ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 296

ฮูหยินกวนเห็นผู้คุ้มกันคนหนึ่งวิ่งไป ก็กังวลมากจนคลานเข้ามาและจับกวนอิ่งคุกเข่าลง

กวนอิ่งยังคงไม่เต็มใจ แต่ฮูหยินกวนก็กดนางไว้แน่น มิให้ดิ้นหนีไปได้

“พระชายาอ๋องอี้ อิ่งเอ๋อร์คุกเข่าขออภัยท่านแล้ว โปรดยกโทษให้นางด้วยเถิด!”

“นายท่าน อิ่งเอ๋อร์เป็นห่วงท่านเช่นกัน ท่านโปรดช่วยอิ่งเอ๋อร์ขอความเมตตาด้วยเถิด!”

นายท่านกวนมองกวนอิ่งกับกวนซินอย่างเย็นชา หลานที่ไม่กตัญญูเช่นนี้จะมีประโยชน์อะไร?

เขาทำงานหนักเพื่อตระกูลกวน เพื่อให้พวกเขามีชีวิตที่ดี แต่กลับจะเอามีดมาแทงข้างหลังเขาหรือ?

สัตว์ร้ายเหล่านี้ คู่ควรต่อการวิงวอนของเขาเช่นนั้นหรือ?

ฮูหยินใหญ่กวนก็เข้ามาตัวสั่นเทาและขอร้องเช่นกัน

“นายท่าน เรามีหลานสองคนนี้เท่านั้น!”

“พวกเขาเป็นห่วงความปลอดภัยของท่านจึงได้ทำผิด ท่านเห็นแก่ความกตัญญูของพวกเขา ขอความเมตตาให้พวกเขาเถิด!”

“พระชายาอ๋องอี้ ข้าขอร้องให้ท่านปล่อยพวกเขาไป! หากคิดว่ายังมิเพียงพอ… ข้าจักคุกเข่าขออภัยเจ้าด้วย!”

ฮูหยินใหญ่กวนบอกจะคุกเข่า แต่ร่างกายของนางยังคงนิ่งอยู่

หลิงอวี๋แสร้งทำเป็นไม่เห็นไม่ได้ยิน

ฮูหยินใหญ่กวนแอบมิพอใจ นางก็แค่พูดเท่านั้น เด็กผู้หญิงตัวเล็กอย่างหลิงอวี๋กล้าจะให้ตนคุกเข่าลงจริง ๆ หรือ?

แต่นางพูดออกมาแล้ว ก็ต้องคุกเข่าลง!

แต่นางถูกเอาอกเอาใจมาหลายปี จะยอมเสียหน้าแบบนี้ได้เยี่ยงไร!

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น ก็เห็นกวนซินขยิบตาให้นาง หัวใจของฮูหยินใหญ่กวนก็เต้นรัว หลับตาลงและล้มลงกับพื้น

"ท่านย่า..."

กวนซินรีบเข้าไปกอดฮูหยินใหญ่กวนอย่างให้ความร่วมมือ พลางตะโกนใส่หลิงอวี๋ด้วยความโกรธ

“พระชายาอ๋องอี้ คนทำผิดต้องรับผิดชอบ ข้าเข้าใจท่านผิดข้าจะรับผิดเอง โปรดอย่าทำให้ท่านย่าของข้าลำบากเลย!”

หลิงอวี๋มีความสุขมาก นางเห็นฮูหยินใหญ่กวนค่อย ๆ ล้มลงไปกับตา

เห็นได้ชัดว่าแกล้งเวียนหัว แต่กลัวล้ม จึงล้มลงอย่างช้า ๆ เช่นนั้น!

กวนซินเล่นตามบท บอกว่าตทำให้นายท่านกวนลำบากถึงทำให้ฮูหยินใหญ่กวนเป็นลม!

หลิงอวี๋ไม่เถียง แล้วจู่ ๆ ก็กรีดร้อง

“กรี๊ด… งูมาจากไหน! มันไปเข้ากระโปรงฮูหยินใหญ่แล้ว!”

ยังไม่ทันขาดคำ ฮูหยินใหญ่กวนที่ "เป็นลม" ก็กระโดดขึ้นมา พลางกรีดร้อง