ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 185

ท่านฮั๋ว?

ฝูงชนส่งเสียงอื้ออึงทันใดครั้นมีคนจำชายชราผู้นี้ได้

ปรมาจารย์แพทย์ท่านฮั๋ว เมื่อกี้ยังมีคนเอ่ยถึงเขา นั่นคือปรมาจารย์แพทย์ผู้เลื่องชื่อทัดเทียมปราชญ์แพทย์ซือคงชวิ่น เซียนหมอฮั๋ว!

มีคนพูดเบา ๆ ว่า “มิใช่ลือว่าท่านฮั๋วตายแล้วหรอกรึ? นั่นใช่ท่านฮั๋วจริงหรือ?”

มีคนด้านข้างมองค้อนคนคนนี้พลางกล่าวคำ

“ท่านฮั๋วพละกําลังยอดเยี่ยมเพียงนี้ จะตายได้อย่างไร!”

“ท่านฮั๋วคิดว่าพออายุมาก เกรงภายหลังกำลังจะเสื่อมถอย จึงฉวยตอนขาเท้ายังแข็งแรงไปท่องเขาลำเนาไพรไงเเล่า!”

หลิงอวี๋ดูฉงนครั้นเห็นชายชรามองค้อนท่านอ๋องเฉิง ก็พลันหันมาทางตนยิ้มตาหยี

“แม่นางหลิง เมื่อครู่เจ้าที่ใช้เคล็ดฝังเข็มชุดนั้น หรือว่าเป็นกลยุทธ์ยี่สิบเจ็ดเข็มเล่มมีดในตำนาน?”

ท่านฮั๋วคลั่งไคล้ศาสตร์แพทย์นัก เมื่อครู่เห็นแม่นางหลิงใช้เข็มก็ตื่นเต้นจนสั่นทั้งร่างอยู่ข้าง ๆ บัดนี้ไม่สนใจตำหนิจางเจ๋อแล้ว เอ่ยสอบถามอย่างตื่นเต้น

“นี่ถือได้ว่าคือกลยุทธ์ยี่สิบเจ็ดเข็มเล่มมีดประเภทหนึ่ง! แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด! ข้าปรับให้ดีขึ้นด้วย!”

หลิงอวี๋เห็นชายชรามองกลยุทธ์ฝังเข็มของตนขาด ทั้งแสดงสีหน้ากระหายความรู้ก็พลันตอบอย่างไร้กังวล

ท่านฮั๋วยิ่งตื่นเต้น เอ่ยเสียงกระเส่า

“เมื่อก่อนคนแก่อย่างข้าเคยฟังท่านอาจารย์พูดถึงกลยุทธ์ฝังเข็มชุดนี้ ทว่าอาจารย์ข้าเข้าใจแค่ส่วนเดียวคร่าว ๆ ! แม่นางหลิงคาดมิถึงว่าเจ้าจะเข้าใจทั้งหมด แถมยังปรับให้ดีขึ้นได้...”

ท่านฮั๋วรู้สึกฮึกเหิมยิ่ง พลางคุกเข่าลงโผงผาง

“แม่นางหลิง ถ้าไม่รังเกียจคนแก่อายุมากเช่นข้า ได้โปรดรับข้าเป็นศิษย์ด้วย!”

เอ่อ… หลิงอวี๋สะดุ้งตกใจ รีบเอื้อมมือไปประคองท่านฮั๋ว

“ท่านอาวุโสโปรดรีบลุกขึ้นเถิด พวกเราศึกษาสอบถามซึ่งกันได้ จะกราบอาจารย์ไม่ได้เด็ดขาด!”

“ไยจะไม่ได้! อาจารย์ข้าพูดว่าการศึกษาไร้จุดสิ้นสุด ไม่มีผู้ใดแก่เกินเรียน! คนแก่อย่างข้าใฝ่หากลยุทธ์ยี่สิบเจ็ดเข็มเล่มมีดมาทั้งชีวิต!”

“ข้ายังนึกว่าชั่วชีวิตนี้ต้องแบกความเสียใจลงโลงเสียแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าข้าจะได้พบเห็น ข้าจะทิ้งโอกาสแบบนี้ได้เยี่ยงไร!”

“แม่นางหลิง ได้โปรดเจ้าช่วยเติมเต็มปรารถนาข้าให้สมหวัง รับข้าเป็นศิษย์ด้วยเถอะ!”

สีหน้าท่านฮั๋วสื่อว่าถ้าเจ้าไม่รับข้าก็ไม่ลุก

ท่านอ๋องเฉิงดูจนหัวเราะฮ่าฮ่ายกใหญ่ มองหลิงอวี๋ดึงอาวุโสไม่ขึ้นพลางกล่าวว่า

“เจ้าก็รับเขาเป็นศิษย์ในนามเถิด! ไม่ต้องเคร่งพิธีศิษย์อาจารย์อะไรนั่นก็ได้แล้ว!”

หลิงอวี๋เห็นท่านอ๋องเฉิงกล่าวเช่นกันแล้ว เลยจำใจผงกศีรษะอย่างช่วยไม่ได้

“ได้ งั้นท่านเป็นศิษย์แค่ในนามเถิด! ท่านวางใจ แม้ว่าจะเพียงในนามก็ควรสอนท่าน ข้าจะสอนท่านแน่นอน!”

“ขอบคุณท่านอาจารย์!” ตอนนี้ท่านฮั๋วยืนขึ้นดีอกดีใจแล้ว

“ข้าควรเรียกท่านว่ากระไร?”

หลิงอวี๋รู้สึกว่าคนชราที่สามารถเป็นปู่ตนได้เรียกตนว่าอาจารย์ การเรียกขานเช่นนี้ไม่รื่นหูอย่างแรงพลางยิ้มตอบว่า

“ท่านเรียกข้าว่าแม่นางหลิงหรือเสี่ยวหลิงก็พอแล้ว!”

ท่านฮั๋วเห็นหลิงอวี๋ไม่รู้จักตน ก็พลันเอ่ย “ข้าแซ่ฮั๋ว ท่านเรียกข้าแค่ท่านฮั๋วก็ได้!”

ฝูงชนที่ล้อมดูเห็นตรงนี้ จึงทยอยถกเถียงกันขึ้น

“เดิมทีโรงเหยียนหลิงยังมีคนเก่งเช่นนี้อยู่! วิชาแพทย์ของแม่นางหลิงผู้นี้ แม้แต่นักวิชาการท่านฮั๋ววิชาแพทย์เลิศล้ำยังต้องกราบนางเป็นอาจารย์ นั่นคงมีทักษะเหนือกว่า!”

“นั่นสิ หมอเลี่ยวเองก็มีวิชาแพทย์เก่งกาจนัก! ถ้ามิใช่...”

มีคนมองจางเจ๋อไม่อยากล่วงเกินโรงหุยชุน พลันกล่าวคำ

“ตอนนี้โรงเหยียนหลิงเชิญแม่นางหลิงเป็นหมอ โรงเหยียนหลิงจะเปิดดำเนินการอีกครั้งแน่นอน!”

“วิชาแพทย์ของแม่นางหลิงเก่งกาจเสียจริง เจ้าไม่เห็นหรือว่าลูกเถ้าแก่แห่งโรงหุยชุนประกาศเตรียมงานพระราชพิธีพระเพลิงพระบรมศพให้ท่านอ๋องเฉิงแล้ว นางฝังไม่กี่เข็มก็ช่วยชีวิตท่านอ๋องเฉิงอย่างปาฏิหาริย์!”