ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1166

“ก็ได้ ๆ ๆ… วันนี้ข้าจะดูว่าคนพูดจาคล่องแคล่วเช่นเจ้าจะพูดหลักฐานอะไรออกมา!”

องค์ชายเว่ยเห็นว่าองค์จักรพรรดิได้พูดออกไปแล้วก็มิโต้เถียง จึงมองไปทางจักรพรรดิอู่อันพลางเอ่ยไปตามตรง “เสด็จพ่อ ลูกขอเพียงข้อเดียวเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ หากยืนยันแล้วว่าหลิงอวี๋ใจร้าย ก็ขอให้เสด็จพ่อยอมให้ลูกประหารหลิงอวี๋ด้วยเถิด!”

ช่างมิสูงส่งเลยจริง ๆ!

มุมปากขององค์ชายคังกระตุกขึ้นอย่างเหยียดหยาม องค์ชายเว่ยผู้นี้ออกงานมิได้เลย ต่อให้เขาจะอยากให้หลิงอวี๋ตาย ก็อย่าได้รีบร้อนเช่นนี้ต่อหน้าทุกคนสิ!

เป็นถึงองค์ชายจะไปประหารน้องสะใภ้ องค์ชายเว่ยมิกลัวคนเขาหัวเราะเอาเลยหรือ!

คืนนี้จ้าวเจินเจินก็มาด้วยเช่นกัน นางถูกองค์ชายคังตบจนหน้าบวม ทาแป้งไปมากแค่ไหนก็มิสามารถปกปิดได้มิด

เดิมทีนางมิอยากมาเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองให้ใครหัวเราะเยาะหรอก!

แต่องค์ชายคังมิอนุญาตแล้วบังคับให้นางมา นางจึงทำได้เพียงใส่ผ้าคลุมหน้าปกปิดเอาไว้ แล้วบอกกับสตรีข้าง ๆ ที่สงสัยใคร่รู้ว่าตนเป็นสิวจึงอายที่จะพบใคร

ที่จ้าวเจินเจินมิอยากมายังมีสาเหตุหลักอยู่อีกหนึ่งข้อนั่นก็คือ นางมิอยากเห็นความโดดเด่นของหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียน สิ่งนี้จะยิ่งทำให้นางรู้สึกว่าตนแต่งงานผิดคน!

เมื่อเห็นเซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋มีศัตรูร่วมกันและกำลังจัดการกับองค์ชายเว่ยอยู่ จ้าวเจินเจินก็ทั้งชื่นชมและอิจฉา

ตอนนี้สองคนนี้มีจิตใจเดียวกันแล้วจะทำสิ่งใดก็มีการปรึกษาหารือและเดินไปด้วยกัน

แต่องค์ชายคังนั้นนอกจากตอนที่จะใช้ตนเองแล้ว ก็มิพูดคุยกับตนเองเลย นางอยู่ในฐานะของพระชายาคังแต่กลับมีชีวิตราวกับหญิงหม้ายเลย

“เสด็จพ่อเพคะ หลิงอวี๋ขออนุญาตเบิกตัวพยานบุคคลเพคะ!”

หลิงอวี๋เห็นว่าองค์ชายเว่ยมิเห็นโลงศพมิหลั่งน้ำตาเช่นนี้ นางก็มิเกรงใจแล้วพลางเอ่ยไปตรง ๆ

“อนุญาต!”

จักรพรรดิอู่อันจิตใจสับสนวุ่นวายมาก องค์ชายเว่ยมิเข้าใจหลิงอวี๋ แต่จักรพรรดิอู่อันเข้าใจ

หลิงอวี๋ได้แสดงความสามารถของตนออกมาตอนที่จะถูกตัดหัวเมื่องานเลี้ยงวันฉลองพระราชสมภพครั้งที่แล้ว หากนางยังมิมั่นใจมากพอ นางไม่มีทางบุ่มบ่ามเช่นนี้แน่

เรื่องไม้กระดานแตกนั่นตนเป็นคนสั่งให้คนอื่นทำ แล้วก็มิใช่จู้เต๋อผู้นี้ด้วย เหตุใดเซียวหลินเทียนจึงพูดเช่นนี้เล่า?

หรือเซียวหลินเทียนจะยังจับตัวคนของตนมิได้ จึงโยนไปให้องค์ชายเว่ยทั้งหมดเลย

“เสด็จพ่อ การออกแบบบันไดของพวกเราไม่มีข้อผิดพลาดใด ๆ แต่เป็นเพราะจู้เต๋อแอบเปลี่ยนเพลาไปจึงทำให้เพลาเสียหายพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างปวดใจ “หนอนบ่อนไส้ผู้นี้มีความคุ้นเคยกับอุปกรณ์ทั้งหมดของเรา หากลูกจะผิดก็ผิดที่เชื่อในตัวเขามากเกินไปจึงทำให้พวกเราพ่ายแพ้!”

“ลูกใช้คนมิเหมาะกับงาน ทำให้องค์ชายเว่ยสบโอกาส เป็นความผิดของลูกเองพ่ะย่ะค่ะ! แต่การแข่งขันในครั้งนี้มันเกี่ยวข้องกับเมืองสองเมือง เหตุใดองค์ชายเว่ยจึงมิสนใจภาพรวมแล้วจงใจทำลายไปเล่า!”

องค์ชายเว่ยยังคงปากแข็ง พลางเอ่ยอย่างฝืน ๆ “เซียวหลินเทียน เจ้าพูดจาเหลวไหล ข้ามิรู้จักจู้เต๋อเลยแล้วจะสั่งการให้เขาไปทำลายบันไดได้เยี่ยงไร!”

“เจ้ามิรู้จักจู้เต๋อจริงหรือ?”

เซียวหลินเทียนตำหนิเสียงแข็ง “เช่นนั้นเจ้าก็อธิบายกับเสด็จพ่อไปสิว่า เหตุใดครอบครัวของจู้เต๋อจึงได้ไปอยู่ในหมู่บ้านที่ชานเมืองขององค์ชายเว่ยได้เล่า?”