ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 305

หลิงอวี๋โกรธจนยืนขึ้นเร็วพลัน

“ท่านพ่อ ถ้ามือท่านมีแผลเปิดก็ต้องใช้เวลาหลายวันหาย!”

“ท่านปู่ล้มขาหัก ท่านคิดว่าข้าเป็นเทพเซียนเป่าลมหายใจเซียนก็ทำท่านปู่กระโดดโลดเต้นได้หรือ?”

ครั้นหวางซือเห็นหลิงอวี๋โมโหเลยมองค้อนหลิงเสียงเซิง รีบกล่าวปลอบ

“อาอวี๋ พ่อเจ้าก็เป็นห่วงท่านปู่เจ้าเหมือนกัน กลัวเขาทุกข์ใจ! เลยใจร้อน!”

“ถูก ถูกต้อง พ่อมิอยากให้ท่านปู่เจ้าทุกข์ใจ!”

หลิงเสียงเซิงมองหลิงอวี๋เอาอกเอาใจ “เจ้าก็ลองคิดวิธีดูเถิด!”

“ไม่มีวิธี! ลงเตียงได้ในยี่สิบวันเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว!”

หลิงอวี๋กล่าวเหลืออด “หากท่านพ่อไม่มีธุระอื่น ข้าขอไปพักแล้ว!”

หัวใจหลิงเสียงเซิงอ้างว้าง หรือว่าต้องดูท่านอดีตเสนาบดีสูญเสียตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ตาปริบ ๆ งั้นหรือ?

นี่คือการโจมตีหนักหน่วงทั้งครอบครัวพวกเขา!

พอหวางซือเห็นหลิงอวี๋หมายไปพลันดึงหลิงเสียงเซิงไว้

หลิงเสียงเซิงราวเพิ่งตื่นจากฝัน รีบคว้าหลิงอวี๋ไว้

“อาอวี๋ เจ้าคือผู้มีพระคุณช่วยชีวิตของไทเฮากับท่านอ๋องเฉิงมิใช่หรือ?”

“เจ้าทวงบุญคุณไทเฮาแนะนำหลิงเฟิงน้องชายเจ้าไปรับตำแหน่งราชการกรมกลาโหมเถอะ!”

“อาอวี๋ แผลของท่านปู่เจ้ามิหายเร็ว ๆ นี้”

“ตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ของเขาถูกคนแทนที่เป็นแน่! ตระกูลเราจักไร้คนในราชสำนักมิได้นะ!”

หวางซือกล่าวเร่งรีบ “ใช่ อาอวี๋ น้อง ๆ เจ้าแข็งแรงแล้ว เจ้าอยู่ตำหนักอ๋องอี้มีที่พึ่ง เจ้าก็ช่วยน้องเจ้าเถิด!”

ริมฝีปากหลิงอวี๋ยกโค้งยิ้มหยัน เนื่องนางตรวจโรคท่านอดีตเสนาบดีวันนั้นจนถึงวันนี้ หลิงเฟิงไม่เคยเรียกตนว่าพี่สาวสักแอะ!

ถึงแม้น้องเวรตะไลคนนี้ปากจะไม่พูดถากถางสักประโยค แต่อารมณ์ดูถูกเขียนไว้เต็มหน้าแล้ว!

ยิ่งกว่านั้น หากหลิงเฟิงมีฝีมือจริงก็จะไปสมัครทหารเหมือนพี่ชายตนกับหลิงเซียวและสร้างชื่อเสียงเองสิ!

ฝีมืออะไรล้วนไม่มี มุ่งหวังแค่สายสัมพันธ์พี่น้องเป็นขุนนาง!

“กระไรรึ? จักมิยอมช่วย?”

หลิงเสียงเซิงเห็นหลิงอวี๋นิ่งเงียบพลันเอ่ยขุ่นเคือง

“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นหมอชั้นเซียนแล้วจะไม่จำต้องให้จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนค้ำจุนเจ้างั้นรึ?”