ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1048

“หากข้าผิดคำสาบาน ขอให้สายฟ้าฟาดผ่าลงมาทำลายสิ้น!”

เซียวหลินเทียนกล่าวคำสาบานอย่างหนักแน่นและมั่นคง

เมื่อเทียบกับชีวิตของหลิงอวี๋ ตำแหน่งนั้นช่างไร้ค่าเหลือเกิน!

เซียวหลินมู่และจูหลานที่อยู่หลังฉากต่างก็ตะลึง

เซียวหลินมู่มองไปที่เซียวหลินเทียนด้วยความตกใจ ตำแหน่งรัชทายาทเป็นสิ่งที่เซียวหลินเทียนมีโอกาสได้ครองมากที่สุด

แต่ตอนนี้เขากลับยอมสละมันเพื่อโสมโลหิตเพียงต้นเดียว

สำหรับเขาหลิงอวี๋สำคัญเพียงนั้นเลยหรือ?

แน่นอนว่าเซียวหลินมู่มิเชื่อ เขาคิดสงสัยในใจ

เรื่องที่พระมารดาต้องการโสมโลหิต เขาปิดบังไว้เป็นความลับอย่างดี แม้แต่จูหลานเขาก็มิได้บอก

แต่เซียวหลินเทียนรู้ได้อย่างไรว่าตนมีโสมโลหิตอยู่ในมือ?

หรือว่าเซียวหลินเทียนให้คนคอยจับตามองเขาอยู่?

เซียวหลินมู่ทั้งตกใจและโกรธ หากเรื่องของพระมารดาถูกเปิดเผย ทั้งตระกูลของเขาอาจต้องตาย...

เขามิยอมรับเด็ดขาดว่าโสมโลหิตอยู่ในมือของเขา!

“พี่สี่ ข้าต้องบอกอีกกี่ครั้งว่าข้าไม่มีโสมโลหิต! ท่านไปหาที่อื่นเสียเถอะ!”

ยิ่งคิดเซียวหลินมู่ก็ยิ่งหงุดหงิด พูดจบก็ตะโกนว่า “พ่อบ้าน ส่งแขก!”

เซียวหลินเทียนจ้องมองเซียวหลินมู่ด้วยสายตาเย็นชา อารมณ์ปะปนไปด้วยความผิดหวังและเจ็บปวด...

ตอนแรกเซียวหลินมู่ยังสบตากับเขาอยู่ แต่เพียงมิกี่วินาทีก็ทนมิไหว

ความเย็นชาที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของเซียวหลินเทียนทำให้เซียวหลินมู่รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว อุณหภูมิในห้องดูเหมือนจะลดลงอย่างรวดเร็ว

ราวกับเขากำลังแช่อยู่ในถ้ำน้ำแข็ง!

เขาขบกรามแน่น มิให้ตัวเองสั่นเทาเพราะความกดดันอันแข็งแกร่งนั้น

ทันใดนั้นเซียวหลินเทียนก็ชักดาบออกมา เซียวหลินมู่ตกใจจนต้องถอยหลังอย่างรวดเร็ว ตะโกนด้วยความตกใจ

“เซียวหลินเทียน คิดจะฆ่าข้าหรือ? แค่เพราะแย่งชิงมิสำเร็จน่ะหรือ? ใครก็ได้... เซียวหลินเทียนจะฆ่าคนแล้ว…”

“พระสวามี...”

จูหลานที่อยู่หลังฉากได้ยินดังนั้นก็รีบวิ่งพรวดออกมาด้วยความตกใจ นางเห็นเซียวหลินเทียนถือดาบยืนอยู่ หัวใจของนางเต้นแรง นางรีบวิ่งไปข้างหน้าเซียวหลินมู่โดยมิรู้ตัวแล้วกางแขนออกปกป้องเขา

"เสด็จพี่... เสด็จพี่สี่ มีอะไรก็บอกกล่าวกันดี ๆ เถิด... อย่าทำร้ายกันเช่นนี้เลยเพคะ!”

ทันใดนั้นก็เข้าใจ

ที่จริงเซียวหลินเทียนมิได้ต้องการฆ่าเซียวหลินมู่ แต่เขาผิดหวังในตัวเซียวหลินมู่จนถึงขีดสุด จึงใช้การกระทำเช่นนี้แสดงความเด็ดขาดต่อเซียวหลินมู่...

ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ความเป็นพี่น้องก็เหมือนกับอาภรณ์ชิ้นนี้!

ตัดขาดจากกัน!

หัวใจของจูหลานจมลง นางหันหลังกลับมองไปที่เซียวหลินมู่ ดวงตาสีดำและขาวของนางเต็มไปด้วยความผิดหวัง...

เซียวหลินมู่ยังคงมิรู้สึกตัว สายตาของเขามองไปยังเศษผ้าที่ตกลงบนพื้น

เขาเข้าใจความหมายของเซียวหลินเทียนเป็นอย่างดี แต่ในใจของเซียวหลินมู่กลับมิรู้สึกเศร้าโศก กลับรู้สึกโล่งใจเสียมากกว่า

ตัดขาดจากกันก็ดี ฉีกหน้ากันไปแล้ว ต่อไปก็มิต้องคำนึงถึงความกตัญญูอีก สามารถทำในสิ่งที่ตนเองอยากทำได้อย่างเต็มที่!

เมื่อเขาพบว่าสายตาของจูหลานจ้องมองมาที่ใบหน้าของตน เมื่อเบนสายตากลับมาก็เห็นความผิดหวังและดูถูกในดวงตาของจูหลานอย่างชัดเจน...

“ไฉนเจ้ามองข้าเช่นนี้?”

ใบหน้าของเซียวหลินมู่แดงก่ำในทันที โดยมิรู้ตัวก็ถอยหลังไปสองสามก้าว หลบสายตาของจูหลาน แค่นเสียงตะคอกด้วยความโกรธ

“หรือว่าเจ้าเองก็คิดว่าโสมโลหิตอยู่ในมือข้า แต่ข้ามิคิดช่วยหลิงอวี๋ให้รอดชีวิตงั้นหรือ?”