ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1251

ท่านอดีตเสนาบดีได้ยินดังนั้นก็ใจเต้น ตอนนั้นเซียวหลินเทียนส่งคนมาหาตนเองก็มิได้บอกรายละเอียดมากนัก

แต่จากคำพูดของหลิงอวี๋ เขาก็รู้เลยว่าหลิงอวี๋มิใช่คนที่พูดเหลวไหลไปโดยไม่มีจุดหมาย

ท่านอดีตเสนาบดีจึงจงใจตำหนิออกมา “อาอวี๋ คำพูดเช่นนี้พูดเหลวไหลมิได อ๋องหรงจะเกี่ยวข้องกับหอเหยี่ยวราตรีได้อย่างไรกัน!”

“หอเหยี่ยวราตรีนั่นเป็นพวกมือสังหารที่ฆ่าคนโดยมิกะพริบตาเซียวนะ!”

หลิงอวี๋เช็ดน้ำตา พลางเอ่ยอย่างทุ่มสุดตัว “ท่านปู่ ข้ารู้ว่าพวกเขาแข็งแกร่ง! ทว่าหากมิใช่เพราะพวกเราถูกรังแกกันจนเกินไป มาลอบสังหารข้ากับท่านอ๋องซ้ำแล้วซ้ำเล่า ข้าเองก็มิอยากจะไปยุ่งกับมือสังหารชั่วร้ายเหล่านี้หรอก!”

“ท่านปู่ ท่านดูหลานเขยของท่านเถิด เนื้อตัวของเขายังมีบาดแผลรอยมีดที่ถูกลอบสังหารหลงเหลืออยู่เลย! พวกเราหนีรอดมาได้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาก็ยังมิยอมปล่อยพวกเราไป!”

“จริงสิ สองวันก่อนที่เรือนหยกอำไพ ยังมีมือสังหารของหอเหยี่ยวราตรีปลอมตัวเป็นนางรับใช้มาลอบสังหารข้าเลย ข้าไปไร่นานางก็ตามติดเป็นเงาไปลอบสังหารข้า… ข้าบาดเจ็บล้วนมิได้บอกท่าน เพราะกลัวว่าท่านจะเป็นห่วง!”

“หากท่านมิเชื่อก็ถามคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตอนนั้นได้ว่าข้าโกหกแม้สักครึ่งหรือไม่! มือสังหารผู้นั้นยังข่มขู่ข้าอีกว่า นางจะมาทำให้ข้าหวาดกลัวทุกวัน แต่เป็นเพราะท่านอ๋องทรงรักข้าถึงได้วางแผนจับตัวนางแล้ว...”

เซียวหลินเทียนก้าวไปข้างหน้าพลางเอ่ย “ท่านปู่ เรื่องนี้ท่านอ๋องเฉิงเองก็เป็นพยานได้ มือสังหารผู้นั้นลอบทำร้ายหลิงอวี๋ที่ไร่นา สองวันมานี้หลิงอวี๋ก็พักฟื้นอยู่แต่ในเรือนขอรับ!”

“พวกเราทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจกว่าจะหาฐานที่มั่นของพวกเขาเจอและจับมือสังหารมาได้สิบกว่าคน พวกเขาเผยมาว่า เฮ่อเฉียงแห่งจวนอ๋องหรงก็คือทูตขวาของหอเหยี่ยวราตรี!”

“หนึ่งในนั้นยังบอกความลับมาอีกว่าจวนอ๋องหรงมีทางลับสามทาง!”

“พูดจาไร้สาระ ข้าจะไปเป็นทูตขวาของหอเหยี่ยวราตรีได้เยี่ยงไร!”

เฮ่อเฉียงโต้แย้งเสียงเรียบ

เซียวหลินเทียนยิ้มเยาะออกมา “ทูตขวา เจ้าคิดว่าเมื่อคืนก่อนเจ้าสวมหน้ากากแล้วข้าจะจำใบหน้าที่แท้จริงของเจ้ามิได้ใช่หรือไม่! เจ้าอาจจะมิรู้ว่าพวกเราตามหาไป๋สั่วมิ่งที่เปลี่ยนเป็นพันหน้าได้อย่างไรใช่หรือไม่?”

“ตอนนี้ข้าบอกเจ้าได้แล้ว หลิงอวี๋ใช้เครื่องเทศพิเศษที่ตัวของนาง เครื่องเทศชนิดนี้จะมิจางหายไปเป็นเวลานับครึ่งเดือน และเป็นเครื่องเทศที่นอกจากคนที่มีสัมผัสไวต่อกลิ่นแล้วก็จะมิได้กลิ่นเลย!”