ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1066

จักรพรรดิอู่อันมิยอมรับการมีอยู่ของค่ายกองทหารเสือ เซียวหลินเทียนก็มิสามารถไปบังคับเขาได้ เขาจึงรู้สึกท้อแท้เล็กน้อย

ศัตรูที่แข็งแกร่งบุกมาถึงเมืองหลวงแล้ว แต่เสด็จพ่อยังคงปกปิดความลับเพื่อผลประโยชน์ของเขาเองอยู่

เช่นนี้จะมีความหมายอะไรกัน!

“พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ เช่นนั้นลูกขอทูลลา!”

ได้กองทัพหลวงมาก็ย่อมดีกว่ามิได้อะไรเลย เซียวหลินเทียนเดินออกจากห้องทรงพระอักษรไปเลือกคนกับหัวหน้าราชองครักษ์ผางอย่างหน้าบึ้ง

เมื่อราชองครักษ์ผางได้ยินว่าเซียวหลินเทียนต้องการคนก็ยินดีมาก สั่งทหารกองทัพหลวงสิบกว่านายที่ค่อนข้างเก่งวรยุทธ ให้พวกเขาติดตามเซียวหลินเทียนไปสนับสนุนอันเจ๋อ

เซียวหลินเทียนทำงานเสร็จแล้วกำลังจะไป องครักษ์กองทัพหลวงนายหนึ่งก็เข้ามาพบราชองครักษ์ผาง

เซียวหลินเทียนจึงถือโอกาสกล่าวลา

เขามีเรื่องคิดอยู่ในใจเต็มไปหมด จึงก้มหน้าคิดเรื่องค่ายกองทหารเสือของจักรพรรดิอู่อัน

ความยอดเยี่ยมของกองกำลังนี้ทำให้เขาโหยหามาตลอด แม้ว่าเขาจะมิเคยคิดที่จะควบคุมกองกำลังนี้ แต่ก็อยากเห็นพลังการต่อสู้ของพวกเขาสักหน่อย

ตอนนี้ถูกองค์จักรพรรดิอู่อันปฏิเสธมา เซียวหลินเทียนจึงโกรธและแอบสาบานว่า เขาจะต้องฝึกฝนกองกำลังชั้นยอดที่แข็งแกร่งกว่าค่ายกองทหารเสือให้ได้

ยังมิทันที่เซียวหลินเทียนจะได้เดินออกจากวังก็ถูกองครักษ์กองทัพหลวงตามมาเสียก่อน

“ท่านอ๋องอี้ ประเดี๋ยวก่อนพ่ะย่ะค่ะ หัวหน้าราชองครักษ์ของเราบอกว่าลืมบอกอะไรบางอย่างกับท่าน ให้ท่านกลับไปก่อนพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนเห็นว่าองครักษ์ผู้นี้คือองครักษ์ที่รายงานกับราชองครักษ์ผางเมื่อครู่ จึงคิดว่าราชองครักษ์ผางมีเรื่องกำชับจริง ๆ จึงตามองครักษ์กลับไป

“เจ้านามว่าอันใด?”

เซียวหลินเทียนเห็นองครักษ์ผู้นี้ดูท่าทางจะอายุยี่สิบต้น ๆ คิ้วหนาตาโต จึงเอ่ยถามอย่างสบาย ๆ

“กระหม่อมเหยียนเจ๋อพ่ะย่ะค่ะ! ท่านอ๋องอี้ กระหม่อมได้ยินมาว่า ท่านกับหัวหน้าราชองครักษ์ของเราจะไปสนับสนุนรัฐทายาทอันในการจับกุมมือสังหาร กระหม่อมก็อยากไปเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ! ท่านพากระหม่อมไปด้วยเถิดพ่พย่ะค่ะ!”

เหยียนเจ๋อเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

เซียวหลินเทียนเลิกคิ้ว “เจ้าเก่งวรยุทธหรือ? มือสังหารเหล่านั้นฆ่าคนไปมากมายแล้ว หากเจ้ามิเก่งวรยุทธก็อย่าไปรนหาที่ตายเลย!”

เหยียนเจ๋อตบหน้าอกพลางเอ่ย “ท่านอ๋องอี้ กระหม่อมเรียนรู้วรยุทธมาจากหัวหน้าราชองครักษ์ผาง ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนรีบไปช่วยพยุงราชองครักษ์ผาง

แต่ราชองครักษ์ผางกลับคุกเข่าลงอย่างดื้อรั้น พลางเอ่ยเบา ๆ “ท่านอ๋องอี้ กระหม่อมมีเรื่องใหญ่ที่ต้องการความช่วยเหลือจากท่าน! ทั้งยังต้องขอให้ท่านอ๋องอี้รับปากกับกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะว่าจะช่วยอย่างแน่นอน!”

“มิเช่นนั้น มิเพียงแต่กระหม่อมเท่านั้น แต่คนอีกนับมิถ้วนจะต้องถูกตัดหัวไปตาม ๆ กัน!”

“กระหม่อมไม่มีใครที่สามารถเชื่อใจได้แล้ว ถึงได้มาหาท่านอ๋องอี้ด้วยความสิ้นหวัง!”

หัวใจของเซียวหลินเทียนตื่นตัวขึ้น เรื่องที่ทำให้ผู้มีอำนาจอย่างราชองครักษ์ผางแสดงความเคารพต่อตนได้ถึงเพียงนี้ เขาไปเจอเรื่องอะไรมากันแน่?

“ราชองครักษ์ผาง เจ้าลุกขึ้นก่อนแล้วค่อยพูดเถิด!”

เซียวหลินเทียนดึงราชองครักษ์ผางลุกขึ้นมา “อย่ากังวลเลยราชองครักษ์ผาง ขอเพียงข้าสามารถช่วยได้ ก็จะมิปฏิเสธอย่างแน่นอน!”

ราชองครักษ์ผางยืนขึ้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล

ความเข้าใจของเซียวหลินเทียนที่มีต่อราชองครักษ์ผางก็คือ… เขาเป็นคนที่มั่นคงมากคนหนึ่ง!

เขาติดตามจักรพรรดิอู่อันไปสู้รบทั้งศึกเล็กและใหญ่มานับมิถ้วน เป็นคนที่แม้ว่าภูเขาไท่จะพังทลายลงต่อหน้าต่อตาก็มิอาจเปลี่ยนไปได้ แล้วเรื่องอะไรที่ทำให้เขาตื่นตระหนกเช่นนี้กัน?