ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1101

หลิงอวี๋มองฉินรั่วซือด้วยสายตาเหยียดหยาม ท่าทีเยาะเย้ยของนางชัดเจนมากจนทำให้ฉินรั่วซือมิกล้าปะทะสายตาของนางแล้วเลี่ยงไปโดยมิรู้ตัว

หลิงอวี๋หมดคำจะพูด เมื่อกี้ก็พูดลื่นไหลดีมิใช่หรือ?

แม้แต่สายตาของตนก็ทนรับมิได้ มีพลังต่อสู้เพียงเท่านี้ยังจะกล้าที่จะท้าทายตนอีก!

นางมองไปทางเซียวทงแล้วยิ้มเย็นชา “องค์หญิงหก หม่อมฉันรู้ว่าองค์หญิงมีอคติกับหม่อมฉัน! แต่องค์หญิงจะเอ่ยวาจาไร้สาระมิได้กระมังเพคะ!”

“มาบอกว่าหม่อมฉันแสร้งทำเป็นได้รับบาดเจ็บหรือ? องค์หญิงกำลังจะบอกว่าเสด็จพ่อโง่เขลาเบาปัญญาหรือ?”

“วันนั้นหม่อมฉันได้รับบาดเจ็บ เสด็จพ่อพาถังถีเตี่ยนมาตรวจด้วยตัวพระองค์เอง! หม่อมฉันจะแสร้งทำหรือไม่ เสด็จพ่อกับถังถีเตี่ยนย่อมรู้ดียิ่งกว่าองค์หญิงมิใช่หรือ?”

“หรือองค์หญิงคิดว่า หม่อมฉันสามารถติดสินบนเสด็จพ่อกับถังถีเตี่ยนให้พวกเขาแสดงละครตามหม่อมฉันได้กระนั้นหรือ?”

เซียวทงถูกหลิงอวี๋ขัดเอาไว้จนพูดมิออก หากนางยืนกรานว่าหลิงอวี๋แสร้งทำ นั่นก็เป็นการยอมรับว่าเสด็จพ่อโง่เขลาเบาปัญญามิใช่หรือ?

เซี่ยโฮ่วตานรั่วเห็นว่าเซียวทงพูดมิออก จึงช่วย “แม้ว่าการบาดเจ็บของเจ้าจะเป็นเรื่องจริง แต่ก็มิน่าจะร้ายแรงถึงขั้นต้องใช้โสมโลหิตช่วยชีวิตกระมัง!”

“อีกอย่าง ได้ยินมาว่าสุดท้ายแล้วเจ้าเป็นคนซื้อโสมโลหิตนี่ เจ้าเองก็มีโสมโลหิต แต่กลับยุยงให้ท่านอ๋องอี้ไปขอองค์ชายเย่ ทำให้พี่น้องทะเลาะกัน นี่เป็นเรื่องจริงหรือ?”

ฉินรั่วซือมองไปทางเซียวหลินเทียนด้วยสีหน้าเป็นทุกข์ “พระชายาอ๋องอี้ เรื่องนี้ท่านทำมิถูกหนาเจ้าคะ ท่านมิรู้หรอกว่าท่านอ๋องอี้ถูกข่าวลือจากภายนอกแย่แค่ไหน!”

“แม้ว่าท่านจะมิรักษาชื่อเสียงของตน แต่ก็ต้องรักษาชื่อเสียงของท่านอ๋องด้วยสิ!”

ท่าทีอวดดีของฉินรั่วซือทำให้หลิงอวี๋รู้สึกคลื่นไส้ นี่ยังมิทันได้แต่งงานเข้าตำหนักก็ทำตัวเป็นภรรยาที่คิดเผื่อสามีเสียแล้ว

เมื่อเปรียบเทียบแล้วนี่แสดงว่าตนมิอ่อนโยนมีคุณธรรมเท่านางหรือ?

เมื่อหลิงอวี๋เห็นฉินรั่วซือทำเช่นนี้ ความตั้งใจเดิมที่จะเมตตาให้นางสักเล็กน้อยก็หายไปในทันใด

สีหน้าของฉินรั่วซือก็ชะงักค้างไปทันที นางมิคาดคิดเลยว่าเซียวหลินเทียนจะบอกทุกอย่างกับหลิงอวี๋...

ฉินรั่วซือแอบมองเซียวหลินเทียนแล้วก็เห็นเซียวหลินเทียนจ้องมองตนอย่างมิแสดงสีหน้าใด ๆ นางรู้สึกผิด ดวงตาของนางแดงก่ำทันทีแล้วบีบน้ำตาออกมาสองหยดพลางสะอึกสะอื้น

“ท่านพี่พระชายาโทษข้าหรือ? ข้าจะรู้ได้เยี่ยงไรว่าใครซื้อโสมโลหิต! ตอนนั้นข้าก็ได้ยินมาว่าองค์ชายเย่มีเช่นกัน จึงให้ท่านอ๋องอี้ลองเสี่ยงดู!”

“ท่านอ๋องอี้ หม่อมฉันมิรู้จริง ๆ ว่าจะเป็นเช่นนี้… หม่อมฉันแค่เป็นห่วงท่านพี่พระชายา… ตอนนั้นเห็นว่าท่านทรงกังวลจนคิดหาวิธีมิออก หม่อมฉันจึงได้บอกไป...”

ขณะที่พูด นางก็เปลี่ยนหัวข้อพลางเอ่ยอย่างมีความหมายแฝง

“ท่านอ๋อง แต่รั่วซือคิดมิออกเลยเพคะ การซื้อโสมโลหิตก็มิใช่เรื่องใครเห็นมิได้ เหตุใดท่านพี่พระชายาถึงต้องหลบซ่อนผู้อื่นเพคะ?”

“หากนางมิพยายามซ่อนมันไว้ ก็คงมิทำให้ท่านกับองค์ชายเย่ทะเลาะกันด้วยเหตุนี้กระมังเพคะ!”