ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 260

“จักเข้ามาเหตุใดมิเคาะประตูเล่า!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างโกรธ ๆ เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นชิวเหวินซวง

ความบูดบึ้งบนใบหน้าของเซียวหลินเทียนยังคงไม่ลดลง พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เหวินซวง คราวหลังจะเข้ามาก็อย่าลืมเคาะประตูด้วย!”

“ท่านอ๋อง... พระชายาอ๋องอี้ก็อยู่หรือเจ้าคะ!”

ชิวเหวินซวงหน้าแดง พลางเอ่ยอย่างรวดเร็ว

“หม่อมฉันขอประทานอภัย เหวินซวงเสียมารยาท! ต่อไปหม่อมฉันจะจำไว้ว่าต้องเคาะประตูเพคะ!”

“หม่อมฉัน… ประเดี๋ยวหม่อมฉันจะกลับมาใหม่เพคะ!”

แม้ว่านางจะบอกเช่นนี้ แต่เท้ากลับไม่ขยับแม้แต่น้อย นางถือสำรับอาหารไม่รู้ว่าควรจะเดินหน้าเข้าไปหรือถอยดี

หลิงอวี๋ถูกเซียวหลินเทียนกดลงบนหน้าอกของเขา นางได้กลิ่นอำพันทะเลจาง ๆ บนร่างกายของเซียวหลินเทียนเลยทีเดียว

นางได้ยินว่า แม่ดอกบัวขาว(1)ชิวเหวินซวงมา!

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเหตุใดเซียวหลินเทียนถึงต้องเล่นละครกับตนก็ตาม!

แต่เมื่อนึกถึงที่ชิวเหวินซวงหลงใหลเซียวหลินเทียนมาโดยตลอด หลิงอวี๋ก็อยากจะแกล้งขึ้นมา

นางจงใจบิดเอว พลางเอ่ยเสียงรำคาญใจ

“ท่านอ๋อง ให้นางไปสิเพคะ! ไม่เคยเห็นนางรับใช้ที่ไม่เข้าใจกฎเกณฑ์เช่นนี้มาก่อนเลย มีอย่างที่ไหนเข้ามาในห้องของนายโดยไม่เคาะประตู!”

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องตามใจนางมากเกินไป! นางถึงมีนิสัยได้คืบจะเอาศอกเช่นนี้!”

ชิวเหวินซวงลอบขมวดคิ้ว แต่มองเซียวหลินเทียนอย่างคาดหวัง ยังคิดว่าเซียวหลินเทียนจะดุหลิงอวี๋

ไหนเลยจะคิดว่าเซียวหลินเทียนจะเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองนาง พลางเอ่ยอย่างใจเย็น

“เหวินซวง เจ้าออกไปก่อนเถอะ!”

ทันทีที่ถูกเซียวหลินเทียนบอกเช่นนี้ ต่อให้ชิวเหวินซวงจะไม่รู้ว่าสิ่งใดควรไม่ควรก็ไม่กล้าอยู่ต่อแล้ว

นางรีบถอยออกไป พลางเอ่ยเสียงเบา

“ขอประทานอภัยเพคะ ท่านอ๋อง เหวินซวงเสียมารยาทแล้ว! เหวินซวงจักออกไปประเดี๋ยวนี้เพคะ!”

ทันทีที่ชิวเหวินซวงออกไป ดวงตาที่กลั้นไว้ก็เป็นสีแดง ยื่นสำรับอาหารให้ลู่หนาน พลางเอ่ยอย่างทั้งอายทั้งหงุดหงิดทั้งเสียใจ

“พี่ลู่หนาน เหตุใดพี่ไม่บอกข้าว่าพระชายาอยู่ข้างใน ทำให้ข้าต้องอับอาย…”

ชิวเหวินซวงจ้องลู่หนานอย่างดุร้าย จากนั้นก็ปิดหน้าแล้ววิ่งหนีไป

ลู่หนานประหลาดใจ ท่านอ๋องกับพระชายาทำอะไรอยู่ข้างในหรือ?

เหตุใดชิวเหวินซวงถึงดูเสียใจเช่นนี้!