ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 282

หลิงอวี๋เห็นบุรุษแปลกหน้าคนหนึ่งลงรถม้า

บุรุษวัยสี่สิบกว่าปี สวมเสื้อคลุมยาวสีเทา คุณภาพเสื้อคลุมประณีตละเอียด ฝีมือก็พิถีพิถันมากเช่นกัน

เขามีส่วนสูงปานกลาง ไว้หนวดทรงรั้งขมวด มีไฝเล็ก ๆ เด่นบนจมูก

มีผู้คุ้มกันติดตามอยู่ข้างหลังเขา ดูสูงใหญ่แข็งแรงกำยำ

“พวกเจ้าคือผู้ใด? เหตุใดขวางทางเรา?”

ครั้นหลิงซวนเห็นสถานการณ์ก็ขวางตรงหน้าหลิงอวี๋ทันที ถามเสียงเฉียบขาด

“พระชายาอ๋องอี้ ข้าหาเจ้าเจอง่ายมาก!”

บุรุษหัวเราะเหน็บแนม “ข้าคือพ่อบ้านของตระกูลกวน ข้าแซ่เหอ!”

“พระชายาอ๋องอี้รับเงินมากมายของตระกูลกวน รับปากไปตรวจโรคนายท่านข้าที่เรือน นี่ก็หลายวันไม่เห็นไปเยือน!”

“ท่านเอ้อร์ให้เหอโหม่วมาเชิญพระชายา… พระชายาอ๋องอี้ โปรดขึ้นรถม้าเถิดขอรับ!”

คราก่อนหลิงอวี๋เคยถูกคนหลอกอ้างเป็นตระกูลหลี่ว์ ครานี้ก็หลักแหลมขึ้นแล้ว นางหัวเราะเล็กน้อย

“พ่อบ้านเหอ วันนี้หลิงอวี่ยังมีธุระไม่มีเวลาไป!”

“หลิงอวี๋รับปากเจ้า รุ่งเช้าวันพรุ่งจักไปตรวจโรคนายท่านที่เรือน!”

พ่อบ้านเหอหน้าขรึมทันใดพลางพูดเคืองขุ่น “พระชายาอ๋องอี้ เหอโหม่วรับปากท่านเอ้อร์แล้วจักเชิญคนไปแน่นอน โปรดพระชายาอ๋องอี้อย่าทำเหอโหม่วลำบากเลยขอรับ!”

“มีเรื่องอันใดเลื่อนก่อนค่อยทำได้! นายท่านเรือนข้าเจ็บป่วยทรมานหนักหนา ไม่มีเวลารอท่านชักช้าขอรับ!”

หลิงอวี๋ฟังแล้วก็ไม่พอใจอยู่บ้าง ไฉนจะมีการเชิญคนเช่นนี้!

นายท่านตระกูลกวนเสาะหาหมอมานานมากนัก แต่เห็นว่ามิใช่โรคฉุกเฉินอันใดก็รอไปอีกสักวันเถอะ!

“พ่อบ้านเหอ ท่านปู่ข้าล้มเจ็บแล้ว หลิงอวี๋ยังต้องไปตรวจดู วันนี้ไม่มีเวลาจริง ๆ วันพรุ่งจักไปตรงตามนัดแน่นอน!”

หลิงอวี๋พูดอย่างอดทน

พ่อบ้านเหอหัวเราะหยัน “ครอบครัวพวกท่านเอง ให้คนตัวเองมีเวลาตรวจโรค! แต่เรากลับต้องเชิญซ้ายทีขวาที!”

“พระชายาอ๋องอี้ ท่านมิอาจพึ่งวิชาแพทย์เล็กน้อยตัวเองทำลวก ๆ กับคนป่วยเช่นนี้ได้!”

“มิใช่ท่านพูดว่าโรงเหยียนหลิงจะช่วยชีวิตคนเจียนตายรักษาผู้บาดเจ็บหรือ? หรือว่าโรงเหยียนหลิงของพวกท่านคือช่วยคนรักษาคนแบบนี้?”

“หากเป็นเยี่ยงนี้ เช่นนั้นท่านมิละอายใจต่อป้ายที่ระลึกที่ไทเฮาพระราชทานหรือ?”