ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 379

จ้าวเจินเจินเห็นท่าทีโกรธเกรี้ยวของเซียวหลินเทียน ในใจก็แอบหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ

หลิงอวี๋ แม้ว่ายามนี้เจ้าได้รับความไว้วางใจจากเซียวหลินเทียนแล้วจะอย่างไรเล่า!

ข้าพูดไม่กี่คำ ก็สามารถดึงเจ้ากลับไปอยู่ในจุดเดิมได้แล้ว!

จ้าวเจินเจินมาครั้งนี้มิได้มาเพียงเพื่อหยั่งเชิงดูว่าขาของเซียวหลินเทียนสามารถรักษาได้หรือไม่!

หากนางต้องการเป็นฮองเฮาของฉินตะวันตกในอนาคต นางมิสามารถให้ใครมาทำลายแผนการขององค์ชายคังได้!

แม้แต่เซียวหลินเทียนก็มิได้!

ครั้งนี้เซียวหลินเทียนบาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนั้นแต่ก็สามารถเอาชีวิตรอดมาได้ สิ่งนี้ทำให้จ้าวเจินเจินกับองค์ชายคังมิสามารถประมาทของหลิงอวี๋ได้อีกต่อไป!

หลิงอวี๋ทำให้ท่านอดีตเสนาบดีที่ควรจะต้องตายกลับมีชีวิตอยู่ได้ พวกเขาจะต้องมิให้โอกาสหลิงอวี๋รักษาขาของเซียวหลินเทียนอีก!

ข้อเสนอเดิมของจ้าวเจินเจินคือฆ่าหลิงอวี๋เสีย แต่องค์ชายคังมิเห็นด้วย

องค์ชายคังบอกว่าหลิงอวี๋ยังมีประโยชน์ เขาจะยังมิเอาชีวิตของหลิงอวี๋ในขณะนี้!

แม้ว่าจ้าวเจินเจินจะสงสัยว่าเหตุใดยามนี้ถึงมิสามารถฆ่าหลิงอวี๋ได้ แต่องค์ชายคังมิได้บอก บอกเพียงแค่ว่าเดี๋ยวต่อไปจ้าวเจินเจินก็จะรู้เอง!

วันนี้องค์ชายคังไปในวัง จ้าวเจินเจินคาดเดาว่าองค์ชายคังได้รับสัญญาณจากพระชายาเส้าหรือไม่ ดังนั้นจึงไม่อยากลงมือกับหลิงอวี๋

ในเมื่อตอนนี้ไม่สามารถเอาชีวิตของหลิงอวี๋ได้ เช่นนั้นจึงทำได้เพียงให้เซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋มีกำแพงต่อกัน ขอเพียงทั้งสองเอาใจออกห่างกัน แล้วตัดเส้นทางของเซียวหลินเทียนก็พอแล้ว!

“พี่สี่ ท่านถูกพิษครั้งนี้ นางก็มิคิดช่วยท่านเช่นกัน...”

“หรือว่านางมิชอบท่านแล้ว? คิดว่าเมื่อท่านตายแล้ว ก็จักเอาทรัพย์สินในตำหนักอ๋องอี้หนีไปพร้อมกับบุรุษอื่น?”

จ้าวเจินเจินแสร้งเอ่ยอย่างกังวล “พี่สี่ หม่อมฉันมิอยากพูดจาให้ร้ายคนอื่นลับหลังหรอก… แต่เมื่อคิดถึงสิ่งเหล่านั้นที่นางทำเมื่อก่อน หม่อมฉันก็ชอบนางมิลงจริง ๆ...”

“ท่านต้องระวังนางไว้เพคะ อย่าปล่อยให้นางลอบทำร้ายได้!”

เซียวหลินเทียนยิ่งฟังก็ยิ่งหงุดหงิด ตอนแรกเขายังสงสัยว่าเขาคิดผิดที่สงสัยจ้าวเจินเจิน!

บัดนี้เขาไม่มีความคิดเช่นนั้นแล้ว!

ทุกคำพูดของจ้าวเจินเจินกำลังพยายามเสี้ยมให้เกิดความขัดแย้งในความสัมพันธ์ตนกับหลิงอวี๋!

นี่ยังเป็นจ้าวเจินเจินที่บริสุทธิ์ใจดีคนเมื่อก่อนหรือไม่?

เซียวหลินเทียนผิดหวังเล็กน้อย ตนเองคิดมากไปหรือไม่?

บางทีเจินเจินอาจจะนึกถึงตนจริง ๆ ก็ได้ กลัวว่าตนจะถูกหลิงอวี๋ทำร้ายจึงได้เตือนตน!

“ขอบใจเจ้า… ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้ากลับไปก่อนเถอะ! อยู่นาน ๆ จักมิดีต่อชื่อเสียงของเจ้า!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่าย