ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 166

ฉินรั่วซือใจร้ายขึ้นมาทันที พลางเอ่ย “องค์หญิงหก องค์หญิงก็รู้ว่าก่อนที่ท่านพี่หม่อมฉันจะไปสนามรบนั้นก็ไปเรียนวรยุทธกับท่านอดีตเสนาบดีอยู่ตลอด เขามักจะไปที่จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนอยู่บ่อยครั้ง!”

“ไปมาหาสู่กันบ่อยครั้งเข้า หลิงอวี๋คนชั้นต่ำนั่นก็ชอบท่านพี่ของหม่อมฉัน แล้วก็เกาะแกะท่านพี่หม่อมฉันมาตลอด อยากจะแต่งงานกับท่านพี่หม่อมฉัน!”

เซียวทงเบิกตาโตอย่างประหลาดใจ เป็นครั้งแรกที่นางได้ฟังเรื่องนี้

หลิงอวี๋ วันนั้นที่งานฉลองวันพระราชสมภพไทเฮาก็พยายามทำตัวเด่น เซียวทงจดจำนางได้ดีเลย

“ท่านพี่รำคาญที่ถูกนางเกาะแกเหลือทนเพคะ จึงไปเข้าร่วมกองทัพเพื่อที่จะสลัดนางออกให้ได้!”

“แต่คนชั้นต่ำเยี่ยงหลิงอวี๋นั้น แต่งงานแล้วก็ยังมิวาย! พอรู้ว่าท่านพี่กลับมา ก็คิดวิธีจะเข้าใกล้ท่านพี่เพคะ!”

ตอนที่ฉินรั่วซือมาก็คิดเอาไว้อย่างดีแล้ว เพื่อที่จะให้ฉินซานได้แต่งงานกับองค์หญิงหก นางจะพูดเรื่องที่ฉินซานยังเฝ้าคิดถึงหลิงอวี๋ไม่ได้เป็นอันขาด

ดังนั้น จึงทำได้เพียงแก้เป็นหลิงอวี๋เฝ้าคิดถึงฉินซานแทน

“องค์หญิงก็รู้ว่าท่านพี่หม่อมฉันเป็นคนซื่อตรง ไม่มีทางไปมีอะไรกับคนชั้นต่ำเยี่ยงหลิงอวี๋ได้หรอกเพคะ!”

“แต่ท่านอ๋องอี้ขาพิการไปทั้งสองข้างแล้ว บางทีอาจจะทำให้นางพึงพอใจมิได้ คนชั้นต่ำนี่จึงมาเกาะแกะท่านพี่ครั้งแล้วครั้งเล่าเพคะ!”

ฉินรั่วซือเอ่ยขึ้นมาอย่างโกรธเกรี้ยว “เมื่อวันงานฉลองพระราชสมภพไทเฮา ท่านก็เห็นหลิงอวี๋แล้วใช่หรือไม่ แต่งตัวสวยเพริศพริ้ง ทั้งยังวาจาคมคายโน้มน้าวเก่งอีก!”

ตรงหน้าเซียวทงปรากฏใบหน้าที่งดงามของหลิงอวี๋ขึ้นมา แล้วนางก็ขมวดคิ้วมุ่น

นางชอบฉินซาน ก็เพราะว่าฉินซานเป็นคนดี ซื่อตรงและจิตใจดี!

แต่หลิงอวี๋ มีชื่อเสียงเสียหาย แม้ว่าตอนนั้นจะเข้าหาเซียวหลินเทียนพี่ชายคนที่สี่ของเซียวทง แต่นางก็ยังไปเกาะแกะฉินซานอีก!

เมื่องานฉลองวันพระราชสมภพ เซียวทงก็รู้สึกว่าหลิงอวี๋ทำตัวเด่นมากเกินไป จึงไม่ชอบนิสัยของนาง!

เวลานี้ทันทีที่ได้ฟังเรื่องเหล่านี้ ก็ยิ่งเกลียดหลิงอวี๋มาก ๆ แต่งงานแล้วแท้ ๆ ยังจะทำตัวไม่ดีเช่นนี้ได้อีก!

“หม่อมฉันไม่ชอบหน้าหลิงอวี๋ จึงทำให้นางลำบากไปสักหน่อย… หม่อมฉันเพียงอยากให้นางอับอายจริง ๆ นะเพคะ อยากทำให้ทุกคนได้เห็นธาตุแท้จริง ๆ ของนางชัด ๆ!”

“แต่หม่อมฉันคิดไม่ถึงเลยว่า ที่หม่อมฉันให้จางเฮ่อฝ่ายพิธีการช่วยเหลือหม่อมฉัน จงใจไม่จัดแจงที่นั่งให้นาง จะเกิดปัญหาขึ้น!”

“หืม… ตอนนั้นที่หลิงอวี๋ไม่มีที่นั่ง นั่นคือเจ้าเป็นผู้จัดแจงรึ?”

องค์หญิงหกตะลึงไปครู่หนึ่ง และเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่เห็นด้วยทันที “เรื่องนี้มันผ่านไปแล้วมิใช่รึ? เรื่องเล็กเช่นนี้หากเจ้ากับจางเฮ่อมิเอ่ยอันใด ก็ไม่มีใครรู้หรอก!”

ในสายตาขององค์หญิงหก เรื่องนี้มันเป็นเรื่องเล็กจริง ๆ หากเทียบกับวิธีการที่ใช้สร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่นในวังหลวงแล้ว วิธีของฉินรั่วซือไม่นับว่าเป็นอะไรเลย!