ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1047

กล้าดีอย่างไรใช้คำว่าเสนอหน้า?

นาง… จูหลาน ทำอะไรที่ทำให้เซียวหลินมู่ดูหมิ่นตนเช่นนี้ต่อหน้าคนอื่นหรือ?

น้ำตาแห่งความน้อยใจของจูหลานไหลลงจากเบ้าตา ยังมิทันได้พูดอะไร เซียวหลินมู่ก็พุ่งเข้ามาหาแล้ว

จูหลานฝืนกลั้นความน้อยใจเอาไว้แล้วพูดผ่านฉากกั้น “ท่านอ๋องอี้ พระสวามีของหม่อมฉันกลับมาแล้ว หากท่านมีธุระอะไรก็ปรึกษากับเขาโดยตรงเถิด จูหลานขอตัวก่อนเพคะ!”

แม้จูหลานจะพูดเช่นนี้ แต่มิได้จากไปเสียทีเดียว ฟังอยู่หลังฉากกั้น

หากเป็นวันปกติ เซียวหลินมู่พูดกับตนเช่นนี้ เซียวหลินเทียนคงโกรธไปนานแล้ว แต่ตอนนี้เป็นการขอความช่วยเหลือ เขาจึงระงับความโกรธไว้

“น้องห้า พระชายาของข้าถูกทำร้าย จวนสิ้นใจแล้ว ได้ยินมาว่าเจ้ามีโสมโลหิต ข้าสามารถซื้อเพิ่มได้ในราคาอีกเท่าตัว ขอเจ้าเมตตาด้วย!”

เซียวหลินเทียนวิงวอน

“พูดจาไร้สาระอะไรกัน! ข้าไม่มีของพรรค์นั้นเสียหน่อย ท่านไปได้ยินมาจากที่ใด?”

องค์ชายเย่เห็นจูหลานพบกับเซียวหลินเทียนผ่านฉากกั้น ความโกรธก็เบาบางลงไปบ้าง

แต่ในวันนี้การที่เขาได้อันดับโหล่ในการแข่งขันล่าสัตว์ ถูกองค์ชายคังและองค์ชายเว่ยเยาะเย้ย ความโกรธนี้ยังไม่มีที่ระบาย!

“น้องห้า มีควันย่อมมีไฟ หากเจ้าไม่มีโสมโลหิต ข่าวลือจะแพร่กระจายไปทั่วได้อย่างไร?”

เซียวหลินเทียนกำมือแน่น วันนี้ประสบความล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แรกเริ่ม ฮองเฮาเว่ยมิอนุญาตให้ถังถีเตี่ยนและหลิงซวนออกจากวังมารักษาหลิงอวี๋

จากนั้นเหล่าหมอหลวงในวังก็ต่างปฏิเสธที่จะรักษาหลิงอวี๋

ตอนนี้แม้แต่องค์ชายเย่ก็ตั้งใจจะยืนดูหลิงอวี๋ตายอย่างมิสนใจหรือ?

คนอื่นมิต้องกล่าวถึง แต่สำหรับองค์ชายเย่… พระชายาของเขาจูหลานได้รับการช่วยเหลือจากหลิงอวี๋ และเสี่ยวเป่าก็เป็นเด็กที่หลิงอวี๋ช่วยทำคลอด!

ครั้งก่อนเสี่ยวเป่าติดโรคฝีดาษ หลิงอวี๋ก็มิกลัวอันตรายช่วยชีวิตเขาเอาไว้!

บุญคุณช่วยชีวิตนี้ องค์ชายเย่มิใส่ใจเลยหรือ?

"จะว่าข้าเนรคุณก็ได้!”

เซียวหลินมู่ทั้งโกรธทั้งรีบร้อน พูดมิคิดแล้ว ชี้ไปที่เซียวหลินเทียนแล้วก่นด่า

“ข้าไม่มีโสมโลหิต ท่านกลับกล่าวว่าข้ามี ยังคิดจะประกาศให้คนทั้งหล้ารู้ว่าข้าเนรคุณอีกหรือ?”

“กล้าพูดได้อย่างไรว่าสงครามระหว่างบุรุษด้วยกันมิควรดึงสตรีมาเกี่ยวข้อง คิดว่าข้ามิรู้จักจิตใจที่ชั่วร้ายของท่านหรือ? ท่านต้องการใช้เรื่องนี้ทำลายชื่อเสียงของข้า มิให้ข้ามีสิทธิ์แย่งชิงตำแหน่งกับท่าน!”

“เซียวหลินเทียน เชิญท่านประณามไปเถอะ ไปโวยวายข้างนอกก็เชิญ ข้ามิกลัวท่าน!”

เซียวหลินเทียนอดทนแล้วอดทนอีก พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะมิต่อยหน้าเซียวหลินมู่

การทะเลาะวิวาทมิสามารถแก้ปัญหาได้

เซียวหลินเทียนหายใจเข้าลึก ๆ ระงับความโกรธ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “น้องห้า หากเจ้าต้องการตำแหน่งนั้นจริง ๆ ข้าจะช่วยเจ้า ข้าจะถอนตัว…”

“ทว่าข้ามีเงื่อนไขเดียว ขอให้เจ้ามอบโสมโลหิตให้ข้า! ข้า… เซียวหลินเทียน สามารถสาบานต่อสวรรค์ได้ว่า ชาตินี้จะมิแย่งชิงตำแหน่งนั้นกับเจ้า…”