ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 232

ทหารจูดื่มน้ำส้มสายชูไป ครั้งนี้ไม่อาเจียนแล้ว จากนั้นก็หลับไปอย่างไร้เรี่ยวแรง

หลิงอวี๋ทนกลิ่นเหม็นในห้องไม่ไหวจริง ๆ จึงเอ่ย “ข้าจักออกไปยืนข้างนอกสักพัก อีกครึ่งชั่วยามข้าค่อยมาตรวจชีพจรเขา!”

นางเอ่ยจบแล้วเดินออกไป

เถาเฉิงเองก็ทนกลิ่นไม่พึงประสงค์นี้มิได้เช่นกัน จึงสั่งให้ทหารสองนายทำความสะอาด แล้วก็เดินตามออกไป

หลิงอวี๋จดจำที่ทางโดยรอบได้แล้ว พอเห็นเถาเฉิงออกมา ก็แสร้งทำเป็นเอ่ยถามอย่างกังวล

“พี่ชาย เจ้าพบเรื่องอันใดที่มีความสุขหรือ? ดื่มเสียจนเป็นเช่นนี้! เจ้าควรเตือนเขาหนา เช่นนี้จะตายเอาได้!”

เถาเฉิงเม้มริมฝีปาก พลางย้อนถาม “เจ้ามิใช่คนของหมู่บ้านเยี่ยนเจียงใช่หรือไม่ ฟังจากสำเนียงของเจ้าแล้ว เป็นคนจากเมืองหลวง!”

“เจ้าไปทำเยี่ยงไรให้ทหารเฉาขุ่นเคืองจนถูกจับมาที่นี่ได้เล่า?”

หลิงอวี๋ยิ้มอย่างขมขื่น “ข้ามาตามหาญาติ แต่ตกลงจากภูเขา แล้วหลงทางไปที่หมู่บ้านเยี่ยนเจียง!”

“ข้าแค่อยากจะอาศัยอยู่สักหนึ่งคืน มีหรือจะรู้ว่าจะถูกอู๋เอ้อร์โก่วจับตัวมา!”

“ทหารเฉาที่เจ้าพูดถึงนั่น ข้าไม่เคยเจอเขามาก่อน จะไปทำให้เขาขุ่นเคืองได้เยี่ยงไร!”

เถาเฉิงยิ้มอย่างเย็นชา เห็นได้ชัดว่าเชื่อคำพูดของหลิงอวี๋ เขาเอ่ย

“เช่นนั้นก็ทำได้เพียงโทษที่เจ้าโชคไม่ดีแล้ว! วิ่งเข้ามาในถ้ำหมาป่าเอง!”

ดูเหมือนว่าเถาเฉิงจะเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เตะรองเท้าทหารกับพื้นอย่างแรง พลางเอ่ยอย่างโหดร้าย

“สาวน้อย เจ้าช่วยพี่ชายข้าไว้! ข้า เถาเฉิงไม่ใช่คนเนรคุณ ข้าบอกว่าจะตอบแทนเจ้าข้าก็จะตอบแทนเจ้า!”

“แต่ในเหมืองนี้ แม้ว่าพี่ชายข้าเป็นผู้รับผิดชอบ แต่ก็ไม่มีอำนาจในการตัดสินใจเช่นกัน! คนที่ตัดสินใจที่แท้จริงคือทหารเฉา!”

เถาเฉิงเอ่ยอย่างขมขื่น “ครอบครัวของเรายากจนถึงได้มาเข้าร่วมกองทัพ! พี่ชายข้ามีความกระตือรือร้น คิดจะฆ่าศัตรูเพื่อสร้างความสำเร็จ แล้วกลับบ้านอย่างภาคภูมิ!”

“แต่ใครจะคิดว่าเบื้องบนจะส่งพวกเรามาที่นี่! อยากจะไปก็ไปไหนมิได้ ทั้งยังต้องช่วยคนชั่วก่อกรรมทำเข็ญอีก!”

หลิงอวี๋สังเกตสีหน้าของเถาเฉิง เห็นว่าเขาดูขมขื่น มิได้มีการเสแสร้งเลยแม้แต่น้อย

นางยังคงไม่วางใจ จึงเอ่ยถามหยั่งเชิง

“เหตุใดจึงไปมิได้เล่า? พี่ชาย เจ้าก็เป็นนายทหารมิใช่หรือ? ถึงเยี่ยงไรก็เป็นขุนนางของราชสำนัก!”

“ทหารเฉากับพี่ชายข้าอยู่ในระดับเดียวกัน เขายังสามารถขวางพี่ชายเจ้าได้อีกหรือ?”

เถาเฉิงหัวเราะเยาะ “เหตุใดจักมิได้เล่า? พี่ชายข้าเป็นนายทหาร เบื้องบนของเขาคือแม่ทัพหลู แม่ทัพหลูนั้นแลส่งเขามาประจำการที่เหมือง!”