ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 377

“คารวะท่านพี่จ้าวเจ้าค่ะ!”

เสิ่นจวนโค้งคำนับอย่างเชื่อฟัง พลางยิ้มเล็กน้อย

“พี่จ้าวไปเยี่ยมท่านพี่แล้ว ค่อยมาคุยกับข้านะเจ้าคะ! มิได้เจอพี่จ้าวกันนมนาน จวนเอ๋อร์อยากคุยกับพี่จ้าว!”

จ้าวเจินเจินมองนางอย่างประหลาดใจ เสิ่นจวนกะพริบตาอย่างลึกลับ แล้วพานางรับใช้เดินออกไป

จ้าวเจินเจินกระตุกริมฝีปาก แล้วก้าวเข้าไปในประตูเรือน

เซียวหลินเทียนนั่งอยู่ในเรือน เห็นสาวงามหยดย้อยเดินมาหาตน

เขามองนิ่ง มิได้เจอกันมาสี่ปีแล้ว จ้าวเจินเจินสวยขึ้นกว่าเดิม!

ใบหน้าที่ในวันเก่า ๆ ยังมีความเคร่งขรึมอยู่หน่อย ๆ ตอนนี้คลายแล้ว ดูงดงามสะดุดตายิ่งนัก

จ้าวเจินเจินเดินไปหยุดอยู่ตรงที่ห่างจากเซียวหลินเทียนเพียงไม่กี่เมตร นางเองยังมองเซียวหลินเทียนอย่างนิ่ง ๆ เช่นกัน

หนที่มาครั้งล่าสุด เซียวหลินเทียนยังมิได้สติ จะเป็นจะตายก็ยังมิรู้เลย!

แต่ตอนนี้ นอกจากใบหน้าซีดเซียวที่เสียเลือดมากเกินไปแล้ว ก็ไม่มีเค้าของการที่ชีวิตถูกแขวนไว้บนเส้นด้ายอีกต่อไปแล้ว

ไม่ได้เจอกันมาสี่ปี เซียวหลินเทียนเป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้ว ใบหน้าที่ทำให้นางหลงใหลในอดีตนั้นหล่อเหลามาดบุรุษมากขึ้นอีก!

หัวใจของจ้าวเจินเจินรู้สึกราวกับว่าถูกแมวข่วน มันรู้สึกเจ็บปวด!

เซียวหลินเทียนเคยเป็นของตน!

แต่เป็นเพราะหลิงอวี๋ นางถึงได้สูญเสียเขาไป!

ที่นางรอนานถึงเพียงนั้น ก็คิดว่าเมื่อเซียวหลินเทียนได้รับชัยชนะกลับมา เขาจะหย่ากับหลิงอวี๋และมาแต่งงานกับตน!

ใครจะคิดว่าสิ่งที่รอนั้นกลับกลายเป็นข่าวว่าขาของเซียวหลินเทียนพิการเสียได้!

คนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง เขาจะให้อะไรกับตนได้เล่า?

จ้าวเจินเจินนึกถึงสิ่งที่ท่านพ่อเอ่ยในตอนนั้น “เซียวหลินเทียนพิการแล้ว! เจินเจิน แม้ว่าเขาหย่ากับหลิงอวี๋ แต่ถ้าเจ้าแต่งงานกับเขาแล้วจะมีความหมายกระไรเล่า?”

“เจินเจิน ทั้งความสามารถและรูปร่างหน้าตาของเจ้าเป็นที่หนึ่งในเมืองหลวง เจ้าจักยอมอยู่กับคนพิการไปตลอดชีวิตหรือ?”

“องค์ชายคังมิดีอย่างไร? ทั้งเยาว์วัยและหล่อเหลา สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาสามารถให้สถานะที่เซียวหลินเทียนมิสามารถให้เจ้าได้…”

“สักวันหนึ่ง เมื่อองค์ชายคังได้นั่งในตำแหน่งองค์รัชทายาท ภายภาคหน้าจักเป็นองค์จักรพรรดิ… หากเจ้าแต่งงานกับเขา ภายภาคหน้าเจ้าจักเป็นฮองเฮา มีอำนาจอยู่เหนือผู้คนทั้งปวง!”

“เจ้ามิต้องการ ความร่ำรวยที่เป็นเหมือนแม่ของแผ่นดิน เจ้ายอมรึ?”

จ้าวเจินเจินที่คุยไปก็หวั่นไหว คิดเรื่องนี้อยู่เพียงหนึ่งคืน จ้าวเจินเจินก็ตกลงที่จะแต่งงานกับองค์ชายคัง

ท่านพ่อพูดถูกแล้ว เซียวหลินเทียนมิใช่ท่านแม่ทัพใหญ่สุดหล่อที่นางรักอีกต่อไป ยามนี้เขากลายเป็นคนพิการแล้ว!

จ้าวเจินเจินมีความสามารถและความงาม นางมิสามารถเสียเวลาทั้งชีวิตไปกับคนไร้ประโยชน์อย่างเซียวหลินเทียนได้!

จ้าวเจินเจินมองเซียวหลินเทียนที่อยู่ตรงหน้า เก้าอี้ล้อคนพิการที่น่าเกลียดนั้นทำให้นางแอบดีใจที่นางตัดสินใจเลือกอย่างชาญฉลาด!

นางหายใจเข้าลึก ๆ ไม่แสดงความดูถูกเหยียดหยามของตนออกไป แล้วเปลี่ยนเป็นสายตาเป็นห่วง

“พี่สี่… ท่านสบายดีหรือไม่?”

การเรียกว่าพี่สี่นี้ทำให้ใจเซียวหลินเทียนรู้สึกแย่ยิ่งขึ้นอีก เมื่อก่อนจ้าวเจินเจินก็เคยเรียกตนเช่นนี้!

แต่ยามนี้จ้าวเจินเจินเป็นพี่สะใภ้ของตนแล้ว!

นางควรจะเรียกตนเองว่าน้องสี่!

“ขอบคุณ… ข้าดีขึ้นมากแล้ว!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างขมขื่น มิว่าอย่างไรเขาก็มิสามารถเรียกนางว่าพี่สะใภ้ได้เลย

“เช่นนั้นก็ดีเลย! น้องสะใภ้เป็นแพทย์ชั้นเซียนจริง ๆ! วันนั้นที่มาเยี่ยมท่าน ทุกคนต่างคิดว่าสิ้นหวังแล้ว...

คิดไม่ถึงเลยว่านางจักช่วยชีวิตท่านได้จริง ๆ!”

จ้าวเจินเจินประสานมือเข้าด้วยกัน “ขอบพระคุณสวรรค์แล้ว!”

จ้าวเจินเจินทำความเคารพฟ้าดินอย่างศรัทธา ก่อนที่จะเอ่ยเสียงอ่อนโยน

“หม่อมฉันเป็นห่วงท่านก็เลยมาเยี่ยม! เห็นว่าปลอดภัยดี หม่อมฉันก็สบายใจแล้ว!”

“ขอบใจเจ้า!”

เซียวหลินเทียนไม่รู้ว่านอกจากขอบคุณแล้ว ตนสามารถพูดอะไรกับจ้าวเจินเจินได้อีก

จ้าวเจินเจินดูเหมือนมีความอึดอัดเล็กน้อย มืออันละเอียดอ่อนนั้นเล่นกับจี้หยกบนเข็มขัดของตนพลางเอ่ยเบา ๆ

“พี่สี่… ในเมื่อน้องสะใภ้ของข้าเป็นแพทย์ชั้นเซียน เช่นนั้นขาของท่าน นางมีวิธีรักษาหรือไม่?”

“หม่อมฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคำเรียกนางว่าแพทย์ชั้นเซียนนั้นสมควรแก่การเรียก หวังว่านางจักสามารถรักษาขาของท่านได้...”

“หม่อมฉันรู้ว่าท่านเป็นคนที่มีความฝันและทะเยอทะยาน หม่อมฉันมิอยากเห็นท่านนั่งเก้าอี้ล้อไปตลอดชีวิต! ท่านยังมีสิ่งที่ต้องทำอีกมาก...”