ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1274

นี่เป็นการเสียสละแบบใดกัน มีบ้านก็กลับมิได้ มีบิดามารดาก็มิสามารถรู้จักกันได้ ต้องใช้ชีวิตอยู่ในความมืดมานานแรมปี

เซียวหลินเทียนเองก็มีองครักษ์เงา แต่มิได้โหดเช่นนี้ เขามิสามารถเข้าใจได้ว่าหงเลี่ยงคิดเช่นไรถึงได้เลือกเส้นทางนี้

“ลองคิดถึงอายุขององค์หญิงใหญ่กับหงเลี่ยงดูเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

ขันทีเซี่ยเห็นว่าเซียวหลินเทียนมิเข้าใจจึงแนะให้อีกอย่างหวังดี

อายุเท่ากัน!

เซียวหลินเทียนราวกับตื่นรู้ขึ้นมาทันที องค์หญิงใหญ่กับหงเลี่ยงอายุพอ ๆ กัน หรือว่าจะมีความสนิทสนมกันในระหว่างพวกเขาสองคน?

องค์หญิงใหญ่เสียสามีไปตั้งแต่อายุยังน้อย ว่ากันว่าจนกระทั่งก่อนตายหงเลี่ยงก็มิได้แต่งงาน!

ที่แท้นี่ก็คือความลับที่องค์หญิงใหญ่สามารถยื่นมือเข้าไปในค่ายกองทหารเสือได้อย่างราบรื่นนี่เอง

ก่อนหน้านี้เซียวหลินเทียนมิเคยคิดออกเลย ค่ายกองทหารเสืออยู่ในการควบคุมของเสด็จพ่อ แม้ว่าตอนนั้นราชองครักษ์ของค่ายกองทหารเสือจะเป็นเฮ่อจิ้นผู้นำตระกูลเฮ่อ

แต่เฮ่อจิ้นก็เกษียณไปตั้งหลายปีแล้ว องค์หญิงใหญ่จะควบคุมค่ายกองทหารเสือได้อย่างไรอีก?

ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง!

เซียวหลินเทียนตกใจมาก หงเลี่ยงต้องชอบองค์หญิงใหญ่มากแค่ไหนกัน ถึงได้ยอมได้ชื่อว่าเป็นคนไม่มีเมตตาไม่มีความยุติธรรมและไม่มีความกตัญญูมิจงรักภักดีเพื่อองค์หญิงใหญ่!

เขายอมหรือ?

หรือว่า บางทีเฮ่อหรงอาจจะมิใช่ลูกชายของราชบุตรเขยองค์หญิงใหญ่ แต่เป็นลูกนอกสมรสขององค์หญิงใหญ่กับหงเลี่ยง

หงเลี่ยงแค่เอื้อประโยชน์เพื่อลูกชายของตนเท่านั้น!

เซียวหลินเทียนยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้ เพราะว่าตอนนั้นราชบุตรเขยติดตามจักรพรรดิอู่อันไปรบที่นอกเมืองตลอดทั้งปี

และตอนนั้นหงเลี่ยงก็ยังมิได้เป็นราชองครักษ์ของค่ายกองทหารเสือด้วย เขาประจำการอยู่ที่เมืองหลวง มีโอกาสมากมายที่จะใกล้ชิดกับองค์หญิงใหญ่

องค์หญิงใหญ่กลับมาครั้งนี้ก็เพราะความสัมพันธ์ของตระกูลเว่ยกับตระกูลเฮ่อ เซียวหลินเทียนเข้าใจองค์หญิงใหญ่มากขึ้นแล้ว

คราวนี้ถึงได้รู้ว่าตอนนั้นไทเฮาให้กำเนิดองค์หญิงใหญ่ องค์หญิงใหญ่หน้าตาท่าทางน่ารักนุ่มนวลเป็นที่รักของจักรพรรดิสูงสุดมาก

จักรพรรดิสูงสุดมิเพียงแต่เอาอกเอาใจนางเท่านั้น แต่ยังสอนสั่งนางด้วยตนเองอีก

แม้แต่คนที่ตนเชื่อใจมาเป็นเวลานานก็มิอาจเชื่อใจได้แล้ว คาดว่าในใจขององค์จักรพรรดิก็คงจะเสียใจอยู่เช่นกันกระมัง!

“ฝ่าบาท ท่านอ๋องอี้เสด็จแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

ขันทีเซี่ยเห็นว่าจักรพรรดิอู่อันตกอยู่ในภวังค์จึงกระซิบเตือน

“หา...”

จักรพรรดิอู่อันเหมือนจะตกใจเล็กน้อยแล้วถึงสะดุ้งเงยหน้ามาเห็นเซียวหลินเทียนก็สะบัดความคิดของตนพลางเอ่ยเสียงเรียบ “นั่งสิ!”

ขันทีเซี่ยขยับเก้าอี้ให้เซียวหลินเทียนแล้วถอยไปที่หน้าประตู

เซียวหลินเทียนนั่งลงเงียบ ๆ แล้วมองไปทางจักรพรรดิอู่อัน

จักรพรรดิอู่อันสีหน้าเรียบเฉย สายตามองมาที่เซียวหลินเทียนอย่างเย็นชา มิพูดจาใด ๆ แล้วจ้องมองเซียวหลินเทียนอยู่เช่นนั้น

หากเป็นคนทั่วไป การอยู่ภายใต้สายตาพินิจพิเคราะห์เช่นนี้ของจักรพรรดิอู่อันก็คงเป็นราวกับนั่งอยู่บนเข็มเป็นแน่

ทว่าเซียวหลินเทียนนั้นใจเย็น มิได้ถ่อมตัวมากหรือหยิ่งผยองนัก เขานั่งตัวตรงแล้วรับสายตาพินิจพิเคราะห์ของจักรพรรดิอู่อันอย่างสงบ...