ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1649

สำหรับการดูถูกของจ้าวหรุ่ยหรุ่ย หลิงอวี๋จึงยิ้มอย่างเหยียดหยาม “ทำเรื่องเลวร้ายแม้แต่ใบหน้าจริงยังมิกล้าเปิด ต่อให้แข็งแกร่งแค่ไหนแล้วอย่างไรเล่า!”

“อยู่ฝ่ายธรรมะจะได้รับความช่วยเหลืออย่างท่วมท้น อยู่ฝ่ายอธรรมจะได้รับความช่วยเหลือน้อยนิด! เจ้าก็แค่กลัวว่าจะสูญเสียการสนับสนุนจากราษฎรไปจึงได้ซ่อนหัวซ่อนหางเช่นนี้มิใช่รึ?”

“จ้าวหรุ่ยหรุ่ย สามีของข้าเดินทางนับพันลี้เพื่อช่วยบิดาของเจ้า แต่เจ้ากลับฉวยโอกาสตอนที่เขามิอยู่วางแผนแย่งชิงบัลลังก์ เรื่องนี้มิอาจให้อภัยได้!”

“คนเช่นเจ้าไม่มีทางที่จะประสบความสำเร็จ! เจ้าเหมาะกับการมีชีวิตอยู่ได้ภายใต้หน้ากากของผู้อื่นเท่านั้น เพราะเจ้า... ไม่มีหน้าจะไปพบใคร!”

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยโกรธกับคำพูดของหลิงอวี๋มาก จึงตะโกนออกไป “พูดจาอวดอ้างความสามารถไปแล้วจะมีความหมายอะไร? วันนี้ก็คือวันตายของเจ้า!”

“ในเมื่อเจ้าแทบรอมิไหวที่จะรนหาที่ตาย ข้าก็ช่วยให้เจ้าสมปรารถนา...”

พูดจบ จ้าวหรุ่ยหรุ่ยก็ทะยานขึ้นไปในอากาศและกระโดดขึ้นไปบนหลังคา ยังมิทันจะยืนมั่นคง นางก็กดแรงมหาศาลลงมาที่หลิงอวี๋

เมื่อองค์ชายเย่เห็นจ้าวหรุ่ยหรุ่ยทะยานขึ้นไป ก็นึกถึงคำสัญญาของตน มิว่าจะด้วยวิธีใดก็จะต้องปกป้องหลิงอวี๋

เขากระโดดขึ้นไป คิดจะทะยานตามจ้าวหรุ่ยหรุ่ยขึ้นไปบนหลังคา ไหนเลยจะคิดว่าไปถึงกลางอากาศ พลังสายฟ้าของจ้าวหรุ่ยหรุ่ยจะพุ่งเข้ามา

องค์ชายเย่รู้สึกราวกับว่าร่างกายของตนถูกพลังลมมหาศาลที่มองมิเห็นพัดพาไป แล้วเสียงกระดูกซี่โครงของเขาก็หักไปสองท่อน...

องค์ชายเย่ถูกพัดปลิวออกไปแล้วตกลงมาจากกลางอากาศอย่างแรง

หลิงอวี๋ไปช่วยเขามิทัน จึงพลิกมือทั้งสอง สร้างเกราะไร้รูปขึ้นมาขัดขวางการโจมตีของจ้าวหรุ่ยหรุ่ย

เถาจื่อกังวลว่าจะมีปัญหาเกิดขึ้นกับองค์ชายเย่ จึงพุ่งเข้าไปรับเขาไว้

เพียงแต่ยังมิทันที่ทั้งสองจะยืนได้มั่นคง หนานฮุ่ยก็โจมตีเข้ามาแล้ว

ยังคงเป็นหน้ากากของแม่นม เหมือนกันทุกประการ แม้แต่องค์ชายเย่ก็มิสามารถแยกออกว่าผู้ใดคือแม่นมหนานตัวจริง

เถาจื่อรีบวางองค์ชายเย่ลงแล้วหันไปต่อสู้กับหนานฮุ่ย

องค์ชายเย่อ้าปากกระอักเลือดออกมา รู้สึกได้ว่าอวัยวะภายในเจ็บปวดจนบิดเบี้ยวไปหมด

เขามิสนใจอาการบาดเจ็บของตนแล้วมองไปที่ลาน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน