ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1160

พวกของจักรพรรดิอู่อันยืนอยู่ด้านหน้า ส่วนบรรดาสตรีมิสามารถเข้าไปใกล้ได้จึงทำได้เพียงยืนอยู่ด้านหลัง

วันนี้อันซินก็มากับเหล่าคุณหนูหลายคนเพื่อให้กำลังใจกลุ่มของฉินตะวันตกเช่นกัน นางกับหลิงหว่านยืนอยู่ด้วยกัน

เมื่อได้ยินขุนนางเหล่านั้นต่างกำลังด่าหลิงอวี๋อยู่ อันซินก็สีหน้าเปลี่ยนไป นางเห็นหลิงหว่านหน้าซีดก็ยื่นมือไปจับมือของหลิงหว่านไว้

ทั้งสองคนต่างรู้สึกหนักอึ้ง

หากกลุ่มของเซียวหลินเทียนพ่ายแพ้ เซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋จะต้องถูกตัดหัวต่อหน้าธารกำนัล

ส่วนอันเจ๋อกับเผยอวี้ที่เป็นรองแม่ทัพของเซียวหลินเทียน แม้ว่าจะมิถูกตัดหัวแต่ตำแหน่งการงานของพวกเขาก็ต้องจบลงเช่นกัน

ตอนนี้พวกนางมิได้กังวลเรื่องอันเจ๋อกับเผยอวี้ ได้แต่ครุ่นคิดว่าจะช่วยเหลือให้หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนรอดพ้นจากการถูกลงโทษอย่างไรดี

จ้าวเจินเจินเองก็ได้ยินคำพูดเหล่านี้เช่นกัน และนางก็ควบคุมตนเองที่อยากจะหัวเราะออกมามิได้จริง ๆ

แต่นางก็มิกล้าหัวเราะยินดีบนความทุกข์ของผู้อื่นออกมาต่อหน้าทุกคนเช่นนั้นหรอก จึงทำได้เพียงเอาผ้ามาปิดไว้ครึ่งหน้าแล้วหัวเราะอย่างเงียบ ๆ

‘หลิงอวี๋ จะสู้กับข้าเยี่ยงนั้นหรือ? ตอนนี้รู้ถึงความแข็งแกร่งของข้าแล้วกระมัง!’

‘ฮ่า ๆ ประเดี๋ยวข้าจะส่งเจ้าไปที่ลานประหารตัดหัวด้วยตัวข้าเอง ให้เจ้าได้เดินทางไปที่น้ำพุเหลืองโดยที่จำจด “ความดี” ของข้าไว้!’

ที่มุมปากของพระชายาเว่ยปรากฏรอยยิ้มแห่งความสุขของการได้แก้แค้นออกมาอย่างมิสามารถปิดบังได้

‘หลิงอวี๋ เจ้าเองก็มีวันนี้เช่นกันสินะ!’

‘ครั้งนี้ต่อให้เจ้าพูดจาโน้มน้าวจิตใจเก่งก็คงมิสามารถระงับความโกรธขององค์จักรพรรดิได้กระมัง!’

‘ฮ่า ๆ เจ้าไปเสียก่อนเถิด แล้วข้าจะต้องจัดการหั่นลูกชู้ของเจ้าเป็นชิ้น ๆ ส่งตามไปอยู่กับเจ้าอย่างใจดีแน่นอน!’

ปี๊ด...ปี๊ด ๆ...

ทหารแตรที่อยู่บนเกาะได้ทำการเป่าแตรสิ้นสุดการแข่งขันแล้ว

จักรพรรดิอู่อันเห็นธงรบของฉินตะวันตกปักอยู่ในจุดที่สูงบนเกาะแล้ว เขาก็เอาแต่มองแล้วมองอีกเพื่อเป็นการยืนยันว่ามิได้มองผิดไป จากนั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

“ฮ่า ๆ...ฮ่า ๆ… เหล่าหลิง คืนนี้ต้องดื่มให้หนำใจ เจ้าก็ต้องมาร่วมงานเลี้ยงฉลองด้วยนะ!”

จักรพรรดิอู่อันเอ่ยถามอย่างดูถูก แต่ท่านอดีตเสนาบดีกลับมิได้พะว้าพะวังใด ๆ เขารีบชี้หน้าขุนนางผู้นั้นแล้วก่นด่าทันที

“คนกันเองแท้ ๆ กลับมิหวังให้คนกันเองได้ดี แต่ตั้งตารอให้พ่ายแพ้ องค์ชายหนิงให้เจ้าเท่าใดหรือเจ้าถึงได้อธิษฐานให้พวกเรา?”

“กระหม่อมหามิได้… มิได้หมายความเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ… กระหม่อมจะมิหวังให้ฉินตะวันตกได้ดีได้อย่างไร! กระหม่อมฟังผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

ขุนนางผู้นั้นถูกด่าเข้าก็หน้าแดงก่ำ แล้วรีบแก้ต่างอย่างหงอย ๆ ทันที

“ไม่มีทาง...”

องค์ชายคังบ่นพึมพำอยู่ในใจ เมื่อเห็นว่าท่านอ๋องเฉิงถือกล้องส่องทางไกลอยู่จึงพุ่งเข้าไปแย่งมา จากนั้นก็ยิ้มพลางส่องดู

“ท่านปู่เฉิง หลานก็เห็นธงรบของฉินตะวันตกเช่นกัน ดีใจเหลือเกินพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อมองจากกล้องส่องทางไกล สิ่งแรกที่องค์ชายคังเห็นก็คือธงรบของฉินตะวันตกปักอยู่บนจุดที่สูงบนเกาะจริง ๆ

หลังจากนั้น เขาถึงได้เห็นว่าเรือรบขององค์ชายหนิงน้ำเข้าไปครึ่งลำแล้ว และลูกเรือที่อยู่บนเรือรบก็กำลังหนีขึ้นที่สูงกันอย่างตื่นตระหนก...