ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 327

“น้องสะใภ้… เจ้าไม่มีวิธีแล้วรึ?”

องค์ชายคังเอ่ยถามเชิงตำหนิเสียงดัง “ข้าได้ยินว่าเจ้าคือแม่นางหลิงแพทย์ชั้นเซียนมิใช่รึ? เจ้าช่วยน้องสี่มิได้รึ?”

หลิงอวี๋ยิ้มขมขื่น “เสด็จพี่... หม่อมฉันรู้ทักษะทางการแพทย์อยู่บ้าง! แต่แม้ว่าเป็นแพทย์ชั้นเซียนก็มิสามารถรักษาโรคได้ทั้งหมดเพคะ!”

“ท่านอ๋องของหม่อมฉัน... ถูกแทงไปสิบกว่าครั้ง และสิ่งที่ร้ายแรงที่สุดก็คือเขาถูกพิษ!”

“หลิงอวี๋มีความรู้จำกัด มิสามารถแก้พิษได้!”

สายตาองค์ชายคังเป็นประกาย ถูกพิษด้วยหรือ?

เช่นนั้นเซียวหลินเทียนก็ตายแน่แล้วมิใช่หรือ?

“ถูกพิษอันใดกัน?”

องค์ชายคังจ้องพลางเอ่ยถาม เขาต้องทำให้แน่ใจว่าเซียวหลินเทียนจะตายแน่ ๆ!

หลิงอวี๋ส่ายหัว “มิรู้ว่าถูกพิษชนิดใด ดังนั้นหลิงอวี๋จึงทำอันใดไม่ได้!”

“หรือว่าจะปล่อยให้น้องสี่รอการตายเช่นนี้หรือ?”

จ้าวเจินเจินเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่ทน “ใครกันที่ทำเรื่องที่เลวร้ายเช่นนี้?”

องค์ชายคังเหลือบมองจ้าวเจินเจิน พลางยิ้มเย็นชา

“จะมีใครได้เล่า! คนธรรมดาที่ไหนจะกล้าลอบสังหารคนในราชวงศ์ได้! นอกจากเสด็จพี่ใหญ่แล้ว ใครเล่าจะทำเรื่องที่เลวร้ายเช่นนี้!”

องค์ชายคังพูดอย่างเสแสร้ง “เจินเจิน เจ้ามิรู้อันใด! ก่อนหน้านี้ที่น้องสี่อยู่ที่เหมือง แล้วไปทำให้เสด็จพี่ใหญ่เสียเรื่อง!”

“การก่อสร้างฟื้นฟูครั้งนี้ ท่านพ่อก็มอบหมายงานก่อสร้างฟื้นฟูให้น้องสี่อีก!”

“เสด็จพี่ใหญ่เป็นคนที่สู้เพื่อเรื่องเล็ก ๆ น้อย มีหรือจะทนน้องสี่ได้!”

“หา! เสด็จพี่ใหญ่โหดร้ายเช่นนี้เลยหรือ!”

จ้าวเจินเจิน ‘กลัว’ จนหน้าซีด มองหลิงอวี๋พลางเอ่ย

“น้องสะใภ้ เรื่องนี้จักปล่อยไปเช่นนี้มิได้! เจ้าไปร้องทุกข์กับเสด็จพ่อกับไทเฮา ต้องคืนความยุติธรรมให้น้องสี่ให้ได้!”

หลิงอวี๋มองสองสามีภรรยาคู่นี้ที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยก็ขมวดคิ้ว

องค์ชายคังกำลังสนับสนุนให้ตนไปสู้กับองค์ชายเว่ยหรือ?

จ้าวเจินเจินเล่า? นางมีเจตนาอันใด?