ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 22

หลิงอวี๋คิดว่ามันมีค่าสองร้อยตำลึง แต่นางกลับไม่รู้อะไรเลย!

เซียวหลินเทียนจำได้ว่าในสมัยก่อน ตอนที่พระสนมผู้เป็นมารดาได้ความโปรดปรานจากจักรพรรดิ จักรพรรดิหวู่อันประทานต่างหูคู่หนึ่งที่ทำโดยเหลียนหมิง

ครั้งแรกที่เซียวหลินเทียนรู้เกี่ยวกับเหลียนหมิงคือ ตอนที่พระสนมอธิบายที่มาของต่างหูให้เขาฟัง

“หลิงอวี๋ พูดต่อไป!”

ชิวเฮ่ามองไปที่ปิ่นปักผมด้วยความประหลาดใจ และถามอย่างไม่แน่ใจว่า "ท่านอ๋อง ปิ่นนี้มีมูลค่าสองร้อยตำลึงจริงหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

เซียวหลินเทียนพยักหน้าเล็กน้อย

ชิวเฮ่าจ้องไปที่หลินผิงอย่างดุดัน แม้ว่าหลินผิงจะคุกเข่า แต่นางก็กลัวมากจนร่างกายของนางซวนเซไปหมด!

แย่แล้ว! บอกไม่ได้จริง ๆ !

แต่นางกลอกตาแอบพูดในใจ ถ้าบอกไม่ได้ นางตายแน่!

อย่างไรก็ตาม ชิวเฮ่าและชิวเหวินซวงอยู่ข้างนาง พวกเขาย่อมจะปกป้องตน!

หลินผิงยังยืนกราน "บ่าวมิรู้ว่ามันมีค่าเท่าไหร่! บ่าวกล้าสาบานต่อสวรรค์ นี่เป็นสิ่งที่พระชายาประทานให้จริง ๆ!"

เมื่อเห็นว่านางยังคงดื้อดึงอยู่ในตอนนี้ หลิงอวี๋ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“สวรรค์คงยุ่งเกินกว่าจะดูแลเจ้าแล้ว!”

“เจ้าต้องเลิกนิสัยสาบานพร่ำเพรื่อซะนะ ถ้าพูดมากไปมันจะไม่ศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาจริง ๆ !”

หลิงอวี๋ถอนสายบัวให้เซียวหลินเทียนเล็กน้อย และพูดว่า "ในเมื่อท่านอ๋องรับสั่งให้หม่อมฉันพูด หม่อมฉันก็จะพูด!"

"หลิงผิงเห็นว่า หม่อมฉันถูกท่านอ๋องเฆี่ยนตี และรู้ว่าหม่อมฉันไม่มีสถานะในตำหนัก! นางขโมยเครื่องประดับและเงินทั้งหมดที่อยู่รอบตัวข้า และปิ่นนี่ก็คือหนึ่งในนั้น!"

หลิงอวี๋จำได้ว่า แม่นมลี่เคยบ่นกับตนเรื่องนี้ ดังนั้นนางจึงอยากใช้โอกาสนี้ เพื่อเอาเครื่องประดับและเงินของนางคืน

“หากท่านอ๋องรับสั่งให้คนไปค้นห้องของนางตอนนี้ พวกเขาจะต้องเจอเครื่องประดับชิ้นอื่นเป็นแน่เพคะ!”

“มันบันทึกอยู่ในรายการสินเดิมของหม่อมฉันหมดแล้ว ตรวจดูก็รู้ว่าใครโป้ปดเพคะ!”

เซียวหลินเทียนมองไปที่หลิงอวี๋อย่างนิ่งเฉย และตะโกนว่า "ไปตรวจสอบ!"

“กระหม่อมจะตรวจสอบเดี๋ยวนี้!” ชิวเฮ่ารับคำสั่ง

"ช้าก่อน!" เมื่อเห็นว่าเป็นชิวเฮ่า หลิงอวี๋กลัวว่าเขาอาจจะแอบเล่นลูกไม้อะไรอีก ดังนั้นนางจึงพูดตามตรงว่า "หม่อมฉันเชื่อในตัวลู่หนานมากกว่า!"

ลู่หนานที่ได้ยินชื่อของเขา เขาก็มองไปที่เซียวหลินเทียนด้วยความกังวล

พระชายาขอให้เขาช่วยสองครั้ง เขากลัวว่าเซียวหลินเทียนจะเข้าใจผิดว่า เขาถูกพระชายาซื้อตัวไป!

ชิวเฮ่ากระวนกระวายใจและจ้องไปที่หลิงอวี๋ "พระชายาสงสัยว่าข้าจะขโมยเครื่องประดับของท่านรึ?"

“ท่านอ๋อง... ข้าน้อยผู้นี้อยู่กับท่านมานาน พูดตามตรง ข้าน้อยเป็นคนเช่นนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“หลิงอวี๋ อย่าให้มันเกินไปนัก!” เซียวหลินเทียนจ้องไปที่หลิงอวี๋และตวาดเสียงดังออกมา

“ท่านอ๋อง โปรดประทานอภัยให้กระหม่อมเถิดพ่ะย่ะค่ะ! ข้าน้อยไม่ต้องการทำให้ความสัมพันธ์ของท่านกับพระชายาต้องร้าวฉาน! ข้าน้อยมิควรอยู่ที่นี่แล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“ได้โปรดท่านอ๋องทรงรักษาพระวรกายพ่ะย่ะค่ะ! ขอประทานอภัยที่รับใช้ท่านอ๋องต่อมิได้พ่ะย่ะค่ะ!”

ก่อนที่เซียวหลินเทียนจะตอบอะไร เขาก็ลุกขึ้นและดึงชิวเหวินซวง จากนั้นทั้งสองก็หันหลังและเดินจากไป

หลิงอวี๋พูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง ใช้แผนถอยเพื่อเดินหน้าไม่เลวเลยนี่!

แบบนี้คงไม่ทำให้เซียวหลินเทียนเกลียดตนมากขึ้นใช่ไหม?

ความหึงหวงขับไล่ผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของเขาไว้!

นางมองไปที่เซียวหลินเทียน และแน่นอนว่านางเห็นแววตาของเซียวหลินเทียนเต็มไปด้วยความเย็นชา จ้องมองมาที่นางด้วยสายตาตักเตือน

แม้ว่าหลิงอวี๋จะเคยชินกับมัน แต่ท่าทีนี้ก็ยังทำให้นางเหน็บหนาว

เซียวหลินเทียนเข้าข้างพี่น้องชิวเฮ่าอีกครั้ง!

“หลิงอวี๋ ขอโทษชิวเฮ่าซะ!” เซียวหลินเทียนสั่งนางอย่างโหดเหี้ยม

"หากหม่อมฉันไม่ทำเล่า?"

หลิงอวี๋มองเขาอย่างสบประมาท นางมิได้ทำผิด นางแค่อยากให้คนอื่นเป็นคนตรวจสอบ!

นี่มันมากเกินไปหรือ?