ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 216

หลังรอโรงเหยียนปิดร้าน หมอเลี่ยวพลันเอ่ยต่อหลิงอวี๋หน้านิ่วคิ้วขมวดทันที

“แม่นางหลิง การค้าดีมากล้นก็กลุ้มใจเหมือนกันหนา!”

“การค้าดียังกลุ้มอีกหรือเจ้าคะ? หมอเลี่ยว ท่านยุ่งหัวมึนไปแล้วรึ? ร้านอื่นการค้าไม่ดีถึงกลุ้มใจสิเจ้าคะ!”

หลี่ชุงพูดหยอกล้อ

หมอเลี่ยวถูมือยิ้มขมขื่น “วันนี้คนมาประจบอาจารย์ท่านมากหลาย ยาที่เรารับซื้อจวนขายเกลี้ยงแล้ว วันพรุ่งยังต้องเปิดร้านอีกจะเอาอันใดขายเล่า?”

หลิงอวี๋ได้ยินว่าหมอเลี่ยวกลุ้มใจเรื่องนี้ก็หัวเราะกล่าวว่า

“เรื่องเครื่องยาท่านมิต้องพะวง ข้าหารือกับเสี่ยวหาวแล้ว วันข้างหน้าเครื่องยาสมุนไพรโรงเหยียนหลิงก็จัดให้เขารับผิดชอบ! เขาจะส่งเครื่องยามาช้ากว่ากำหนด!”

“เจ้าหมอนี่ ตอนนี้คลั่งไคล้อยู่กับการค้าสมุนไพรเสียแล้ว!”

“ท่ามิเห็นหรือว่าวันนี้เขาก็มิได้มายกยอข้า? ก็ออกไปรับซื้อเครื่องยาให้ข้านั้นแล!”

หมอเลี่ยวฟังแล้วก็วางใจ พยักหน้ากล่าวคำ

“ได้ เครื่องยาสมุนไพรไม่มีปัญหา งั้นข้าก็วางใจแล้ว! แม่นางหลิงเจ้ายุ่งมาทั้งวันรีบกลับพักผ่อนเถิด!”

“อืม หมอเลี่ยว พวกท่านเก็บกวาดให้เสร็จแล้วรีบพักผ่อนหน่อยหนา!”

“หลี่ชุง ที่พักเจ้ากับครอบครัวเจ้าก็จัดการให้เรียบร้อยด้วย เครื่องนอนสัมภารมิพอก็ไปซื้อ มิต้องประหยัดเงินให้อาจารย์!”

หลิงอวี๋เอ่ยชี้แจง

ร้านยาเปิดกิจการวันนี้ หลี่ชุงกลัวยุ่งเกินรับมือจึงเรียกพี่ ๆ น้อง ๆ ของตนกระทั่งมารดาตัวเองก็เรียกมาช่วย

หลี่ชุงเห็นหลิงอวี๋นึกถึงเรื่องนี้อยู่ พลันเอ่ยว่า

“ท่านอาจารย์มิต้องจัดการหนาเจ้าคะ ท่านพ่อข้ายืมรถม้าแล้วสองคัน อีกเดี๋ยวก็มารับเรากลับแล้ว เช้าวันพรุ่งก็มาส่งเราอีกเจ้าค่ะ!”

“งั้นข้าให้ภัตตาคารจี๋เสียงห่อข้าวนิด ๆ หน่อย ๆ ให้เจ้าเอากลับ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันพวกเจ้ากลับบ้านก็จะได้ไม่ต้องทำอาหารอีก!”

หลิงอวี๋พูดแล้วสั่งให้หลิงซินวิ่งไปภัตตาคารจี๋เสียงเที่ยวหนึ่ง หลี่ชุงเพิ่งคิดปฏิเสธหลิงซินก็วิ่งไปเสียแล้ว