่าได้พูดออกจากปากมา!”

“ในเมื่อมิสามารถหลบหนีได้ เช่นนั้นเราจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องก้าวไปข้างหน้า! เราสองคนเข้าวังมาด้วยกัน ทั้งยังเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน เราควรอยู่ร่วมกันและทำงานร่วมกันเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากองค์จักรพรรดิโดยเร็วที่สุด!”

หัวใจของเจียงอวี้แข็งทื่อไป นางมองออกเลยว่าเถาลี่ตั้งใจแน่วแน่ที่จะคว้าตำแหน่งสนมเอกขององค์จักรพรรดิมาให้จงได้!

นางค่อนข้างโชคดีที่ฟังหลิงอวี้ มิกล้าพูดในสิ่งที่นางต้องการจะทำออกไปก่อนที่จะเข้าใจจุดประสงค์ของเถาลี่

แต่ในขณะนี้ เจียงอวี้มิได้คิดมิดีกับเถาลี่มากนัก คิดว่านางอาจจะหนีมิพ้น ดังนั้นจึงต้องจำยอมรับความจริงไป