ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 235

“พอแล้ว!”

“ข้าทำเอง!”

เซียวหลินเทียนสะบัดมือของชิวเหวินซวงด้วยสีหน้าไม่พอใจ พลางเอ่ยเรียบ ๆ “มันไม่ได้ลวก!”

“เจ้าลืมไปแล้วหรือ? ขาของข้าไม่มีความรู้สึกอันใด หากรู้สึกเจ็บจริง ๆ เหตุใดข้าต้องไปหาหมอไปทั่วทุกที่ด้วยเล่า!”

เซียวหลินเทียนมองอาหารบนโต๊ะ ไม่มีอารมณ์จะกินแล้ว

“เจ้าลงไปก่อนเถอะ!”

ชิวเหวินซวงเอ่ยอย่างไม่สบายใจ “ท่านอ๋อง เป็นความผิดของหม่อมฉันที่ซุ่มซ่าม! หม่อมฉันจักไปเอาอาภรณ์มาให้ท่านอ๋องเปลี่ยนเพคะ!”

“ลู่หนานไปเอาได้ เจ้าออกไปเถอะ!”

เสียงของเซียวหลินเทียนเย็นชาเล็กน้อย

ชิวเหวินซวงหน้าแดง พลางเอ่ยเบา ๆ “ท่านอ๋อง หม่อมฉันใจร้อน พูดผิดไป หม่อมฉันจะไปเรียกพี่ลู่หนานประเดี๋ยวนี้เลยเพคะ!”

นางรีบร้อนเดินออกไปเรียกลู่หนานให้เข้ามา

หลังจากที่ปิดห้องไป ชิวเหวินซวงก็ไม่รีบร้อนแล้ว นางยืนอยู่ข้างนอกฟังความเคลื่อนไหวข้างใน

ลู่หนาน น้ำเสียงเคร่งเครียด “ท่านอ๋อง น้ำแกงลวกหรือพ่ะย่ะค่ะ? เหตุใดวันนี้เหวินซวงถึงไม่ระมัดระวังเยี่ยงนี้!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่แยแส “ไม่เป็นไร นางก็มิได้ระวังเช่นกัน! เปลี่ยนแล้วก็ไม่เป็นไรแล้ว!”

“ที่ตำหนักมีเหวินซวงช่วยจัดการดูแลอยู่ พวกเราไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้ อย่าตำหนินางในเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้เลย!”

“เรื่องขาของข้าก็ใช่ว่าเจ้าจะไม่รู้ น้ำร้อนลวกก็ไม่รู้สึกหรอก ต่อไปอย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย เลี่ยงไม่ให้เหวินซวงรู้สึกผิด!”

เมื่อได้ยินว่าเซียวหลินเทียนไม่ได้ตำหนิตนเอง ชิวเหวินซวงก็โล่งอก

แต่เมื่อนึกถึงน้ำแกงรังนกที่ร้อนถึงเพียงนั้นหกลงบนขาของเซียวหลินเทียนเมื่อครู่ เซียวหลินเทียนกลับไม่ขยับเลย

คนทั่วไปเมื่อเจอสถานการณ์เช่นนี้เมื่อถูกลวกจะต้องกระโดดแน่นอน!

ตอนนั้นนางมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเซียวหลินเทียนมิได้ขยับเลย ขาของเขาก็ยังคงไร้ความรู้สึกเหมือนก่อนหน้านี้!

ชิวเหวินซวงโล่งใจ ขาของเซียวหลินเทียนยังไม่ดีขึ้นเลย แสดงว่ายาของหลิงอวี๋มิได้ผล!

ทักษะที่เป็นแมวสามขาของหลิงอวี๋จะเรียกว่าแพทย์ขั้นเซียนได้หรือ?

คงจะเป็นการคุยโวข้างนอกแน่นอนสินะ?!