ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 410

“ข้ามิรู้! หลิงอวี๋กำลังช่วยรักษาเขาอยู่! เจ้ามิเป็นไรใช่หรือไม่?”

เสียงของเซียวหลินเทียน

“กระหม่อมมิได้เป็นกระไรนักพ่ะย่ะค่ะ! ท่านไป๋พันผ้าพันแผลให้กระหม่อมแล้ว! กระหม่อมเป็นห่วงหลู่ชิ่ง จึงออกมาดู!”

ชิวเฮ่าเอ่ยอย่างรู้สึกผิด “ท่านอ๋อง โทษที่กระหม่อมไร้ความสามารถเอง มิปกป้องหลู่ชิ่งให้ดี… พี่จ้าว มันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด!”

“เอาเถิด เจ้าเองก็ทำดีที่สุดแล้ว! มิต้องพูดแล้ว ไปพักผ่อนก่อนเถิด!”

จ้าวซวนปลอบใจเขา

“ข้ายังทนได้ ให้ข้ารออยู่กับพวกท่านก่อนเถิด! หลู่ชิ่งยังมิพ้นขีดอันตราย ข้าจักนอนลงได้เยี่ยงไร!”

นอกประตูเงียบไปอยู่สักพักหนึ่ง

หลิงอวี๋ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่รู้สึกแปลก ๆ หลู่ชิ่งกับชิวเฮ่าไปเจอเรื่องอันใดมา?

เหตุใดหลู่ชิ่งจึงได้รับบาดเจ็บสาหัสปางตาย แต่ชิวเฮ่ายังคงพูดอย่างเต็มไปด้วยพลัง!

มิใช่ว่านางมีเจตนาชั่วร้าย หวังจะให้ชิวเฮ่าตายหรอกนะ

แต่เดิมทีนางก็สงสัยชิวเฮ่าอยู่แล้ว แล้วชิวเฮ่าก็พาหลู่ชิ่งที่กำลังจะตายกลับมา

เช่นนี้จะมิให้นางสงสัยชิวเฮ่ามากขึ้นคงมิได้!

เซียวหลินเทียนคิดเยี่ยงไรกัน? หรือว่าเขามิสงสัยเลยหรือ?

หลิงอวี๋พันผ้าพันแผลเสร็จ ก็ตรวจชีพจรกับการเต้นหัวใจของหลู่ชิ่งอีกครั้ง หัวใจยังคงอ่อนแอมาก

หลิงอวี๋มิวางใจ จึงนำเลือดของหลู่ชิ่งบางส่วนไปที่ห้องตรวจในมิติ

ไม่นานผลการทดสอบก็ออกมา ในเลือดของหลู่ชิ่งไม่มีสารพิษใด ๆ อยู่

หลิงอวี๋รู้สึกโล่งใจ รอไปสักพัก เห็นว่าอาการของหลู่ชิ่งคงที่แล้ว หลิงอวี๋ถึงได้ให้หลิงซินเปิดประตู

“พระชายา หลู่ชิ่งเป็นเยี่ยงไรบ้างขอรับ?”

จ้าวซวนที่เฝ้าหน้าประตูเห็นประตูเปิด ก็รีบวิ่งเข้าไปเอ่ยถาม

“ยามนี้ยังมิอันตรายถึงชีวิต!”

หลิงอวี๋เอ่ย “รออีกสักหน่อยเถอะ รอดูเขาฟื้น!”

“ขอบคุณพระชายา!” จ้าวซวนถอนหายใจโล่งอก แล้วโค้งคำนับหลิงอวี๋

“พระชายา เราเข้าไปดูหลู่ชิ่งได้หรือไม่ขอรับ?”

ชิวเฮ่าเดินไปพร้อมกับมือข้างหนึ่งที่กดหน้าท้องอยู่

ฮูหยินป้อนยาลับเฉพาะให้หลู่ชิ่ง แม้ว่าหลู่ชิ่งจะมิสิ้นชีพ แต่ก็ไม่สามารถพูดได้แล้ว!

“รอเขาตื่นแล้วค่อยว่ากันเถอะ!”

หลิงอวี๋มิชอบชิวเฮ่าเลยจริง ๆ จึงตอบอย่างเฉยเมย แล้วเดินกลับไป

“บัดนี้แค่ยังมิฟื้น เจ้าก็ใจร้อนถึงเพียงนั้นแล้ว หากมีความสามารถนักก็มาช่วยเองสิ!”

“หลิงซวน อย่าพูดไร้สาระกับพวกเขา!”

หลิงอวี๋เองก็รู้สึกว่าเวลามันค่อนข้างนานแล้ว นางเห็นว่าอาการของหลู่ชิ่งอยู่ในขั้นวิกฤติ จึงมิได้ให้ยาสลบกับหลู่ชิ่งไป ตามหลักหลู่ชิ่งน่าจะตื่นได้แล้ว

นางเดินไปข้างเตียง จับที่บนแขนของหลู่ชิ่งอีกครั้ง ชีพจรเป็นปกติดี แม้ว่าการเต้นของหัวใจจะยังคงช้าอยู่ แต่ก็อยู่ในเกณฑ์ปกติแล้วเช่นกัน

หลิงอวี๋ครุ่นคิด แล้วหยิบเข็มเงินออกมา แทงเข้าไปตามจุดฝังเข็มหลายจุดในร่างกายของหลู่ชิ่ง

หลังจากบิดเข็มเงินไปสักพัก หลู่ชิ่งก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น แล้วมองหลิงอวี๋อย่างว่างเปล่า

“หลู่ชิ่ง ในที่สุดเจ้าก็ฟื้นแล้ว!” ชิวเฮ่าเห็นดังนั้นก็ตะโกนขึ้นมาอย่างมีความสุข

แต่ในใจเขากลับค่อนข้างกังวล ยาของฮูหยินจะได้ผลหรือไม่นะ?

หลู่ชิ่งจะพูดมิได้จริง ๆ หรือ?

จ้าวซวนก็ตัวสั่นอย่างตื่นเต้นเช่นกัน “หลู่ชิ่ง เจ้าทำให้ข้าตกใจแทบตายแล้ว...”

เสียงของเขาสะอื้นเล็กน้อย แล้วหันไปเช็ดน้ำตาตัวเองอย่างเงียบ ๆ

“หลู่ชิ่ง?”

มีเพียงหลิงอวี๋เท่านั้นที่สงบมาก ๆ แล้วสังเกตเห็นความผิดปกติของหลู่ชิ่ง นางยื่นนิ้วออกโบกมือตรงหน้าหลู่ชิ่ง

“นี่กี่นิ้ว?”