ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 305
หลิงอวี๋โกรธจนยืนขึ้นเร็วพลัน
“ท่านพ่อ ถ้ามือท่านมีแผลเปิดก็ต้องใช้เวลาหลายวันหาย!”
“ท่านปู่ล้มขาหัก ท่านคิดว่าข้าเป็นเทพเซียนเป่าลมหายใจเซียนก็ทำท่านปู่กระโดดโลดเต้นได้หรือ?”
ครั้นหวางซือเห็นหลิงอวี๋โมโหเลยมองค้อนหลิงเสียงเซิง รีบกล่าวปลอบ
“อาอวี๋ พ่อเจ้าก็เป็นห่วงท่านปู่เจ้าเหมือนกัน กลัวเขาทุกข์ใจ! เลยใจร้อน!”
“ถูก ถูกต้อง พ่อมิอยากให้ท่านปู่เจ้าทุกข์ใจ!”
หลิงเสียงเซิงมองหลิงอวี๋เอาอกเอาใจ “เจ้าก็ลองคิดวิธีดูเถิด!”
“ไม่มีวิธี! ลงเตียงได้ในยี่สิบวันเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว!”
หลิงอวี๋กล่าวเหลืออด “หากท่านพ่อไม่มีธุระอื่น ข้าขอไปพักแล้ว!”
หัวใจหลิงเสียงเซิงอ้างว้าง หรือว่าต้องดูท่านอดีตเสนาบดีสูญเสียตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ตาปริบ ๆ งั้นหรือ?
นี่คือการโจมตีหนักหน่วงทั้งครอบครัวพวกเขา!
พอหวางซือเห็นหลิงอวี๋หมายไปพลันดึงหลิงเสียงเซิงไว้
หลิงเสียงเซิงราวเพิ่งตื่นจากฝัน รีบคว้าหลิงอวี๋ไว้
“อาอวี๋ เจ้าคือผู้มีพระคุณช่วยชีวิตของไทเฮากับท่านอ๋องเฉิงมิใช่หรือ?”
“เจ้าทวงบุญคุณไทเฮาแนะนำหลิงเฟิงน้องชายเจ้าไปรับตำแหน่งราชการกรมกลาโหมเถอะ!”
“อาอวี๋ แผลของท่านปู่เจ้ามิหายเร็ว ๆ นี้”
“ตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ของเขาถูกคนแทนที่เป็นแน่! ตระกูลเราจักไร้คนในราชสำนักมิได้นะ!”
หวางซือกล่าวเร่งรีบ “ใช่ อาอวี๋ น้อง ๆ เจ้าแข็งแรงแล้ว เจ้าอยู่ตำหนักอ๋องอี้มีที่พึ่ง เจ้าก็ช่วยน้องเจ้าเถิด!”
ริมฝีปากหลิงอวี๋ยกโค้งยิ้มหยัน เนื่องนางตรวจโรคท่านอดีตเสนาบดีวันนั้นจนถึงวันนี้ หลิงเฟิงไม่เคยเรียกตนว่าพี่สาวสักแอะ!
ถึงแม้น้องเวรตะไลคนนี้ปากจะไม่พูดถากถางสักประโยค แต่อารมณ์ดูถูกเขียนไว้เต็มหน้าแล้ว!
ยิ่งกว่านั้น หากหลิงเฟิงมีฝีมือจริงก็จะไปสมัครทหารเหมือนพี่ชายตนกับหลิงเซียวและสร้างชื่อเสียงเองสิ!
ฝีมืออะไรล้วนไม่มี มุ่งหวังแค่สายสัมพันธ์พี่น้องเป็นขุนนาง!
“กระไรรึ? จักมิยอมช่วย?”
หลิงเสียงเซิงเห็นหลิงอวี๋นิ่งเงียบพลันเอ่ยขุ่นเคือง
“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นหมอชั้นเซียนแล้วจะไม่จำต้องให้จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนค้ำจุนเจ้างั้นรึ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา