ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 220

แต่เดินมาครึ่งค่อนวันแล้วหลิงอวี๋ยังมิได้ออกป่าเลย

นางยันไม่ไหวแล้ว พลางพักผ่อนอยู่ใต้ต้นไม้

หลิงอวี๋เสียเลือดไปมากและวิงเวียนศีรษะ

นางหยิบน้ำกลูโคสสองขวดจากมิติแล้วดื่ม ค่อยรู้สึกว่าตัวเองมีชีวิตชีวาขึ้นหน่อย

ครั้นมองป่าอันไม่มีที่สิ้นสุดข้างหน้า หลิงอวี๋ก็ไม่ใจร้อนหาทางแล้ว

นางคือคนป่วยบาดเจ็บสาหัส ทำได้แค่ดูแลร่างกายตัวเองไปก่อน

นางหยิบพรมออกจากมิติ กะจะหลับก่อนสักตื่นค่อยว่ากัน

ค่ำมืดเสียแล้ว

ในที่สุดหลิงอวี๋ก็ออกจากป่าแล้ว นางทั้งหิวและเหนื่อย ก่อนจะเห็นแสงไฟบ้านคนจากไกล ๆ

หลิงอวี๋ฝืนยันเดินต่อ กระทั่งถึงบ้านหลังนั้น เนื่องด้วยแสงจันทร์ทำให้มองชัดว่าคือครอบครัวคนชีวิตลำบากยากแค้น

กำแพงรั้วส่วนหนึ่งชำรุดทรุดลง ประตูใหญ่คือกระดานไม้หยาบ ๆ สองแผ่น

“มีคนอยู่ไหม?”

หลิงอวี๋เคาะประตูพลางกล่าวไร้เรี่ยวแรง “ข้ามาเยี่ยมญาติ ฟ้ามืดแล้วขอค้างสักคืน!”

แสงไฟภายในบ้านดับลงทันที หลิงอวี๋เห็นแล้วใจก็สิ้นหวัง

นางเคาะประตู รักษาลมหายใจกล่าวว่า

“ได้โปรดช่วยให้ข้าค้างสักคืน ข้าได้รับบาดเจ็บ… ข้าใกล้ยันไว้ไม่ไหวแล้ว… ข้าจะตอบแทนพวกเจ้าด้วย!”

ด้านในยังคงไร้ซึ่งเสียงและไร้การเคลื่อนไหวเช่นกัน

หลิงอวี๋ยันไม่ไหวอีกต่อไปทรุดนั่งกับพื้น

นางคลำหาโสมคนหยิบออกจากมิติพลางกัดแล้วอมในปาก

ตลอดเส้นทางนี้ ล้วนพึ่งโสมคนกับน้ำกลูโคสยันไว้ทั้งนั้น

ทว่าได้รับบาดเจ็บสาหัส นางจำเป็นต้องพักผ่อนให้เพียงพอฟื้นฟูตัว

นางสิ้นแรงเดินแล้วจึงอิงฝาผนังผล็อยหลับไป

ได้ยินคนพูดอย่างรางเลือนว่า “ท่านแม่ นางดูไม่เหมือนคนเลวเลยเจ้าค่ะ!”

“คนเลวจะเขียนบนหน้าตัวเองว่าเป็นคนเลวรึไง? ห้ามสนใจนางเจ้ารีบไปเถอะ! อย่าให้คนพบว่าเจ้าอยู่ที่นี่!”