ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1845

“มีอาการเช่นนี้มานานแค่ไหนแล้วหรือเจ้าคะ?”

หลิงอวี๋มิได้สนใจนาง แล้วกดต่อพลางเอ่ยถามไปด้วย

“ประมาณครึ่งปีแล้ว! แรกเริ่มก็คิดว่าน้ำหนักขึ้นจึงมิได้สนใจนัก แต่หลัง ๆ พุงก็ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อกดไปก็เจ็บจึงได้สนใจขึ้นมา!”

แม่นมหลี่ก็มองฮูหยินผู้เฒ่าอย่างปวดใจเช่นกัน นางกังวลว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะเจ็บปวดจนหมดสติไป

โชคดีที่หลิงอวี๋ตรวจเสร็จแล้ว นางจึงรับผ้าที่นางรับใช้ส่งให้มาเช็ดมือ จากนั้นก็นั่งลงที่ข้างเตียงของฮูหยินผู้เฒ่า

“หมอเจียง เจ้ามีวิธีรักษาโรคเช่นนี้ของข้าหรือไม่?”

ฮูหยินผู้เฒ่ามองไปทางหลิงอวี๋อย่างกระวนกระวาย

หลิงอวี๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมา “โรคของฮูหยินผู้เฒ่านั้น หากได้พบข้าตั้งแต่ป่วยช่วงเดือนสองเดือนแรก กินยาไปมิกี่ชุดก็หายแล้ว!”

“แต่ตอนนี้ถุงน้ำในร่างกายโตขึ้นแล้ว หากคิดจะรักษาก็มิใช่ว่าจะทำมิได้ แต่ท่านจะต้องลำบากสักหน่อย!”

ดวงตาของฮูหยินผู้เฒ่าเป็นประกายขึ้นมาทันที แล้วนางก็เอ่ยอย่างกระวนกระวาย “ลำบากก็ลำบากเถิด ข้าทนความเจ็บปวดได้ แล้วจะทนความยากลำบากมิได้ได้อย่างไร?”

หลิงอวี๋ยิ้ม แล้วเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น “ฮูหยินผู้เฒ่า ความยากลำบากที่ข้าบอกนั้น อาจจะมิได้เหมือนกับที่ท่านเข้าใจก็เป็นได้!”

“ถุงน้ำของท่านอยู่ตรงนี้...”

หลิงอวี๋ยื่นมือไปชี้ตรงจุดที่ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกเจ็บปวด

“ถุงน้ำชนิดนี้นั้น การกินยามิสามารถทำให้มันยุบลงได้ จำเป็นต้องผ่าตัดเอาออกมา!”

“หมอไร้ฝีมือ น้องสาม เจ้าดูเถิดว่าเจ้าเชิญหมออะไรมา... มีที่ไหนกันคนที่จะยอมให้ผ่าท้องรักษาโรค!”

เก๋อฮุ่ยซินได้โอกาสก็ตำหนิเก๋อฮุ่ยหนิงขึ้นมาอีกครั้ง

แต่เก๋อฮุ่ยหนิงกลับมองออกถึงความสงบของหลิงอวี๋ ดังนั้นนางจึงมิสนใจเก๋อฮุ่ยซินแล้วเอ่ยถามออกไป “หมอเจียง เจ้าเคยใช้วิธีการรักษาเช่นนี้กับคนอื่นหรือไม่?”

หลิงอวี๋พยักหน้าอย่างมิรู้ตัว แล้วภาพจำนวนนับมิถ้วนก็ฉายอยู่ตรงหน้านาง ซึ่งภาพเหล่านั้นล้วนเป็นภาพที่นางทำการผ่าตัดกับคนทั้งสิ้น

“พวกเขายังมีชีวิตอยู่กันทุกคนหรือไม่?”

เก๋อฮุ่ยหนิงถามไปอีกครั้ง

“แน่นอนสิ ข้าเป็นหมอมิใช่มือสังหาร หากรักษาแล้วตายไปทีละคน ใครจะมาให้ข้ารักษาให้เล่า!”