ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 189

ดังสุภาษิตว่า ทวนเปิดเผยหลบหลีกง่าย เกาทัณฑ์ลับยากระวัง(1)

โรงหุยชุนอาจไม่กล้าก่อเรื่องในที่สาธารณะ แต่แอบลงมือคนลับ ๆ อย่างน่ารังเกียจ

“หลิงซิน!”

หลิงอวี๋เรียกหลิงซินพลางการซิบสองสามประโยคข้างหูนาง หลิงซินเข้าใจแล้วจากไปก่อน

หลิงอวี๋ไม่รีบไปโรงเหยียนหลิงแล้วเช่นกัน นางหมายฟังอยู่ที่นี่ดูว่าพวกคนโรงหุยชุนคิดเล่นลูกไม้อะไร

ตู้ตงหงมองรูปโฉมใหม่หลังบูรณะโรงเหยียนหลิง พลันเอ่ยหยัน

“ปรับปรุงดีขนาดนี้จะไปมีประโยชน์อันใด? ไม่มีหมอฝีมือดีนั่งตรวจก็อยู่ไม่รอดหรอก! ข้าเดาว่าโรงเหยียนหลิงอยู่ได้ไม่นานก็ต้องปิดกิจการ!”

สาเหตุที่หลิงหว่านก็ไม่ชอบหน้าตู้ตงหงกับคนพวกนั้นเป็นเพราะหลิงอวี๋ พอได้ยินวาจานั้นก็พูดถากถางโผงผางทันที

“ใครบอกไม่มีหมอฝีมือดีนั่งตรวจ? เจ้ามิได้ยินที่ทุกคนมาล้วนเพื่อแม่นางหลิงรึไง?”

“มีแม่นางหลิงนั่งตรวจ โรงเหลียนหลิงไม่ปิดกิจการหรอก!”

“นี่เจ้ายังมิทันออกเรือนก็เข้าข้างกันซะแล้วรึ!”

“วันนี้พวกเขาเปิดทำการโรงเหยียนหลิง เจ้าก็แช่งให้พวกเขาเจ๊ง… ฮูหยินน้อยโรงหุยชุนในอนาคตเช่นเจ้าช่างทำสิ่งมีคุณธรรมเสียจริง ๆ”

เสียงพูดหลิงหว่านหยุดลง จางเจ๋อกับหมอหลวงจางก็มาแล้ว

จางเจ๋อยิ้มตาหยีกล่าวคำ “คุณหนูตู้มีคุณธรรมยิ่ง ไม่เช่นนั้นท่านพ่อข้าคงไม่พูดเรื่องสมรสครั้งนี้กับข้าแล้ว!”

“คุณหนูหลิง ปีนี้เจ้าเหมือนจะสิบหกแล้วหรือไม่! ได้ยินว่าคุยเรื่องแต่งงานหลายครั้งแล้วล้วนไม่สำเร็จ คนอื่นรังเกียจที่เจ้าปากจัดเกินไปกระมัง!”

“เจ้าต้องเรียนรู้จากคุณหนูตู้ ไม่งั้นคงมิได้ออกเรือน!”

ช่างปากสุนัขจริง ๆ!

หลิงหว่านด่ากลับไม่เกรงใจ “คุณชายจาง ข้าไม่ได้กินข้าวกินเนื้อบ้านเจ้านะ?”

จางเจ๋อถูกคำถามทำผงะครู่หนึ่ง ไม่เข้าใจความหมายจึงไม่ได้ตอบโต้ทันที

ยังตอบโง่เขลาว่า “เจ้าอยากไปกินข้าวเรือนข้ารึ? แต่ไม่ได้หรอก เรือนข้าไม่รับแขกไม่ได้รับเชิญตามอำเภอใจ!”

อันซินกลั้นไม่ไหวพลันหัวเราะก๊ากขึ้น

“คุณชายจางมิได้พูดภาษาคนเรอะ แม้แต่ภาษาคนก็ฟังไม่เข้าใจ! หว่านหว่านพูดว่า นางมิได้กินข้าวกินเนื้อบ้านเจ้า นางจะออกไม่ออกเรือนเจ้าจะกังวลหาปะไรเล่า!”

หลิงอวี๋แย้มยิ้ม นางรู้สึกว่าจางเจ๋อผู้นี้ยุ่งเรื่องชาวบ้านมากไป

สีหน้าจางเจ๋อผกผันฉับพลัน มองถลึงหลิงหว่านอย่างเหี้ยมเกรียมพลางครวญประโยคหนึ่งอย่างเย็นชา

“ตัวข้าไม่ทะเลาะกับคนปัญญาต่ำ! เจ้าก็ทำได้แค่ปากดี! หากครอบครัวเจ้าป่วยก็อย่ามาอ้อนวอนโรงหุยชุน!”

หลิงหว่านยิ้มหยันยื่นมือชี้โรงเหยียนหลิงเอ่ยว่า “เมื่อก่อนมีแค่โรงยาแห่งเดียวคือโรงหุยชุนของเจ้าในเมืองหลวง ตัวข้าจึงได้แต่กลั้นใจขอร้องโรงหุยชุนของเจ้า!”

“บัดนี้มีแม่นางหลิงแห่งโรงเหยียนหลิงนั่งตรวจแล้ว ตัวข้าจะไม่เข้าประตูโรงหุยชุนอีกชั่วชีวิต!”