ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1046

โสมโลหิต?

ดวงตาของเซียวหลินเทียนเป็นประกายขึ้นมา สมุนไพรชนิดนี้สามารถช่วยหลิงอวี๋ได้จริงหรือ?

โดยสัญชาตญาณ เขาหันไปมองหมอเลี่ยว

หมอเลี่ยวก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันใด “ท่านอ๋อง โสมโลหิตนี้ ลือกันว่าเป็นยาบำรุงเลือดชั้นเลิศ เกิดจากเกาะน้ำแข็งซวนปิงในทะเลเหนือ ลำต้นมีสามใบ สีแดงดุจเลือด นี่คือยาบำรุงเลือดที่สามารถช่วยชีวิตคนได้จริง ๆ!”

"หากองค์ชายเย่มีโสมโลหิตนี้ พระชายาก็จะรอดแล้ว!"

เซียวหลินเทียนยินดีมาก รีบพูดว่า “จ้าวซวน รีบไปที่วังองค์ชายเย่เดี๋ยวนี้ มิว่าองค์ชายเย่จะต้องการเงินจำนวนเท่าใดก็ตาม ขอให้เขามอบโสมโลหิตนี้ให้ข้า!"

"พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปเดี๋ยวนี้!"

เซียวหลินเทียนกลัวว่าจ้าวซวนไปแล้วองค์ชายเย่จะมิยินยอม เสียเวลาเปล่า จึงเปลี่ยนใจ

มู่หรงเหยียนซงได้ยินแล้วใจก็กระตุก รีบร้องว่า “อ๋องอี้…”

“องค์ชายจิ้น ข้าไม่มีเวลาอยู่หารือกับท่าน เรื่องอื่นค่อยคุยกันทีหลัง!"

เซียวหลินเทียนรีบฝากหลิงอวี๋ไว้กับหมอเลี่ยวและหลิงหว่าน แล้วรีบเตรียมม้าไปยังตำหนักองค์ชายเย่

“ท่านอ๋อง เปลี่ยนอาภรณ์ก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ!"

ลู่หนานเห็นเซียวหลินเทียนยังสวมอาภรณ์เปื้อนเลือดอยู่ จึงรีบหยิบอาภรณ์มาแล้ววิ่งไล่ตาม

เซียวหลินเทียนเพิ่งสังเกตเห็นว่าร่างกายของตนเปื้อนเลือดไปทั่ว หากไปที่บ้านองค์ชายเย่ในสภาพเช่นนี้ คงทำให้ผู้คนแตกตื่น

เขาเดินไปเปลี่ยนอาภรณ์เปื้อนเลือดไปด้วย ครั้นเปลี่ยนเป็นอาภรณ์สะอาดแล้วก็รีบออกไป

เขาควบม้าอย่างรวดเร็วไปยังตำหนักองค์ชายเย่ คนเฝ้าประตูบอกว่าองค์ชายเย่ไปล่าสัตว์ยังมิกลับมา

เซียวหลินเทียนร้อนใจเกินว่าจะรอ รีบสั่งให้องครักษ์คนหนึ่งไปตามองค์ชายเย่กลับมา แล้วกล่าวกับคนเฝ้าประตูว่า

"พระชายาเย่อยู่หรือไม่? เจ้าเข้าไปแจ้งให้นางทราบเถอะ บอกว่าข้ามีเรื่องด่วนต้องพบกับนาง ขอให้พระชายาเย่ช่วยอำนวยความสะดวก พบกับข้าสักหน่อย!"

คนเฝ้าประตูขมวดคิ้ว มีเหตุผลใดที่พระชายาเย่ต้องพบปะกับชายอื่นเมื่อองค์ชายเย่มิอยู่ที่ตำหนักเล่า?

เซียวหลินเทียนกล่าวอย่างใจร้อน "น้องสะใภ้ห้า โสมโลหิตที่พวกเจ้าซื้อมานั้นราคาเท่าใด ข้าสามารถซื้อเพิ่มได้อีกเท่าตัว ขอให้น้องสะใภ้ห้าโปรดช่วยเหลือเรื่องนี้ด้วย..."

จูหลานยังมิทันได้ตอบ ด้านนอกก็ได้ยินเสียงคำรามขององค์ชายเย่ดังขึ้น "เซียวหลินเทียน ท่านทำอะไรกัน? ข้ามิอยู่ที่จวน ผู้ใดอนุญาตให้ท่านเข้าพบชายาของข้า?"

"จูหลาน เจ้าก็ช่างไร้ยางอายนัก? มิรู้จักอยู่ดูแลลูก วิ่งแจ้นออกมาเสนอหน้าหาปะไร?”

ใบหน้าของจูหลานแดงก่ำ ทั้งโกรธทั้งอับอาย

ช่วงนี้นางและองค์ชายเย่แยกอยู่กันคนละห้อง

นางต้องการให้เวลาองค์ชายเย่คิดทบทวนให้ดี ว่าเขาต้องการแย่งชิงตำแหน่งนั้นจริงหรือไม่

ไหนเลยจะคิดว่าองค์ชายเย่มิเพียงแต่จะมิสำนึกผิด ยังดื้อรั้นเข้าร่วมการแข่งขันสี่แคว้น

แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว บุรุษมากความทะเยอทะยาน นางจะมิพูดอะไรอีก!

ทว่าตอนนี้ เขาบังอาจใช้คำพูดสามหาวเช่นนี้กับตน!