ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1471

หลิงเสียงกังสูญเสียความทรงจำในอดีตไปแล้วจึงมิได้สนใจเรื่องตำแหน่งและรางวัลใด ๆ

แต่เฝิงฉินนั้นสนใจ ตลอดการเดินทางมา นางได้เห็นเมืองที่อยู่โดยรอบเมืองหลวงต่างเจริญรุ่งเรืองกว่าสิงหยาง นางจึงยิ่งเพ้อฝันถึงเมืองหลวง

หากหลิงเสียงกังได้กลับคืนสู่ตำแหน่งการงาน เช่นนั้นตนก็จะเป็นฮูหยินแม่ทัพ

แม้ว่าจะเป็นภรรยาที่แต่งเข้ามา แต่นั่นก็เป็นฮูหยินเช่นกัน!

ยิ่งไปกว่านั้น เฝิงฉินมิได้รู้สึกว่านางซุนภรรยาคนเดิมของหลิงเสียงกังจะเป็นคู่ต่อสู้ของตนได้

นางเยาว์วัยกว่านางซุน งดงามกว่านางซุน ทั้งยังรู้วิธีเอาอกเอาใจบุรุษยิ่งกว่านางซุนด้วย

นางมิเชื่อว่าหลิงเสียงกังจะหนีไปจากเงื้อมมือของตนได้

หลิงหว่านมิอยากพบคนท่าทางเย้ายวนเช่นเฝิงฉิน ดังนั้นเมื่อแยกตัวจากกลุ่มใหญ่จึงลากหลิงเสียงกังเดินไปด้านข้างพลางเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา

“ข้าให้แม่ทัพเผยส่งจดหมายไปที่บ้านแล้ว ท่านปู่กับท่านแม่รู้แล้วว่าท่านยังมีชีวิตอยู่!”

“แต่มิรู้ว่าท่านมีภรรยาใหม่แล้ว!”

“คำแนะนำของข้าก็คือ เมื่อท่านเข้าเมืองแล้วก็พานางกับลูกไปอยู่ที่โรงเตี๊ยมก่อนชั่วคราว รอให้กลับไปคุยกับท่านแม่ข้าที่จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนให้ชัดเจนก่อนแล้วค่อยมารับนาง!”

หลิงเสียงกังเองก็คิดว่าที่หลิงหว่านพูดมานั้นสมเหตุสมผล ในขณะที่กำลังจะตอบตกลง เฝิงฉินก็เดินเข้ามากอดเอวของตนแล้วคุกเข่าลงกับพื้น

“คุณหนูใหญ่ ข้ารู้ว่าข้าไปแย่งสามีของแม่เจ้ามา เจ้าจึงมิอยากพบข้า แต่ข้าเองก็เป็นคนที่มีชีวิตยากลำบากเช่นกัน...”

เฝิงฉินสะอึกสะอื้น “หากข้ารู้ว่าท่านพ่อเจ้ามีภรรยา ข้าไม่มีทางแต่งงานกับเขาเป็นอันขาด! ตอนนั้นข้าคิดเพียงว่าเขามิได้แต่งงานข้าเองก็มิได้แต่งงาน เช่นนั้นก็อยู่ด้วยกันเสียดีกว่า...”

“ฮือ ๆ คุณหนูใหญ่ ตอนนี้เรื่องราวเป็นอันแน่นอนแล้ว ในท้องข้าก็มีเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านพ่อเจ้าอยู่เช่นกัน เขาก็อาจจะเป็นน้องสาวน้องชายของเจ้านะ...”

“คุณหนูใหญ่ ข้าขอร้องเจ้า เจ้าอนุญาตให้ท่านพ่อเจ้าพาพวกเรากลับบ้านเถิด!”

หลิงหว่านเจอวิธีนี้ของเฝิงฉินเข้าไปก็ทำอะไรมิถูก อีกทั้งเสียงร้องไห้กับท่าทางคุกเข่าของนางก็ดึงความสนใจของผู้คนนับมิถ้วนด้วย

“ข้าจะพาพวกเจ้ากลับไป! หากพวกเขายอมรับพวกเราได้ พวกเราก็อยู่ที่จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนกัน”

หลิงเสียงกังเอ่ยอย่างเด็ดขาด “หากมิสามารถยอมรับพวกเราได้ พวกเราก็ยืนด้วยลำแข้งของตนเอง!”

หลิงเสียงกังจำเรื่องราวในอดีตมิได้จึงรู้สึกต่อท่านอดีตเสนาบดีและหลิงหว่านราวกับคนแปลกหน้า มิได้มีความรู้สึกเท่าใดนัก

แต่กับเฝิงฉินนั้น นางคือผู้มีพระคุณที่ให้ที่อยู่ที่กินกับตนในช่วงเวลาที่ตนตกต่ำ เจ็บป่วยและขอทานอยู่ที่สิงหยาง

หลังจากที่ทั้งสองแต่งงานกัน เฝิงฉินก็ให้ความห่วงใยดูแลตนเป็นอย่างดี

ในใจของเขา เฝิงฉินคือคนที่ตนสนิทที่สุด

เขามิอยากให้ภรรยาและลูกของตนถูกรังแก ดังนั้นจึงต่อต้านคำแนะนำของหลิงหว่านอย่างจริงจัง

หลิงหว่านเห็นว่าหลิงเสียงกังดื้อดึงจะพาเฝิงฉินกับลูกไปที่จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนให้ได้ก็ร้อนใจหมดหนทาง และรีบให้นางรับใช้ที่หลิงอวี๋ทิ้งไว้ให้ตนหนึ่งคนรีบกลับไปรายงานที่จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนก่อน...