ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1465

“ฮองเฮา...”

“พี่หญิงหลิงหลิง!”

เถาจื่อกับหลิงหว่านตะโกนขึ้นมา พวกนางมิสามารถทนมองหลิงอวี๋ตายไปต่อหน้าของพวกนางเช่นนี้ได้จริง ๆ

“รีบคิดหาทางเร็วเข้า!”

หลิงหว่านจับแขนเถาจื่ออย่างร้อนใจ

เถาจื่ออยากร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตา หากมีกระบี่พุ่งเข้าหาหลิงอวี๋ นางสามารถพุ่งตัวเข้าไปขวางให้หลิงอวี๋ได้โดยมิรีรอ

แต่ม่านพลังนี้ทำให้นางหมดปัญญา!

“พี่หญิงหลิงหลิง อดทนไว้ ท่านต้องอดทนไว้...”

หลิงหว่านร้องไห้ออกมาอย่างหนัก “เยวี่ยเยวี่ยรอท่านอยู่! พวกเราต้องการท่าน ท่านจะไปจากพวกเราเช่นนี้มิได้!”

หลิงอวี๋มิได้ยินเสียงร้องไห้ของนางแม้แต่น้อย

นางรู้สึกว่าตนจนตรอกแล้ว กระดูกทั้งหมดในร่างกายถูกเก๋อเทียนซือบีบจนผิดรูปแล้ว หน้าอกก็เจ็บอย่างรุนแรงจนถึงจุดวิกฤติที่นางจะสามารถทนรับได้แล้ว

นางคิดว่าคราวนี้ตนคงจะจบสิ้นแล้วเป็นแน่!

นางหลับตาลงแต่แล้วก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง

ตนกับเก๋อเทียนซือต่างกันแค่เพียงดินแดนเดียวเท่านั้น ถ่วงเวลามานานเช่นนี้เก๋อเทียนซือยังมิสามารถสังหารตนได้ เช่นนั้นก็พิสูจน์ได้แล้วว่าเก๋อเทียนซือกับตนก็พอ ๆ กัน...

อดทนอีกสักหน่อย!

นิสัยมิยอมแพ้ของหลิงอวี๋ทำให้นางกัดฟันปล่อยพลังหยินหยางต่ออย่างยากลำบาก...

หยกหล้าสุขาวดี!

หยกหล้าสุขาวดีนี้ที่หลานฮุ่ยจวนทิ้งไว้ให้คือหยกที่มีความหมายเฉพาะหรือว่าเป็นมิติที่ตนสามารถเข้าออกได้กันแน่นะ?

เช่นนั้นก็น่าจะมิเพียงแต่เป็นมิติกระมัง มิฉะนั้นเหตุใดจึงดึงดูดให้มีการต่อสู้แย่งชิงของแดนปีศาจได้เล่า!

หลิงอวี๋รู้สึกว่าเลือดของตนไหลไปตามอาภรณ์และไปอยู่ที่ตรงอกของตน

จู่ ๆ นางก็นึกขึ้นได้ว่า ในชีวิตก่อนตนมักจะใส่จี้หยกชิ้นหนึ่งอยู่เสมอ นั่นเป็นหยกประจำตระกูลที่ยายทิ้งไว้ให้ตน

หลังจากที่นางข้ามเวลามา จี้หยกก็มิได้มาด้วย แต่ตรงจุดที่ใส่จี้หยกกลับมีไฝเด่นขึ้นมา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน